Week 13: veel geluk!
Door: Tineke
13 September 2011 | Canada, Whitehorse
VOORAF: ZIE WWW.TINEKEMIKE.NL VOOR FOTO'S EN FILMS!!!
Maandag 5 september
Haines > Whitehorse: 450 km
Alaska > Canada
Tineke kon er geen genoeg van krijgen en stond rond 06.00 uur op om weer naar beren op zoek te gaan. Mike dacht onderwijl verder na over de planning van het restant van de roadtrip ;-).
Toen ik rond half 7 op de kijkplek was, dacht ik dat het beter was wanneer ik het statief zou gebruiken. De beren (moeder met 3 tweede jaars jonkies) liepen bij de rivier. Maar….ik had het nog niet voor elkaar of de beren kwamen richting auto lopen. Dat gaf een speciaal gevoel. Ik knipte nog wel vlug wat foto’s maar er zat veel beweging in…. Snel klapte ik iets van de poten van het statief in en kwakte alles in de auto. Inclusief mezelf!! Het was een goede beslissing, want de jonkies (grizzlies, groter dan ik) liepen vlak langs de auto!! Ik volgde de berenfamilie op afstand een tijdje met de auto (veilige plek) en op een gegeven moment stond ik weer midden in de familie. Ik stond gewoon geparkeerd, maar dan komen ze uit het water of het bos precies op jouw plek tevoorschijn. Ik probeerde te filmen vanuit het open dak. Dat was veilig, maar ze kwamen toch wel weer erg dichtbij. Vlug deed ik de ramen dicht en voor de zekerheid ook het dak. Misschien omdat ik op dat ogenblik de enige auto langs de weg was, waren ze dubbel nieuwsgierig. Ze kwamen snuffelen aan de auto, één keek aan de zijkant (staande) naar binnen en de ander probeerde door de achterklep naar binnen te komen!! Het raam was helemaal gevuld met berekop!! Later zag ik de pootafdrukken op de auto in de modder/viezigheid staan. Ook hier maakte ik maar even een foto van voordat “het bewijs” zou verdwijnen door de regen (zie de foto’s van vorige week: Haines). Het was echt een ongelooflijke ervaring: zo alleen zo dicht bij de beren en je toch veilig voelen (door de auto) (Mike: Tineke weet inmiddels dat een grizzly geen enkele moeite heeft om een afgesloten deur van een auto te openen: gewoon openbuigen………..).
Zo volgde ik de beren enige tijd en filmde en fotografeerde door het open dak. Helaas ben ik niet goed in filmen en voor goede foto’s was het nog te donker, maar wat ik allemaal zag, was fantastisch. Je kunt je gevoel moeilijk weergeven! Het is zo bijzonder om spelende, rollende, blaffende, rennende enz. enz. jonge beren met moeder te zien in zo’n speciale omgeving!! Ik had geen zin om terug te gaan naar het hotel, maar ik zou Mike ophalen……..
Samen gingen we nog een laatste keer kijken. De familie was er nog steeds en de jonkies waren nog steeds erg speels. Ondertussen was het wat later en dus ook lichter. De film en foto’s werden duidelijker. Zo bewaar je je herinneringen beter, alhoewel…..het echte zien is toch al onuitwisbaar. Volgend jaar gaan we zeker weer!!!!
Rond het middaguur reden we terug naar de grens. Onderweg stopten we bij het bordje “10ml.” Hier in de buurt was een zalmriviertje. Dat rook je van verre, maar er waren geen beren. Wel aangevreten dode zalmen op de deels droge rivierbedding. Een eind verderop, heel in de verte, liep wel een grizzly.
Ook keken we nog even in het dorpje Klukwan (First Nations). Ze noemen het een dorp, maar het was bijna een vuilnisbelt. Zoveel troep hadden de mensen daar rond hun huis liggen. Je zag oude half vergane auto’s, fietsen, speelgoed, dozen, curvers, visnetten, tuinslangen, gereedschap, (gas)flessen, serviesgoed, enz. enz. Het was echt verschrikkelijk smerig en zeker niet de moeite waard om er heen te rijden.
Toen we bij de douane kwamen, stond er een lange rij en hadden we een wachttijd van ongeveer 3 kwartier. We gebruikten deze tijd om de foto’s alvast te sorteren en een stuk van het verslag te typen.
