11-09 t/m 18-09: roadtrip Canada - Alaska

VOORAF: ZIE WWW.TINEKEMIKE.NL VOOR FOTO'S EN FILMS!!!

ZON, WARM, TIG BEREN, COYOTES EN WEER EEN WOLF

Zaterdag 11 september 2010
Watson Lake > Fort Nelson: 500 km
Omdat we een tijdje geen wild hadden gezien, besloten we een extra retourtje Watson Lake > Fort Nelson in te lassen. Een route (ondermeer langs Muncho Lake) waarvan we weten dat er veel wild zit en deels verboden voor jagers. Vandaag dan ook extra vroeg op. Om 6 uur ’s ochtends stonden we naast ons bed, pakten ons boeltje in en gingen op weg. Toch zagen we het eerste wild (een zwarte beer) pas rond 08.00 uur! Hij vond het niet zo geslaagd dat wij naar hem stonden te kijken, want op een gegeven moment rende hij snel weg…..
Later zagen we ook nog verschillende bizons: alleen rondscharrelend of in een kudde. Bizons zijn grote, stoere beesten en altijd leuk om te zien. En we zagen een moeder eland met jong het water in gaan en een caribou met jong. Deze laatste zie je niet zo vaak met een (duidelijk) jonkie en dus was dat (voor ons) vandaag een extraatje! Dat alles zagen we voor 10.30 uur!! We waren dus niet voor niets vroeg uit de veren.
Watson Lake was geen leuke stad. We voelden ons er niet echt op ons gemak. Alles ziet er smoezelig/rommelig uit en op straat liep jeugd met alcohol, drinkend uit de fles en bezopen…… We haalden voor de zekerheid al onze bagage maar uit de auto en deden de deuren goed op slot!
Het weer was vandaag erg slecht. Bijna de hele dag zware regen en (soms zeer dichte) mist en zelfs een natte sneeuwbui. De temperatuurmeter kwam dan ook niet boven de 9 graden. Door al die nattigheid (denken wij) kwamen er ook behoorlijk wat stenen van de bergen naar beneden. Er lagen heel wat grote en kleine rotsbrokken op de weg. De weg, die af en toe erg smal werd, had wel mooie uitzichten op meertjes, rivieren, bergen en dalen en was soms erg ruig. We hebben deze route nu al verschillende keren gereden, maar hij blijft de moeite waard….

Zondag 12 september 2010
Fort Nelson > Watson Lake: 500 km
We sliepen in het Lakeview Hotel. Een goed en net hotel met ontbijt, internet (boeken bijgewerkt) en de rest wat we nodig hadden. Dat was dus erg prettig (maar ook duur)!
Omdat we de route langs Muncho Lake zo mooi vinden én omdat je er meestal wel wild ziet, reden we dus dezelfde weg terug. Maar…na 20 minuten onderweg te zijn, werden we minder blij. Een tegemoet komende dikke vrachtwagen gooide steentjes omhoog en waar we al langer bang voor waren, gebeurde…. een steentje maakte een sterretje met kleine scheurtjes in de voorruit! Nu is het waarschijnlijk wachten op de grote scheur waar iedereen hier zo’n beetje mee rond rijdt! Voor de zekerheid hebben we naar Hertz gebeld om het door te geven. Ook nu waren ze zeer behulpzaam (eerste vraag: ‘are you safe’….). We mochten de auto omruilen op het vliegveld…...in Vancouver!! De jongen aan de lijn wist niet precies waar Fort Nelson lag en waagde een gokje. Natuurlijk konden we hier in de buurt wat regelen, maar dat is (nog) niet nodig. Het vreemde was dat het gebeurde op een stuk weg waar eigenlijk geen los grind lag. Op andere stukken deze dag wel, want ze hadden heel veel gaten e.d. gerepareerd.
Het weer zat in het begin van de dag niet mee. Het regende weer (of nog steeds) en we dronken onze koffie ín de auto. Mike wilde de stoeltjes al weggooien, maar gelukkig werd het later beter (zon!) en liep de temperatuur op tot 15 graden! Konden we toch nog even buiten zitten ook al was de koffie al op. De natte sneeuw die gisteren viel, was toch niet zo nat, want op de bergtoppen zag je nu overal wit!
Met het wild hadden we ook nu geluk. Natuurlijk zagen we weer vele bizons, want die “wonen” hier langs de weg. Maar we zagen ook veel caribous waaronder een hele mooie blond mannetje met een groot gewei (zie foto). Mike stapte enthousiast uit om te filmen, maar gooide iets te hard met de deur (auto stond schuin). Weg caribou!! Maar na even geduld te hebben geoefend, kwamen ze toch weer tevoorschijn.
En we kwamen een jonge eland zonder moeder tegen (misschien zag zij ons wel) en een mannetjes eland met een heel mooi roodgekleurd gewei. Een mannetjes eland is in deze tijd ook zeldzaam, omdat er nu op ze gejaagd wordt en ze dus diep het bos in gaan.
Vandaag vlogen er ook opvallend veel roofvogels rond: de golden eagle.
Helaas zagen we dit keer op deze weg geen puma (zoals 4 weken geleden), maar door al het andere wild wat we zagen, was dat geen probleem!!

