19-09 t/m 27-09: roadtrip Canada - Alaska

VOORAF: ZIE WWW.TINEKEMIKE.NL VOOR FOTO'S EN FILMS!!!

FIVE FEET HIGH AND RISING.....

Zondag 19 september 2010
Williams Lake > Stuie: 500 km
Vandaag stapten we iets eerder in de auto, want we wilden op tijd op de plaats van bestemming zijn. We gingen naar de Tweedsmuirlodge in Stuie (zo’n 60 km voor Bella Coola, in een van de grootste nationale parken) waar je veel beren en ander wild zou kunnen zien. We reden door boerengebied en het vee (vooral koeien en paarden) liep overal. Ook op en langs de weg. Verder was het een heuvelachtige, smalle, deels bochtige, wéér doodlopende, ‘80 km weg’ (waar je 100 mag!) en was heel mooi om te rijden (vooral in het begin). Later werd het wel weer een “dirtroad” met tegen het einde een steile (tot 18 %), smalle, glibberige pas: de Heckman Pass (van 1524 naar 0 m). Helaas hadden we vandaag het weer niet mee. Het regende pijpenstelen, er hing zware mist en het was maar 6 graden. Vandaar dat de pas zo glibberig was! Mike vond de weg wat saai, maar dat kwam natuurlijk doordat we geen/weinig uitzicht hadden……
Onderweg kwamen we langs een heel mooi met groen begroeid beekje en dat heette…..Green River! Daar werd dus een foto van gemaakt.
Verder zagen we al de nodige beesten voor we bij de lodge waren: een hele grote groep ganzen die een mooi concert lieten horen; een overstekende marmot; een dikke zwarte beer en een prachtige, grijze, zeer grote en dikke uil (zie de foto’s)! Die laatste kwam net het bos uit vliegen en ging op een paal zitten. We keerden de auto en…hij zat er nog. Mike heeft hem schitterend kunnen filmen!
Ongeveer 6 weken geleden was de weg naar Bella Coola nog afgesloten door bosbranden. Dit kon je goed zien. Overal zwarte stammen en eronder zwarte aarde. Wanneer een brand ietsje langer is geleden, beginnen de eerste planten de aarde alweer te bedekken, maar dat was hier duidelijk nog niet het geval.
Wel vaak slecht onderhouden huizen onderweg met de nodige troep er omheen inclusief afgedankte auto’s. Zonde wederom.
Even voor 2 uur waren we bij de lodge, checkten in en gingen beren zoeken. We vonden al snel een dikke grizzly bij een zalm(tel)plek/camping. Hij zat/stond midden in het water van zijn zalm te genieten…
Bij het inchecken kregen we de kamer die aan de rand van het “lodge gebied” ligt. Ze vroegen of we dat wel wilden. Ik denk dat ze bedoelden of we dat wel verantwoord vonden, want de beren lopen hier n.l. langs je voordeur. Nou…wij vinden dat natuurlijk prima! We kijken wel extra uit én…we hebben bearspray….
Om 17.00 gingen we naar een “bear-viewpoint”. Deze plek was pas dit jaar geopend en werd bewaakt door parkwachters. Het was een plek afgezet met houten hekwerk (1 meter hoog) en schrikdraad en keek uit op de rivier. Toen we aan kwamen lopen, kroop er net een dikke beer met een vis in zijn bek uit het water. In de verte zagen we een moeder met 2 kleintjes, aan de andere kant een vette, vissende grizzly en toen de plek bijna ging sluiten, kwam er nog even een zwarte beer voorbij! We waren dus op de juiste tijd op de juiste plaats!!
Ondertussen waren we wel erg koud geworden, want het regende nog steeds en het werd al avond (7 uur). Gelukkig was er in de kamer een lekkere gaskachel (namaak openhaard) en een goede, hete douche en warme thee. Daar kwamen we weer van bij…..