Weer 3 kwartier later (we gingen makkelijk door de douane) kwamen we bij…..juist ja….wegwerkzaamheden. Dit keer stond er een vrouw met de stok. Zij vertelde ons dat er een bobcat op de weg stond. Mike zei: “good for us!” Je zag de vrouw denken. Begon te lachen en zei: “it ’s a machine!”. Wij balen, want we dachten dat het een beest was. We hebben er wel smakelijk om gelachen!
Zo reden we (nu al) met de nodige weemoed verder, want het wegrijden uit Haines voelde een beetje als naar huis gaan… Vooral na de douane voelden we dat we op de terugweg waren en we dachten niet veel beesten meer tegen te komen. Op de heenweg hadden we hier ook niets gezien. Maar….we zagen een zwarte beer bij de indianenplek en even na Haines Junction…..een prachtige eland. Het was een mannetje met een heel groot (half wit) gewei! Mike wilde dit dier heel graag in het wild een keer goed zien. Zijn wens kwam nu uit. De eland stond rustig langs de weg en omdat de berm zo breed was, konden we hem rustig filmen, fotograferen en bekijken. Het duurde n.l. even voordat hij bij het bos was!
Het regende vandaag erg veel en we klaagden nogal eens over het weer, maar – je zult het niet geloven- deze weg was zelfs in de regen en mist erg mooi. Je zag zoveel schitterende kleuren, bergen, dalen en “doorkijkjes”(zie de foto’s)! Ze zeggen wel eens dat iets adembenemend is, nou dat was deze weg dus ook!!!! Echt ongelooflijk en onbeschrijflijk prachtig!!
Dinsdag 6 september 2011
Whitehorse > Watson Lake: 450 km
Alaska Highway
Canada
Het ging vandaag zoals verwacht: lekker rijden, rond kijken en geen wilde dieren. Wel genoten we weer van het landschap, want in deze tijd zijn de kleuren echt prachtig. Soms lijkt het wel een schilderij!
Na het avondeten liepen we een stuk richting het dorp. Dat was nodig om de spieren weer wat los te maken. Helaas stikte het van de kleine vliegjes! We hadden wel gedoucht, maar toch bleven ze om ons hoofd zoemen en botsen..….!
We sliepen weer in de Airforce Inn. De eigenaar (geëmigreerde Duitser)is erg aardig en de locatie is simpel. Je moet douche en wc delen en de kamers zijn niet groot. Maar het is erg schoon en dus prima!!
Woensdag 7 september 2011
Watson Lake > Muncho Lake > (bijna) Fort Nelson > Watson Lake: 750 km
Alaska Highway
Canada
We werden om 5 uur (!!) wakker van wolvengehuil en stonden op. Zo waren we lekker vroeg op weg en we hoopten natuurlijk op wildlife: daarom reden we een retourtje Fort Nelson: mooiste stuk van de Alaska Highway, met gegarandeerd wildlife. Nou dat hebben we gezien!! Na anderhalf uur zagen we de eerste beesten. Het waren…..paarden. Door de donkerte konden we niet goed zien wat het waren, maar eigenlijk waren we gefopt. Maar….heel kort hierna zagen we een zwarte beer met 2 hele kleine jonkies. Ze waren zo druk aan het eten, ze deden net of ze ons niet hoorden/roken. Dat vonden we natuurlijk al helemaal top, maar het gebeurde die dag nog 2 keer. Eén keer een beer met 2 en één met 1 jonkie. En alle kleintjes waren eerste jaars. Je ziet dat niet alleen aan het formaat beer maar ook aan de oren (die zijn eigenlijk te groot) en aan de donzige haren. En met in gedachten een grizzly-jong uit Haines, lijken ze net geboren!
Na twee uur zagen we pas de eerste (vracht)auto. We waren al die tijd alleen op de weg (zo leek het althans). Onderweg pakte ik wat uit de auto en deed de achterklep gewoon dicht, maar door de stilte echode dit enorm….
We waren rond 20.30 uur weer terug op de kamer en zagen over de dag verspreid: 5 elanden waarvan 1 heel groot mannetje met een groot gewei en 1 moeder met jong (die bij elke aankomende auto het bos in ging en er even vrolijk na het passeren weer uit kwam om uit een waterplas te drinken); meer dan 100 cariboes; heel veel geiten; 2 rammen (met grote krulhoorns); heel, heel veel bizons en in totaal 16 zwarte beren!! We voelden ons als in de Apenheul maar dan met meer soorten wilde dieren, geen toegang betalen en geen mensen (en overigens ook geen hek)……..