Maandag 13 september 2010
Watson Lake > Telegraph Creek: 380 km
De Cassiar Highway was aan het begin van onze vakantie door bosbranden afgesloten en konden we hem dus niet rijden. Nu was de weg weer open voor het verkeer en reden wij hem tot Dease Lake. Onderweg zag je hier en daar nog smeulende plekken en je rook de brand nog. De temperatuur was -1, maar toch had Mike om 9.00 zijn zonnebril al nodig: het was koud, maar zonnig/helder! De lucht was strak blauw en glashelder, er was geen wolkje aan de lucht. De bergen zagen eruit als oliebollen die in de poedersuiker waren gedoopt. Je kreeg soms het gevoel alsof je in een kalender reed en we wilden wel om elke bocht stoppen om foto’s te maken.
Het verkeer was ook erg “rustig”. Op de hele rit van vandaag (380 km) kwamen we ongeveer 40 auto’s tegen en we waren ongeveer 8 uren onderweg. Mike vond het soms wel druk. Dan kwamen er 2 auto’s achter elkaar langs en dacht hij dat er filevorming was……..
Bij Dease Lake gingen we rechtsaf naar Telegraph Creek. Dit is een heel klein dorp aan het einde van de (weer doodlopende) kronkelende, smalle, soms steile (tot 20 %) gravelweg van ongeveer 120 km lang. De temperatuur was ondertussen opgelopen tot 18 graden en toch leek het soms alsof het sneeuwde. Dit waren de pluisjes van het uitgebloeide fireweed (een plant die als eerste weer gaat groeien als alles is weggebrand en roze-rood van kleur is). De weg was vooral in het begin (70 km) tamelijk saai. Je zag veel bos en weinig bergen en geen beesten. Wel heel, heel veel paardenhopen!! Op een gegeven moment reden we over een soort van richel (maar dan wel breed genoeg voor auto’s) met aan beide kanten een rivier. We keken voorzichtig over de richel om te zien hoe diep het was, keken we op de vuilnisbelt…. Dit was vroeger ook zo in Griekenland!
Rond 5 uur waren we in Telegraph Creek en de temperatuur was 21 graden!! We aten dan ook buiten ons avondbrood aan de Stikine River.
Daarna reden we nog zo’n 20 km verder naar het einde van de weg langs het “dorp” Glenora. Dit was echt helemaal niks! 3 huizen en een hoop rommel. Als je hier bent, wil je het gezien hebben, maar het was echt niks.
We hadden een kamer in een heel oud pand (van 1898) en het was er ’s nachts dan ook heel koud door alle gaten en kieren. En…er zat een kennelijk fors beest ergens stevig te krabben en te knagen (we dachten nog aan die grizzlies in Haines die een houten vuilcontainer ’s nachts openbraken ….). We gaven enkele klappen hier en daar, maar dat hielp niet echt …..
Minder leuk was het dat de eigenaar van het pand net (in augustus) was overleden. De zoon had het overgenomen en hield de boel nog draaiende, tot het einde van het seizoen. Daarna wordt alles zéker verkocht. Het stond al te koop, maar de vader wilde een geschikte koper vinden….