Maandag 20 september 2010
Na wat in de buurt van de lodge te hebben rondgekeken, zagen we 1 beer in de buurt van het RV-park. Ik maakte wat foto’s en Mike….die vond een leuke onderwatercamera! Het tasje zag er wel bekend uit. Het was de onze!! Hij was uit mijn grote fototas gevallen. Geluk dus dat Mike hem vond…..
Daarna gingen we met een gids op pad. We reden met zijn dikke (allroad)auto naar verschillende plekken waar je als “gewoon burger” niet mag komen zonder deze gids. Het waren echt hele mooie “spots”: heel stil en op de achtergrond de bergen met verse sneeuw. Bovendien regende het niet meer, de lucht klaarde op, maar….we zagen geen beer of ander groot wildlife.
Tot slot (na zo’n 5 uur) gingen we naar een “verboden” plek (want gevaarlijk: veel beren) vlak naast de lodge). Hier kon je ook goed zien en voelen dat er geen of heel weinig mensen kwamen en…daar zagen we binnen een half uur 3 dikke grizzlies en 1 zwarte beer!!! De laatste beer (grizzly) liep opeens achter ons en wij konden nergens heen, want links en recht een andere beer én voor ons de Bella Coola River!! Hij schrok denk ik ook van ons, want even maakte hij een soort aanvalbeweging. Gelukkig bleven we allemaal kalm, maar Mike had al wel de bearspray getrokken en de veiligheidspal verwijderd! De beer keek nog wat (zag het merk bearspraij en de hoeveelheid….?) en verlegde zijn pad naar beneden. Je snapt dat het ons toen wel te druk werd met beren en het schemerde ook al dus gingen we maar terug naar de kamer. Je ziet deze beren n.l. heel slecht in het donker, omdat ze zelf ook donker zijn…….

Dinsdag 21 september 2010
Stuie > Hagensborg: 50 km
We hadden de gordijnen open gelaten en werden wakker met een prachtige blik op de bergen. Er hingen hier en daar nog wat wolken tegen de bergen, maar de lucht werd al aardig blauw en de toppen met de verse sneeuw lagen te glinsteren in het licht van de opkomende zon. Het was echt prachtig! We ontbeten daarom ook voor het raam (buiten te koud en muggen), zodat we op de eventueel langslopende beren konden letten, maar ook van het uitzicht konden genieten.
Om 9 uur gingen we met een gids in een roeibootje de Atnarko rivier op. In deze rivier stond veel stroming en daarom noemden ze het hier “de rivier afdrijven”. Je ging gewoon met de stroming mee, stuurde wat om de boomstronken heen, roeide de boot door de vele bochten en genoot van het uitzicht. Als je dus eenmaal gestart was, kon je niet meer terug. Wel stopte de gids onderweg af en toe om te kijken naar of te wachten op beren. Was je een beer voorbij, dan was dat dus vette pech… Ondertussen zwommen er honderden zalmen (3 soorten) om de boot heen (sommige zo groot als een kleine dolfijn, zie de foto’s van breachende zalm). Dat was ook een bijzondere ervaring!
We kwamen langs de achterkant van onze lodge, maar daar zag je niets van. Hij lag goed verstopt in het bos en struikgewas…. Wel zagen we onderweg veel meeuwen, eagles, raven, kraaien en valken (die de kraaien aanvielen!).
Toen we rond 12 uur terug waren, gingen we weer naar de campingplaats om beren te spotten en na een uurtje kwam er een moeder langs met 2 jonkies. Een van de kleintjes was heel druk (ADHD?) aan het spelen in het midden van de rivier. Het was door de zon moeilijk te filmen, maar het was schitterend om te zien. Toen we om 4 uur nog even naar het uitzichtspunt gingen om te zien of daar nog beren waren, zagen we er binnen een uur maar liefst 6!!
Onze dag was dus weer prima.
Rond 5 uur reden we 50 km verder naar onze volgende kamer: de Coast Mountain Lodge in Hagensborg. Prima kamer en veel goedkoper dan de vorige!! Alleen het uitzicht was er niet…. (bergen verder weg)