De elanden zijn hier duidelijk veel groter dan een paard en die in Noorwegen steken er maar magertjes bij af!
De temperatuur begon met 2 graden, liep op naar 20 en dus was het aardig warm. Wel hadden we de hele dag last van kleine vliegjes. Vooral als we het dak en de ramen open hadden gehad voor het fotograferen/filmen.
We reden tot Summit Lake en keerden daar om. We reden terug naar Watson Lake en sliepen weer in de Airforce Lodge. Dit alles maakte deze dag wel heel bijzonder en zullen we niet gauw vergeten!!
Donderdag 8 september 2011
Muncho Lake > Fort Nelson: 450 km
Alaska Highway
Ook vandaag stonden we vroeg op: 6.00 uur. We wilden vroeg de Cassiar Highway op, maar…toen we bij de afslag waren, stond er een hek op de weg. Hij was afgesloten. Later bleek dat de weg en bruggen op vele plaatsen weggespoeld waren door heftige regenval.
We reden terug naar de Airforce Lodge en keken op internet: washouts en bruggen vernield door gezwollen rivieren. Afsluiting zou nog wel even duren. We hadden geluk dat we niet een dag eerder op de Cassiar reden (in Stewart zaten) want dan hadden we weer stevig vast gezeten (doodlopende weg naar Stewart) zoals vorig jaar. Geluk dus…..
Nu moesten we dus een andere route kiezen. We waren even teleurgesteld, want we zouden naar Stewart en Hyder gaan om (nog meer) beren te kunnen zien, maar het alternatief was ook okee. Mike besprak een kamer in Fort Nelson (wat nog maar net lukte, want het was er opeens erg druk….) en zo reden we nog een keer de Alaska Highway richting Muncho Lake en verder. Zo kwamen we weer door Muncho Lake National Park en het Stone Mountain National Park samen zo’n 400 km lang. De komende dagen gaan we dan richting Vancouver via de Icefields Parkway: geen straf. We dachten weer veel wild te zien op deze dag (was immers dezelfde weg als gister), maar dat viel tegen. We zagen slechts 1 zwarte moederbeer met 2 jonkies en 1 “losse” beer, een echt (Hollands) hert, enkele geiten en wat cariboes. We hadden vandaag veel regen en dat was waarschijnlijk de oorzaak. Veel dieren zoeken dan kennelijk toch bescherming tussen en onder de bomen(vertelde een wegwerker ons).
De kamer in het Lake View Hotel in Fort Nelson was een rookkamer en dat ruik je stevig! Toch waren we blij met deze ruimte, want het bed was oké en het is (op onze leeftijd) beter dan in de auto slapen…..
Vrijdag 9 september 2011
Fort Nelson > Grande Prairie: 650 km
Alaska Highway, 2, 43
Het was weer zo’n dag dat er weinig gebeurde, maar…..rond half 2 kregen we een forse steen tegen de voorruit. Dat gaf een dikke ster met korte stralen. Gelukkig was het in de rechter bovenhoek en hadden we er bij het rijden geen last van. Je kunt er eigenlijk wel van uitgaan dat, als je op deze weg rijdt, je voorruit sneuveld! De vrachtwagens rijden hier als dwazen en houden nergens rekening mee. Ook al is de straat “schoon” dan vliegen de stenen je om de oren. Ze nemen die gewoon mee vanaf hun werkplek en verliezen ze onderweg! Maar….beter een steen tegen de voorruit dan de hele vrachtwagen (weer geluk dus)!
Vooral tussen Fort Nelson en Dawson Creek was het verschrikkelijk druk. De Alaska Highway is daar erg smal en er waren tig tegenliggers. Bij ons zou je misschien 60 mogen rijden op zo’n weg, hier rijden ze dik boven de 100. Bovendien reden er zoveel vrachtwagens op in alle (meestal zeer grote) maten die af en aan reden naar de ‘industrieplekken’ die hier uit de grond schieten. Het landschap was vernield en het wild was verdwenen!