Dinsdag 14 september 2010
Telegraph Creek > Stewart (Hyder) 530 km
Bij Dease Lake tankten we de auto weer vol. Nu bleek dat het een duur ritje was geweest: ongeveer 1 op 7 (veel steile wegen gereden)!! Zo gingen we de Cassiar Highway weer op. Dit voelde heel goed, want de zon scheen lekker en het uitzicht was op deze route veel mooier. Je keek aan alle kanten op de bergen met daarvoor meren en mooi gekleurde dalen. Aan zo’n meer dronken we koffie en we kregen een heel relaxt gevoel…..
Langs de weg zagen we opeens iets bewegen. We dachten dat het wel weer een loslopende hond zou zijn, maar….. het was een jonge wolf! We stopten natuurlijk en hij drentelde zenuwachtig om de auto heen! Wij vonden dat best en ondertussen deden onze camera’s hun werk (zie de foto’s)!! Later lieten we foto’s aan wegwerkers zien en vroegen we of het echt een wolf was. Zij beantwoorden dit heel stellig met “ja!”, ze hadden er zelf ook al meer gezien
Later zagen we nog 5 zwarte beren langs de weg. Een daarvan gaf een show weg: hij ging op zijn knieën zitten om hoorbaar uit een plas te drinken en ging daarna op zijn rug in het gras liggen om zijn buik te krabben (zie de foto’s). Dat was natuurlijk schitterend om te zien én te filmen!!
Een andere beer kwam bijna door het raam naar binnen. Aan mijn kant! Toen ik tegen Mike zei “rijden”, deed hij dat niet. Het wordt toch tijd dat hij beter gaat luisteren……
Een beer met een jonkie zagen we maar half, want die verdween met grote spoed in de struiken en kwam er niet meer uit.
Rond 18.00 uur checkten we in bij het Riply Inn Hotel in Stewart en gingen na de boterhammen naar Hyder, naar de berenkijkplek (Fishcreeek). Na 10 minuten kwam er al een moedergrizzly met haar eerste jaars jong. Het duurde even voordat ze zo dichtbij waren dat we ze goed konden zien, maar het was het wachten dubbel en dwars waard. De kleine liet zich van zijn beste/leukste kant zien. Hij sleepte met grote zalmen, ging rechtop staan, zat op zijn achterste en stoeide met zijn moeder. Het leek net een mensenbaby, want ook hij stopte steeds zijn achterpoten in zijn bek!
Aan de andere kant van de loopbrug verscheen ook nog een andere dikke grizzly, maar die kreeg weinig aandacht….
Het was ondertussen al rond 20.00 uur, maar nog net niet te donker om te filmen (wel voor foto’s) en ik raad je dan ook aan om eeeeeven de foto’s te bekijken……

