Week 11: groeten uit West-Canada
Door: Tineke
28 Augustus 2011 | Canada, Ottawa
VOORAF: ZIE WWW.TINEKEMIKE.NL VOOR FOTO'S EN FILMS!!!
GROETEN UIT WEST-CANADA...
Dinsdag 23 augustus 2011
San Francisco > Vancouver (gevlogen ) > Whistler: 150 km
Californië, Canada
Vandaag moesten we vroeg uit de veren, want om 11.00 vlogen we van San Francisco naar Vancouver (via een tegoedbon verkregen naar aanleiding van een vertraging op een van onze eerdere reizen). Natuurlijk moesten we eerst naar Hertz om de Mustang terug te brengen. Ook dit keer waren ze reuze vriendelijk en behulpzaam. Mike moest een formuliertje invullen voor de kleine “aanrijding” gister. Dit duurde minder dan 5 minuten! Hij kreeg zijn geld van het olie verversen terug en 50% korting op de “langs de weg hulp”, omdat de auto niet helemaal perfect was (het raam ging soms niet dicht, bij de deur hing een rubber los, een stuk van de (binnen)zijkant viel er soms af en bij de voeten kwam steeds de bedrading los).
In Vancouver liepen we meteen weer naar Hertz om de volgende auto op te pakken: een witte (!!!) spiksplinter nieuwe (2000 km) Ford Escape met een doorzichtig schuifdak. Zoals altijd bekeken we hem aan alle kanten. Dus ook het dak en de onderkant. Voor dit laatste lag Mike op de grond. Toen kwam er een Hertzmedewerker naar ons toe en vroeg wat er aan de hand was. Hij had de auto nagekeken, de auto was ‘brandnew’ en er zat echt geen schade aan. Waren wij soms Europeanen?? Hij had zijn werk zeker goed gedaan. Maar….er mankeerde dus wel wat aan (deukkras onderaan rehterzijkant). Gelukkig konden we er samen om lachen en hij registreerde de schade. Het is een grote auto en we zijn benieuwd wat hij gaat verbruiken (bleek 1 op 10 te zijn….). De bagage gooi je nu zo achterin. Dat is wel wat anders dan in de Mustang! De dame bij Hertz achter de balie was ietsje minder vriendelijk dan alle andere keren, maar het was dan ook al 14.00 uur……..
We reden meteen Vancouver uit naar Whistler waar we in het Listel Hotel sliepen. Het was een goed en net hotel, maar we moesten wel weer betalen voor het parkeren (18 dollar) en dat staat ons erg tegen!
Vlak voor Whistler zagen we een Walmart en gingen daar nieuwe inkopen doen: koffie, jam, pasta, kaas, brood, shampoo, enz, enz. Bekers, bordjes, bestek en de koelbox hadden we mee genomen in het vliegtuig. Dat hoefden we dus allemaal niet nog een keer te kopen. Wel keken de mensen in het vliegtuig een beetje vreemd naar mijn handbagage (de koelbox dus!). Helaas hadden ze geen stoeltjes meer in de supermarkt. We hopen dat we die nog ergens anders kunnen vinden, maar het seizoen is natuurlijk wel bijna voorbij.
Op de kamer werkten we nog even aan de post, de bagage en dit verslag, maar het kostte wel moeite. We waren behoorlijk moe van deze dag!