Als je naar Alaska wilt rijden, kun je het beste over de Cassiar rijden en dan een retourtje Fort Nelson vanuit Watson Lake meepakken. Dan rij je door het mooiste deel en met minder vrachtverkeer.
En toen was er file…. Niet van 10 minuten of een half uur, maar van twee en een half uur!! We dachten dat er wel een groot ongeluk gebeurd zou zijn, maar dat was niet zo. Het ging om een Amber Allert. Er was een kind van 3 verdwenen/ontvoerd en nu wilden ze hier iedereen van op de hoogte brengen. De meeste mensen (zelfs wij) hadden dit natuurlijk allang via de krant, internet en tv vernomen, maar het kind zou in deze buurt gezien zijn en dus waren ze hard op zoek. Dat begrijpen we allemaal, maar om mensen zo lang in de rij te laten staan om 3 regels tekst te vertellen, was niet te begrijpen.
Door dit oponthoud kwamen we veel later dan gepland aan op de plaats van bestemming en moesten we het laatste stuk in het donker rijden. Ook dat vonden we erg vervelend, want hier hebben ze geen straatverlichting en je ziet dus ook de beesten, die vooral rond schemer uit het bos komen, erg slecht/laat. Het gebeurde dan ook dat er 2 keer een coyote vlak voor de auto (in het schijnsel van de koplampen) overstak!
We sliepen in een Super 8 Hotel in Grande Prairie. We dachten dat dit een leuk klein dorpje zou zijn en dat we het hotel wel van verre zouden zien, totdat we over een heuvel kwamen en er een zee van licht opdook. Dit was “het dorpje”. Het was dus een hele grote stad met tig hotels! Stom van ons! We hadden het kunnen weten. De straten hier hebben n.l. vaak geen naam maar een nummer en beginnen vaak bij 1. Wij moesten op de 116 Ave zijn! Gelukkig vonden we het toch, doordat we zo langzamerhand het systeem wel snappen, maar we stonden toch wel eventjes vreemd te kijken……
Inmiddels lazen we ook over een aardbeving vlakbij Vancouver: ook daar hadden we gelukkig geen last van….
Zaterdag 10 september 2011
Grande Prairie > The Crossing
43, 40, Icefields Parkway: 550 km
Je zult het niet geloven, maar na zo’n 20 km gereden te hebben, kregen we wéér een steen op het raam. En wéér zat er een flinke ster in de ruit, maar nu links onder. Weer hadden we er dus (gelukkig) geen last van. En wéér gebeurde het door een vrachtwagen op de smalle Alaska Highway (2 baans weg, waar ze dik 100 rijden) en waar het weer zó druk was. Maar goed…het leed was toch al geleden, want of je nu 1 of 2 sterren hebt, er moet een nieuwe ruit in. De weg tussen Fort Nelson en Grande Cache is op z’n zachts gezegd een ramp: druk, smerig en gevaarlijk. Olieindustrie, kolencentrales, bosbouw.
Pas na Grande Cache werd het beter en kregen we uitzicht op de Rocky Mountains en werd het steeds rustiger op de weg.
Onderweg zagen we nog wat herten, berggeiten en dikke, witte geiten en genoten we van het uitzicht.
Zondag 11 september 2011
The Crossing > Vancouver: 600 km
1, 99, Clinton-Pavillion Road, 99
Laatste dag van onze korte roadtrip door West Canada. Op wat berggeiten en een vos/coyote na geen bijzonder wildlife. Wel héél veel vrachttreinen. De 99 is een mooie weg en niet zo druk als de voorgaande dagen. Zonovergoten dag, 32 graden. Erg wennen telkens die temperatuur verschillen. Mike erg verkouden. Rond 21.00 uur in ons hotel bij Vancouver Airport: Best Western, Abercorn Inn.
Nu gaat het laatste deel van onze vakantie beginnen: twee bootreizen (op zeilboot) door het Great Bear Rainforest. Waar we veel wild hopen te gaan zien: beren (incl. de witte kermodi/spirith bear, zie de laatste National Geographic), wolven, adelaars, walvissen, dolfijnen, enz. enz. Moet qua wildlife en scenery het mooiste deel worden van onze reis. Daarvoor moeten we wel in van die kleine watervliegtuigjes aan- en afgevoerd worden. Niet onze hobby……. En ruim een week zonder internet........