Woensdag en donderdag 15 & 16 september 2010
We bleven 3 nachten in Stewart (Canada), zodat we vaak naar de berenkijkplek in Hyder (Alaska) konden gaan én Mike de actualiteiten weer in zijn boeken kon zetten.
Hyder is het zuidelijkste dorpje van Alaska en heeft alles wat een dorp voor de toeristen zou willen hebben. Je vindt er enkele hotels/motels, een postkantoor, een giftshop, een (kleine) supermarkt, dé berenkijkplek “Fishcreek” en een prachtige gletsjer!! Toch is het er niet echt druk…….en je voelt je 100 jaar terug in de tijd…. Onverharde wegen en bijna alles dicht…En daar komt nog bij dat de meeste toeristen in Stewart slapen. Dit dorpje is iets meer ontwikkeld. Je moet dan wel telkens de grens over, maar dat gaat heel gemakkelijk. Hyder in heeft geen douanecontrole en bij het eruit gaan doen ze niet moeilijk.
Omdat we nu al in september zitten, loopt het zalmseizoen hier tegen het einde en dus vertrekken ook de beren. Toch hebben we in totaal nog 11 verschillende beren gezien: 2 volwassen grizzlies en 1 jonkie, 5 volwassen zwarte beren en 3 kleintjes.
De zwarte beren kwamen niet echt in de Creek. Ze bleven liever uit de buurt van de grizzlies. Vooral met hun jongen, want een (mannetjes) grizzly pakt af en toe zo’n baby. Ze scharrelden liever ietsje verderop langs de weg, waar ze toch zalm uit de rivier konden halen. Wij parkeerden dan ook af en toe gewoon langs die weg (het is er niet druk) en wachtten….. Steeds weer kwamen ze terug. Ze staken de weg over, pakten een vis en verdwenen weer naar de overkant om de vis rustig op te eten. Ook dus de kleintjes!! Mike zag ze vaak als eerste, omdat hij achter het stuur zat en ze ook in de spiegel zag! Het was het wachten dubbel en dwars waard!!
De grizzly met de “cub” kwam verschillende keren in/langs de rivier bij de “boardwalk”. Soms slenterden en aten ze maar wat, maar een andere keer gaven ze een hele show weg door met elkaar te spelen (moeder met kind dus!). Of de kleine rolde in het gras en speelde met zijn poten zoals ook mensenbaby’s doen. Hij (of zij) stopte bv. zijn tenen in de mond….
Donderdagochtend stond ik (Tineke) om 6 uur op om naar de beren te gaan kijken (Mike werkte aan zijn boeken: diep denkwerk). Buiten was het heel erg stil en de maan scheen over de bergtoppen. Dit valt hier extra op, omdat er geen staatverlichting is….. Ik was de eerste bij de Creek en dat gaf wel een speciaal gevoel. Ik bleef in de auto (met de “bearspray”). Gelukkig kwamen de rangers al gauw, inspecteerden het wandelpad en deden het hek open. Het was erg koud en…er waren geen beren of andere beesten te zien. Pas rond half 8 zagen we de grizzly met jong heel even in de verte. Toch was het de moeite waard, want het was een heel speciaal gevoel om zo vroeg daar rond te lopen!
Donderdagmiddag maakten we een stevige wandeling door het dorp. Zo kom je op plekken waar je met de auto niet zo gauw in rijdt. We vinden het ook altijd leuk om te zien hoe de mensen leven en wonen….. Toen we weer terug waren in onze straat, kochten we een lekker ijsje en keken nog even bij het Bear River Interpretive Centre (www.the-bric.org). Dit leek op een Visitor Center, maar is het niet. Het werd niet gesubsidieerd, maar door een particulier onderhouden. Daardoor zijn ze heel blij met giften…. In het centrum hadden ze o.m. een opgezette bever en een otter. Ze stonden naast elkaar en zo kon je goed het verschil bekijken. Wat erg opviel waren de achterpoten van de bever: die waren als eendenpoten (met vliezen dus!)……