Woensdag 22 september 2010
Ook vandaag deden we een riviertocht. Het was weer prima weer (droog en zonnig) en we hadden er zin in! We gingen met een ander (goedkoper) bedrijf en….we hadden dezelfde gids! Alle mensen hebben hier meerdere banen en hij werkte ook voor dit bedrijf. Wij vonden het prima, want het was een leuke vent.
Na een tijdje in het water gelegen te hebben (op de boot natuurlijk) lieten we ons afdrijven. Toen kwam er een beer uit het gras en de gids ging uit de boot om hem (de boot) tegen te houden. Alleen….hij vergiste zich in de diepte van de rivier en zijn lieslaarzen liepen vol water!! Hij had geen droge kleren bij zich en we waren pas een klein half uurtje onderweg! We moesten nog zeker 3 en een half uur! Hij vond het geen probleem, wrong zijn sokken uit, deed ze weer aan en droeg de kou (net boven het vriespunt)….!!
Wij mochten er wel om lachen, maar niet aan zijn vrouw vertellen….
Onderweg zagen we weer de nodige grizzlyberen en het uitzicht was weer wonderschoon! Mike zat achterin de boot op een verhoginkje en kreeg het aardig koud. Er stond toch wel wat wind en ook aan de wal bleef hij koud en rillerig. Op de kamer kropen we dan ook een uurtje onder de wol om weer warm te worden….
’s Middags reden we naar Bella Coola. Dit lag zo’n 20 km verder dan Hagensborg en werd ook bewoond door de oorspronkelijke bewoners. We hadden al verschillende keren gehoord, dat er in het dorp een troep van werd gemaakt en dat de bewoners ook hier een probleem hadden met drank en drugs. We reden en liepen wat heen en weer door het dorp en we vonden de troep wel meevallen. We hadden wel erger gezien.
Verder keken we even bij de haven, de waterval en in een parkje. Het was allemaal wel leuk, maar niet spectaculair.
Op de kamer maakten we een boerenomelet en bekeken samen de film van de afgelopen dagen…..

Donderdag 23 september 2010
Eigenlijk stond er voor vandaag een wandeling met een gids op het programma, maar Mike voelde zich niet echt lekker en er was hevige regen voorspeld. Daarom verschoven we de wandeling naar zaterdag. Nu sliepen we uit, werkten aan de boeken en de site en gingen ’s middags naar de uitkijkplek en naar de campingplaats om beren te kijken. Er kwamen 4 grizzlies langs, waarvan 1 een jonkie was.
Tussendoor moest ik heel nodig plassen. Dat moest in de struiken en omdat er zoveel beren rondliepen, nam ik de bearspray mee. Ik had de spuitbus (al langere tijd) in m’n achterzak. Andere keren zette ik de bus dan naast me in het bos, maar nu moest ik zo nodig… Mijn jas én regenjas hingen er overheen. Dat was te veel, want de bus viel op de grond. De beveiligingspal schoot los en hij viel zo dat er een heel klein beetje gas gespoten werd. Ik schrok me natuurlijk rot! Eerst dacht ik dat het meeviel, maar het gas steeg op en zo kwam het toch in mijn mond en neus terecht! Dat was heel vies, maar te doen…. Later had ik een vliegje in mijn oog en probeerde dat er met een natte vinger (spuug) uit te wrijven. Dat was super dom, want zo kwam dat spul ook in mijn oog en dat was geen pretje!!
Toen we rond 19.00 uur naar huis reden, zagen we een zwarte beer heel dicht bij een huis. Hij zocht daar appels onder de appelbomen. Ze weten hier in Hagensborg dat de zwarte beren dat lekker vinden en keken er dus niet raar van op…..