Voor de liefhebbers: zie www.oceanlight2.bc.ca en www.bluewateradventures.ca (Great Bear Rainforest).
Maandag 5 september
Haines > Whitehorse: 450 km
Alaska > Canada
Tineke kon er geen genoeg van krijgen en stond rond 06.00 uur op om weer naar beren op zoek te gaan. Mike dacht onderwijl verder na over de planning van het restant van de roadtrip ;-).
Toen ik rond half 7 op de kijkplek was, dacht ik dat het beter was wanneer ik het statief zou gebruiken. De beren (moeder met 3 tweede jaars jonkies) liepen bij de rivier. Maar….ik had het nog niet voor elkaar of de beren kwamen richting auto lopen. Dat gaf een speciaal gevoel. Ik knipte nog wel vlug wat foto’s maar er zat veel beweging in…. Snel klapte ik iets van de poten van het statief in en kwakte alles in de auto. Inclusief mezelf!! Het was een goede beslissing, want de jonkies (grizzlies, groter dan ik) liepen vlak langs de auto!! Ik volgde de berenfamilie op afstand een tijdje met de auto (veilige plek) en op een gegeven moment stond ik weer midden in de familie. Ik stond gewoon geparkeerd, maar dan komen ze uit het water of het bos precies op jouw plek tevoorschijn. Ik probeerde te filmen vanuit het open dak. Dat was veilig, maar ze kwamen toch wel weer erg dichtbij. Vlug deed ik de ramen dicht en voor de zekerheid ook het dak. Misschien omdat ik op dat ogenblik de enige auto langs de weg was, waren ze dubbel nieuwsgierig. Ze kwamen snuffelen aan de auto, één keek aan de zijkant (staande) naar binnen en de ander probeerde door de achterklep naar binnen te komen!! Het raam was helemaal gevuld met berekop!! Later zag ik de pootafdrukken op de auto in de modder/viezigheid staan. Ook hier maakte ik maar even een foto van voordat “het bewijs” zou verdwijnen door de regen (zie de foto’s van vorige week: Haines). Het was echt een ongelooflijke ervaring: zo alleen zo dicht bij de beren en je toch veilig voelen (door de auto) (Mike: Tineke weet inmiddels dat een grizzly geen enkele moeite heeft om een afgesloten deur van een auto te openen: gewoon openbuigen………..).
Zo volgde ik de beren enige tijd en filmde en fotografeerde door het open dak. Helaas ben ik niet goed in filmen en voor goede foto’s was het nog te donker, maar wat ik allemaal zag, was fantastisch. Je kunt je gevoel moeilijk weergeven! Het is zo bijzonder om spelende, rollende, blaffende, rennende enz. enz. jonge beren met moeder te zien in zo’n speciale omgeving!! Ik had geen zin om terug te gaan naar het hotel, maar ik zou Mike ophalen……..
Samen gingen we nog een laatste keer kijken. De familie was er nog steeds en de jonkies waren nog steeds erg speels. Ondertussen was het wat later en dus ook lichter. De film en foto’s werden duidelijker. Zo bewaar je je herinneringen beter, alhoewel…..het echte zien is toch al onuitwisbaar. Volgend jaar gaan we zeker weer!!!!
Rond het middaguur reden we terug naar de grens. Onderweg stopten we bij het bordje “10ml.” Hier in de buurt was een zalmriviertje. Dat rook je van verre, maar er waren geen beren. Wel aangevreten dode zalmen op de deels droge rivierbedding. Een eind verderop, heel in de verte, liep wel een grizzly.
Ook keken we nog even in het dorpje Klukwan (First Nations). Ze noemen het een dorp, maar het was bijna een vuilnisbelt. Zoveel troep hadden de mensen daar rond hun huis liggen. Je zag oude half vergane auto’s, fietsen, speelgoed, dozen, curvers, visnetten, tuinslangen, gereedschap, (gas)flessen, serviesgoed, enz. enz. Het was echt verschrikkelijk smerig en zeker niet de moeite waard om er heen te rijden.
Toen we bij de douane kwamen, stond er een lange rij en hadden we een wachttijd van ongeveer 3 kwartier. We gebruikten deze tijd om de foto’s alvast te sorteren en een stuk van het verslag te typen.