Vrijdag 17 september 2010
Stewart > Burns Lake: 550 km
De komende drie dagen zijn ‘rijdagen’: we gaan naar Bella Coola om daar beren en ander wild te observeren (grofweg 1500 km rijden, 750 km naar het zuiden).
Omdat Hyder en Stewart aan een doodlopende weg liggen, moet je eerst weer hetzelfde stuk terug rijden. Gelukkig is dit een mooie weg met veel gletsjers en dus geen straf. In het voorjaar zagen we op dit stuk verschillende beren, maar nu helaas niet.
Vervolgens de Cassiar Highway op naar het zuiden, waar we al snel een coyote in de berm zagen lopen. Hij was snel verdwenen in het struikgewas en dus hebben we geen foto of film.
Na ongeveer een uur gereden te hebben, kwamen we langs een ongeluk. Een auto had (waarschijnlijk) een klapband gekregen en was over de kop gegaan. De hulptroepen waren al ter plaatse geweest en we konden dus snel weer doorrijden, maar…….nog geen 5 minuten later reden we op een tweede ongeluk. Twee auto’s die elkaar flink geraakt hadden en er was een beer bij betrokken. Hoe het precies in elkaar zat, weten we niet, maar we moesten wel 3 uur wachten voor we er langs mochten!!! 4 slachtoffers werden gestabiliseerd en afgevoerd om op een andere plaats door helicopters naar een goed ziekenhuis vervoerd te worden (ong. 500 km hemelsbreed). Wat boffen wij in Nederland!! Iedereen wachtte heel geduldig en wij dronken gewoon twee keer onze koffie (en werkten op de pc)! De wachtende rij in tegengestelde richting telde na drie uur ongeveer 30 auto’s. Kan je nagaan hoe weinig druk het verkeer hier is.
Bij de volgende splitsing gingen we richting Smithers (de 16/Yellowhead Highway). Het weer was heerlijk. Het ging van 3 naar 20 graden. De weg is hier heuvelachtig met grasvlakten. Het is boerengebied. We verwachtten dan ook herten en vossen enzo te zien, maar dat gebeurde niet. We zagen slechts 2 herten, daarna nog een keer 2 hele mooie coyotes bij elkaar en daarna…..beren! Drie keer opnieuw een zwarte beer in het groene gras. De derde keer konden we stoppen en liepen we naar een hek (de beer zat verder weg) om het beter te kunnen zien. Toen pas zagen we de 2 jonkies lopen! In het hoge gras zag je ze maar net. Waarschijnlijk hadden we de autodeuren te hard dichtgedaan, want moederbeer stond op haar achterpoten in onze richting te kijken. Ze had ons dus al gehoord! Ze renden al snel alle 3 de bossen in…..
Je kunt dus rustig zeggen dat de 16 een prima weg is om zwarte beren te zien (in september…)!
’s Avonds reden we een stuk van de 35 om wild te zien. De jongen van de receptie van het Sunhshine Inn Hotel had ons dit als tip gegeven. En…..je ziet het al aan de hoeveelheid tekst die rest voor deze dag: 6 herten en verder niets!!

Zaterdag 18 september 2010
Burns Lake > Williams Lake: 450 km
We moesten nog een stukje van de Yellowhead Highway rijden en dat vonden we prima. Het was ’s ochtends nog wel mistig, maar de zon deed al aardig zijn best (later werd het dan ook 19 graden). Al snel zagen we een vrouwtjes eland langs de weg. Gelukkig stak ze niet over….
Later kwamen we door het dorp Vanderhoof. Hier dronken we onze koffie in de zon bij het museum, het café, de bank en het souvernirswinkeltje. Dit alles samen was namelijk “het museum”. Het leek heel wat aan de buitenkant, maar wij vonden het maar saai.
De waarschuwingsborden voor overstekend wild waren ondertussen veranderd in borden voor overstekende vrachtwagens met bos……
Rond Prince George was het even wennen: zeker 50 auto’s om je heen, verkeerslichten, voorsorteervakken, overstekende mensen, enz. Dit was weer een echte stad!
Na deze drukte gingen we de Cariboo Highway (97) op, waar behoorlijk wat verkeer op zat. Toch zagen we langs de weg weer 2 zwarte beren in het groene gras. Ze liepen, met gepaste afstand, in hetzelfde weiland te grazen. Ook nu konden we niet stoppen….
Even later ontdekten we weer een coyote. Deze was ouder en dus ook trager. We hadden de tijd om de auto te keren en een leuk filmpje te maken.
We vonden een prima kamer in Williamslake (Super 8) en aten voor de verandering weer bij de Subway. Dat gaat de komende dagen niet lukken. We gaan de komende dikke week naar een lodge in Tweedsmuir en vervolgens in Hagensborg, beiden in de Bella Coola vallei (doodlopende weg van zo’n 450 km). Moet ontstellend mooi zijn daar en veel wildlife, met name beren. We gaan rivieren afvaren (beren kijken die op zalm jagen) en stevige wandelingen maken in oud bos (op zoek naar wildlife). We verheugen ons erg op dit toetje, U hoort nog van ons.