Vrijdag 24 september 2010
We dreven weer de rivier af! Het regende flink maar toch zagen we meteen al een beer. Dat was een goed begin, maar daarna zagen we een hele tijd niets. We gaven de moed bijna op, toen er toch weer een grizzly tussen de donkere boomstronken liep. Deze verdween echter ook weer geruisloos, maar…..van de andere kant hoorden we geritsel komen. Eerst dachten we dat het dezelfde beer was, die een ommetje had gelopen, maar dat was niet zo. Er kwamen n.l. niet 1, niet 2, maar 3 hoofden uit het struikgewas. Het was een moeder met 2 jonkies!! Dat was nog eens een verrassing!! Ze klommen over boomstronken, liepen door het water, speelden samen wat en aten (natuurlijk) vis!
Na een tijdje observeren, moesten we weer verder. Aan het einde van de rit zagen we nog 2 beren. De eerste beer zag de gids pas nadat wij de beer gespot hadden (we zijn inmiddels aardig getraind) en inmiddels waren we op heel korte afstand (beer stond tussen boomstronken en drijfhout in een bocht van de rivier). We dreven in de stevige stroming recht op de beer af en dus gooide de gids het anker uit. Dit gaat altijd goed, maar vandaag niet. Het anker sloeg los en we dreven recht op de grizzly af (en Mike maar filmen). De grizzly vond het zo te zien kennelijk maar vreemd en begon zenuwachtig heen en weer te draaien (kon niet goed wegkomen: hoge oever, boomstronken, drijfhout). Gelukkig stopten we redelijk op tijd (enkele meters) en kon de beer verder ongestoord zijn weg vervolgen.
De laatste 2 beren waren overigens moeder en dochter. De dochter was al zelfstandig en dat betekent letterlijk los van de ouders (moeder). Daarom ging ze er toch als een speer vandoor toen de beren elkaar onverwacht ontmoeten. Bij beren is het zo dat als je volwassen bent, je eigenlijk ook een “vijand” van je ouders bent…
’s Middags regende het verschrikkelijk en bleven we op de kamer (boeken en site bijwerken).
’s Avonds werd er in de lodge gekookt. Dit deden ze alleen op vrijdag en wij aten mee. Je kon kiezen tussen zalm en kip. Wij kozen voor de kip en het smaakte uitstekend!!

Zaterdag 25 september 2010
Dit zou de laatste dag in deze lodge zijn. We zouden de wandeling van donderdag doen, maar…..het regende en regende…Er leek geen eind aan te komen. Bij ons zouden ze zeggen: “Het komt met bakken uit de hemel”. Nou dit was niet met bakken, maar met……Ik weet niet met wat, zoveel water kwam er naar beneden! Dat water was niet het ergste, maar er was ook geen stromend water meer. Het reservoir was overgelopen en waarschijnlijk onbruikbaar geworden. We hadden daarom de prullenbakken buiten in de regen gezet. Dan hadden we nog wat water om de wc door te spoelen, want ze wisten niet hoe lang het zou duren. De bakken waren ’s ochtends bijna vol!
Mike keek op internet hoe of het met de wegen gesteld was, want dat weet je hier maar nooit. Dat hadden we eerder deze vakantie al geleerd. Dat was geen goed bericht! Er waren 2 wash-outs op de weg terug. Mike ging bij de receptie polshoogte nemen en daar bleek dat het nog veel erger was. We konden zelfs niet meer naar de supermarkt, die 10 minuten lopen was. We bespraken meteen de kamer voor een extra nacht voor als we niet weg konden….