Weer 3 kwartier later (we gingen makkelijk door de douane) kwamen we bij…..juist ja….wegwerkzaamheden. Dit keer stond er een vrouw met de stok. Zij vertelde ons dat er een bobcat op de weg stond. Mike zei: “good for us!” Je zag de vrouw denken. Begon te lachen en zei: “it ’s a machine!”. Wij balen, want we dachten dat het een beest was. We hebben er wel smakelijk om gelachen!
Zo reden we (nu al) met de nodige weemoed verder, want het wegrijden uit Haines voelde een beetje als naar huis gaan… Vooral na de douane voelden we dat we op de terugweg waren en we dachten niet veel beesten meer tegen te komen. Op de heenweg hadden we hier ook niets gezien. Maar….we zagen een zwarte beer bij de indianenplek en even na Haines Junction…..een prachtige eland. Het was een mannetje met een heel groot (half wit) gewei! Mike wilde dit dier heel graag in het wild een keer goed zien. Zijn wens kwam nu uit. De eland stond rustig langs de weg en omdat de berm zo breed was, konden we hem rustig filmen, fotograferen en bekijken. Het duurde n.l. even voordat hij bij het bos was!
Het regende vandaag erg veel en we klaagden nogal eens over het weer, maar – je zult het niet geloven- deze weg was zelfs in de regen en mist erg mooi. Je zag zoveel schitterende kleuren, bergen, dalen en “doorkijkjes”(zie de foto’s)! Ze zeggen wel eens dat iets adembenemend is, nou dat was deze weg dus ook!!!! Echt ongelooflijk en onbeschrijflijk prachtig!!
Dinsdag 6 september 2011
Whitehorse > Watson Lake: 450 km
Alaska Highway
Canada
Het ging vandaag zoals verwacht: lekker rijden, rond kijken en geen wilde dieren. Wel genoten we weer van het landschap, want in deze tijd zijn de kleuren echt prachtig. Soms lijkt het wel een schilderij!
Na het avondeten liepen we een stuk richting het dorp. Dat was nodig om de spieren weer wat los te maken. Helaas stikte het van de kleine vliegjes! We hadden wel gedoucht, maar toch bleven ze om ons hoofd zoemen en botsen..….!
We sliepen weer in de Airforce Inn. De eigenaar (geëmigreerde Duitser)is erg aardig en de locatie is simpel. Je moet douche en wc delen en de kamers zijn niet groot. Maar het is erg schoon en dus prima!!
Woensdag 7 september 2011
Watson Lake > Muncho Lake > (bijna) Fort Nelson > Watson Lake: 750 km
Alaska Highway
Canada
We werden om 5 uur (!!) wakker van wolvengehuil en stonden op. Zo waren we lekker vroeg op weg en we hoopten natuurlijk op wildlife: daarom reden we een retourtje Fort Nelson: mooiste stuk van de Alaska Highway, met gegarandeerd wildlife. Nou dat hebben we gezien!! Na anderhalf uur zagen we de eerste beesten. Het waren…..paarden. Door de donkerte konden we niet goed zien wat het waren, maar eigenlijk waren we gefopt. Maar….heel kort hierna zagen we een zwarte beer met 2 hele kleine jonkies. Ze waren zo druk aan het eten, ze deden net of ze ons niet hoorden/roken. Dat vonden we natuurlijk al helemaal top, maar het gebeurde die dag nog 2 keer. Eén keer een beer met 2 en één met 1 jonkie. En alle kleintjes waren eerste jaars. Je ziet dat niet alleen aan het formaat beer maar ook aan de oren (die zijn eigenlijk te groot) en aan de donzige haren. En met in gedachten een grizzly-jong uit Haines, lijken ze net geboren!
Na twee uur zagen we pas de eerste (vracht)auto. We waren al die tijd alleen op de weg (zo leek het althans). Onderweg pakte ik wat uit de auto en deed de achterklep gewoon dicht, maar door de stilte echode dit enorm….
We waren rond 20.30 uur weer terug op de kamer en zagen over de dag verspreid: 5 elanden waarvan 1 heel groot mannetje met een groot gewei en 1 moeder met jong (die bij elke aankomende auto het bos in ging en er even vrolijk na het passeren weer uit kwam om uit een waterplas te drinken); meer dan 100 cariboes; heel veel geiten; 2 rammen (met grote krulhoorns); heel, heel veel bizons en in totaal 16 zwarte beren!! We voelden ons als in de Apenheul maar dan met meer soorten wilde dieren, geen toegang betalen en geen mensen (en overigens ook geen hek)……..
De elanden zijn hier duidelijk veel groter dan een paard en die in Noorwegen steken er maar magertjes bij af!
De temperatuur begon met 2 graden, liep op naar 20 en dus was het aardig warm. Wel hadden we de hele dag last van kleine vliegjes. Vooral als we het dak en de ramen open hadden gehad voor het fotograferen/filmen.
We reden tot Summit Lake en keerden daar om. We reden terug naar Watson Lake en sliepen weer in de Airforce Lodge. Dit alles maakte deze dag wel heel bijzonder en zullen we niet gauw vergeten!!
Donderdag 8 september 2011
Muncho Lake > Fort Nelson: 450 km
Alaska Highway
Ook vandaag stonden we vroeg op: 6.00 uur. We wilden vroeg de Cassiar Highway op, maar…toen we bij de afslag waren, stond er een hek op de weg. Hij was afgesloten. Later bleek dat de weg en bruggen op vele plaatsen weggespoeld waren door heftige regenval.
We reden terug naar de Airforce Lodge en keken op internet: washouts en bruggen vernield door gezwollen rivieren. Afsluiting zou nog wel even duren. We hadden geluk dat we niet een dag eerder op de Cassiar reden (in Stewart zaten) want dan hadden we weer stevig vast gezeten (doodlopende weg naar Stewart) zoals vorig jaar. Geluk dus…..
Nu moesten we dus een andere route kiezen. We waren even teleurgesteld, want we zouden naar Stewart en Hyder gaan om (nog meer) beren te kunnen zien, maar het alternatief was ook okee. Mike besprak een kamer in Fort Nelson (wat nog maar net lukte, want het was er opeens erg druk….) en zo reden we nog een keer de Alaska Highway richting Muncho Lake en verder. Zo kwamen we weer door Muncho Lake National Park en het Stone Mountain National Park samen zo’n 400 km lang. De komende dagen gaan we dan richting Vancouver via de Icefields Parkway: geen straf. We dachten weer veel wild te zien op deze dag (was immers dezelfde weg als gister), maar dat viel tegen. We zagen slechts 1 zwarte moederbeer met 2 jonkies en 1 “losse” beer, een echt (Hollands) hert, enkele geiten en wat cariboes. We hadden vandaag veel regen en dat was waarschijnlijk de oorzaak. Veel dieren zoeken dan kennelijk toch bescherming tussen en onder de bomen(vertelde een wegwerker ons).
De kamer in het Lake View Hotel in Fort Nelson was een rookkamer en dat ruik je stevig! Toch waren we blij met deze ruimte, want het bed was oké en het is (op onze leeftijd) beter dan in de auto slapen…..
Vrijdag 9 september 2011
Fort Nelson > Grande Prairie: 650 km
Alaska Highway, 2, 43
Het was weer zo’n dag dat er weinig gebeurde, maar…..rond half 2 kregen we een forse steen tegen de voorruit. Dat gaf een dikke ster met korte stralen. Gelukkig was het in de rechter bovenhoek en hadden we er bij het rijden geen last van. Je kunt er eigenlijk wel van uitgaan dat, als je op deze weg rijdt, je voorruit sneuveld! De vrachtwagens rijden hier als dwazen en houden nergens rekening mee. Ook al is de straat “schoon” dan vliegen de stenen je om de oren. Ze nemen die gewoon mee vanaf hun werkplek en verliezen ze onderweg! Maar….beter een steen tegen de voorruit dan de hele vrachtwagen (weer geluk dus)!
Vooral tussen Fort Nelson en Dawson Creek was het verschrikkelijk druk. De Alaska Highway is daar erg smal en er waren tig tegenliggers. Bij ons zou je misschien 60 mogen rijden op zo’n weg, hier rijden ze dik boven de 100. Bovendien reden er zoveel vrachtwagens op in alle (meestal zeer grote) maten die af en aan reden naar de ‘industrieplekken’ die hier uit de grond schieten. Het landschap was vernield en het wild was verdwenen!
Als je naar Alaska wilt rijden, kun je het beste over de Cassiar rijden en dan een retourtje Fort Nelson vanuit Watson Lake meepakken. Dan rij je door het mooiste deel en met minder vrachtverkeer.