Zondag 26 september 2010
Regen, regen, regen en nog eens regen……..
Wat een nacht!! Het bleef maar regenen en regenen! Achter de lodge ligt een creek én de Bella Coola River en die konden al dat water niet meer aan. Het water stroomde door het bos naar de huizen én de lodge! En de stroom werd maar breder en breder en de stroming werd steeds sterker en sterker…
Langzaam maar zeker nam het water ook steeds meer troep en spullen mee. Alles wat los lag in het bos en rond de huizen verdween in de stroming.
We zitten in een vallei en aan beide zijden van de lodge zie je hoge bergen. Gelukkig zaten we ver genoeg weg om geen last te hebben van vallende stenen of modder, maar het hotel staat wel aan de weg. De waterstroom was dus ondertussen zo breed als een rivier en stroomde over de weg. Je snapt dat de druk op de weg erg groot werd! Zo te zien was het stuk bij ons nog redelijk in orde, maar verder terug niet!
Het water bleef maar stijgen (Mike meette ongeveer 3-4 centimeter stijging bij de drempel van onze kamer in 30 minuten. Als dat nog een uurtje of 3 door zou gaan zou het water (dat inmiddels rond en tegen de lodge stroomde) de kamer binnen komen. De lokale ‘overheid’ besloot (van verre afstand) dat alle gasten geëvacueerd moesten worden naar de school. Wat vreemd was, want de school stond ook al met zijn voeten in het water! Toen we daar aankwamen (het was zo’n 500 meter terug langs de weg), konden we ons op een nabijgelegen droge campingplaats warmen aan een groot vuur. Opvallend in de kring zat tenminste één berenjager (met grote hoed en veel praatjes). Dat paste niet echt, want de anderen kwamen naar Bella Coola om beren te kijken. Het vuur was lekker, maar niemand wist wat er verder moest gebeuren, want in de school was ook geen stromend water meer én geen verwarming. Rond 12 uur (’s nachts) werden we naar de kerk (Mormonen) gebracht. Daar waren geen bedden en dekens. Iedereen zette stoelen tegen elkaar om daar op te liggen. Wij vonden een bank en een stoel in de gang. Later bracht iemand kussens en dekens, maar niet genoeg voor iedereen…. Sommigen werden dus erg koud en…er was een man die zo hard snurkte (nee niet Mike!), dat hij echt iedereen wakker hield!!
’s Ochtends bleek er ook niets te eten of te drinken te zijn. De mevrouw van de dekens ging weer wat regelen. Ondertussen bedachten de gasten dat het beter was om in de lodge te zitten en daarom gingen we weer terug. Het water wat op de snelweg op sommige plaatsen een meter diep stond, was weer aan het zakken….
Bij het heen en weer rijden naar de kerk (Mike had onze Jeep meegenomen) zag je hoe groot de schade hier en daar aan de weg was. Grote stukken teer waren over elkaar heen geschoven en er lag zelfs een truck in de greppel!

Maandag 27 september 2010
De weg blijft zeker 8 weken dicht!! De veerboten en vliegtuigen gingen niet en dus sloeg Mike aan het bellen met verzekerings- en vliegtuigmaatschappijen. Hertz had toegezegd dat de auto hier kon blijven (tegen betaling van heel veel dollars…). Zij zouden hem dan later zelf ophalen. De koffers stonden gepakt en zodra er een (klein) vliegtuigje zou gaan en er plaats voor ons was, konden we vertrekken. Althans…het moest dan wel veilig zijn en door alle regen was het erg mistig…. Daarom haalden we voor alle zekerheid nog wat eten in huis (de winkel was weer open en bereikbaar), zodat we nog wat dagen konden uitzitten. Gelukkig hebben we goede boeken bij ons……maakten we dit verslag en zijn we bezig met de fotoalbums/films.

Wie meer wil weten over Bella Coola en de “flood” en ook graag achter de computer zit, kan altijd kijken op http://www.bellacoolablog.com/.

Op youtube heeft iemand uit onze lodge ook een filmpje geplaatst:
http://www.youtube.com/watch?v=LZeuk8xN8rc.


En inmiddels ook http://www.bclocalnews.com/news/103861119.html?c=y&curSection=/kootenay_rockies/castlegarnews&curTitle=BC+News&bc09=true.

Zie voor de toestand van de weg ook http://www.drivebc.com en dan 'major events'.

U hoort nog van ons, de reis is nog niet voorbij (29-09 was einddatum).