En toen was er file…. Niet van 10 minuten of een half uur, maar van twee en een half uur!! We dachten dat er wel een groot ongeluk gebeurd zou zijn, maar dat was niet zo. Het ging om een Amber Allert. Er was een kind van 3 verdwenen/ontvoerd en nu wilden ze hier iedereen van op de hoogte brengen. De meeste mensen (zelfs wij) hadden dit natuurlijk allang via de krant, internet en tv vernomen, maar het kind zou in deze buurt gezien zijn en dus waren ze hard op zoek. Dat begrijpen we allemaal, maar om mensen zo lang in de rij te laten staan om 3 regels tekst te vertellen, was niet te begrijpen.
Door dit oponthoud kwamen we veel later dan gepland aan op de plaats van bestemming en moesten we het laatste stuk in het donker rijden. Ook dat vonden we erg vervelend, want hier hebben ze geen straatverlichting en je ziet dus ook de beesten, die vooral rond schemer uit het bos komen, erg slecht/laat. Het gebeurde dan ook dat er 2 keer een coyote vlak voor de auto (in het schijnsel van de koplampen) overstak!
We sliepen in een Super 8 Hotel in Grande Prairie. We dachten dat dit een leuk klein dorpje zou zijn en dat we het hotel wel van verre zouden zien, totdat we over een heuvel kwamen en er een zee van licht opdook. Dit was “het dorpje”. Het was dus een hele grote stad met tig hotels! Stom van ons! We hadden het kunnen weten. De straten hier hebben n.l. vaak geen naam maar een nummer en beginnen vaak bij 1. Wij moesten op de 116 Ave zijn! Gelukkig vonden we het toch, doordat we zo langzamerhand het systeem wel snappen, maar we stonden toch wel eventjes vreemd te kijken……
Inmiddels lazen we ook over een aardbeving vlakbij Vancouver: ook daar hadden we gelukkig geen last van….
Zaterdag 10 september 2011
Grande Prairie > The Crossing
43, 40, Icefields Parkway: 550 km
Je zult het niet geloven, maar na zo’n 20 km gereden te hebben, kregen we wéér een steen op het raam. En wéér zat er een flinke ster in de ruit, maar nu links onder. Weer hadden we er dus (gelukkig) geen last van. En wéér gebeurde het door een vrachtwagen op de smalle Alaska Highway (2 baans weg, waar ze dik 100 rijden) en waar het weer zó druk was. Maar goed…het leed was toch al geleden, want of je nu 1 of 2 sterren hebt, er moet een nieuwe ruit in. De weg tussen Fort Nelson en Grande Cache is op z’n zachts gezegd een ramp: druk, smerig en gevaarlijk. Olieindustrie, kolencentrales, bosbouw.
Pas na Grande Cache werd het beter en kregen we uitzicht op de Rocky Mountains en werd het steeds rustiger op de weg.
Onderweg zagen we nog wat herten, berggeiten en dikke, witte geiten en genoten we van het uitzicht.
Zondag 11 september 2011
The Crossing > Vancouver: 600 km
1, 99, Clinton-Pavillion Road, 99
Laatste dag van onze korte roadtrip door West Canada. Op wat berggeiten en een vos/coyote na geen bijzonder wildlife. Wel héél veel vrachttreinen. De 99 is een mooie weg en niet zo druk als de voorgaande dagen. Zonovergoten dag, 32 graden. Erg wennen telkens die temperatuur verschillen. Mike erg verkouden. Rond 21.00 uur in ons hotel bij Vancouver Airport: Best Western, Abercorn Inn.
Nu gaat het laatste deel van onze vakantie beginnen: twee bootreizen (op zeilboot) door het Great Bear Rainforest. Waar we veel wild hopen te gaan zien: beren (incl. de witte kermodi/spirith bear, zie de laatste National Geographic), wolven, adelaars, walvissen, dolfijnen, enz. enz. Moet qua wildlife en scenery het mooiste deel worden van onze reis. Daarvoor moeten we wel in van die kleine watervliegtuigjes aan- en afgevoerd worden. Niet onze hobby……. En ruim een week zonder internet........
Voor de liefhebbers: zie www.oceanlight2.bc.ca en www.bluewateradventures.ca (Great Bear Rainforest).
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