Woensdag 24 augustus 2011
Whistler > Williamslake: 350 km
99
Whistler was een echt (zomer en winter) vakantie dorp. Je zag eigenlijk alleen maar hotels en eettenten om je heen. Het deed ook een beetje Oostenrijks/Zwitsers aan, door de constructie van de ramen. Ze gebruiken veel hout. Wij vermaken ons niet zo in deze dorpen (veel te druk en toeristisch) en waren blij dat we weer verder konden. Vanaf Pemberton werd het beter: rustiger verkeer en meer/wijder uitzicht. Op een gegeven moment schrokken we nogal. Het leek of er iets van rechts kwam wat we niet hadden gezien/gehoord, maar het was een verborgen waterval, waar het water naar beneden kletterde en we schrokken stevig van het geluid!! We reden op de highway 99. Soms leek deze weg wel een boerenpad! We reden dan op ongeteerde stukken. Onderweg kwamen we weer de nodige wegwerkzaamheden tegen en bij een ervan was de vlaggenvrouw behoorlijk geschrokken. Er was een camper op haar af gekomen die niet meer kon remmen! Gelukkig had de bestuurder (een Nederlander!) de wagen veilig aan de kant kunnen krijgen. Ook het gezin in de camper was behoorlijk geschrokken (huilen). Waarschijnlijk had de man zijn remmen te veel gebruikt. We hadden een tijd achter hem gereden (omdat hij de pull-outs niet gebruikte) en zagen dat hij constant zijn rem gebruikte. De weg ging veel en stijl naar beneden, maar dan moet je een lagere versnelling gebruiken en niet je remmen (remmen op de motor). De remmen worden dan warm en kunnen het begeven…… De man had hier nog nooit van gehoord toen we hem e.e.a. uitlegde…
We zochten de Pavilion > Clinton Road, maar reden op de Fountain Valley Road. Het was een smalle binnendoor weg die later overging in gravel. De weg was mooi. We zagen een hert en we besloten om door te rijden en maar te zien waar we uitkwamen. Dit was een goede beslissing, want onderweg stak er opeens vlak voor de auto een beer met 2 eerstejaars jonkies over. Ze kwamen het bos uitrennen, staken de weg over en renden verder het andere bos in. Een van de jonkies klom aan de overkant in de boom. Dat was ons moment om wat betere foto’s te maken, want als ze rennen, beweeg je zelf ook makkelijk…. Waarschijnlijk waren ze al voordat ze ons tegenkwamen ergens van geschrokken, want je ziet beren niet zo vaak echt rennen. Wel kunnen ze stevig doorstappen. Wij vonden het in ieder geval prachtig!
Aan het einde van de weg kozen we ervoor om een rondje te rijden, zodat we weer bij het begin van de weg kwamen (we reden niet dezelfde weg terug dus) en kwamen nog wat berggeiten met grote krulhorens tegen.
Zo gingen we verder op zoek naar de Pavillon > Clinton Road. We vonden hem makkelijk, want er stond een duidelijk bordje langs de weg. Aan het einde van deze weg (50 km onverharde weg met een pas) kozen we er voor om over Dog Creek naar Williams Lake te rijden (250 km onverharde weg). Dit hadden we beter niet kunnen doen. Het uitzicht was prachtig en veranderde vaak van gesloten naar wijds uitzicht. We keken over prachtige dalen en velden, maar het duurde en duurde. Na 100 km kwamen we bij een bord. We mochten niet verder. Het was privé gebied, maar we zagen geen andere afslag. Gelukkig kwam er een auto aan en Mike stopte en sprak met de bestuurder. De man zei dat we over het privé gebied mochten als we maar op de “weg” bleven (misschien was het zijn grond?). We reden en reden….gelukkig met genoeg benzine…..we aten in de auto…..en kwamen na 250 km gravel om 20.30 aan in Williams Lake.
De benzine was bijna op en daarom gingen we meteen tanken. Meestal moet je hier vooruit betalen en daarom liep ik alvast naar binnen. Ondertussen probeerde Mike of de pomp het al deed. En ja hoor - het werkte. Alleen….het betaalde geld was van een ander maar die was niet vlug genoeg (en duidelijk minder blij én gelukkig geen Amerikaan met pistool)!!
In Williams Lake wisten we aardig de weg van de vorige keren en reden makkelijk naar het Super 8 hotel. We kregen een goede kamer en sliepen al gauw als een os!!
Donderdag 25 augustus 2011
Williamslake > Bella Coola: 450 km.
20, Heckmann Pass
In Williams Lake gingen we opnieuw op zoek naar stoeltjes. In deze stad heb je ontzettend veel winkels (Walmart, Safeway, Dollarstore, Hardware, Subway, Greenspot enz, enz.) en we vonden ze bij Zeller (ook hier voor 10 dollar). Deze winkel is nog groter dan de Safeway en de Walmart en je kunt er echt alles krijgen, van speelgoed tot computerspullen, van eten tot foto- of visgerei. Dit was voor ons een nieuwe ontdekking.
De weg naar Bella Coola (over een hoogvlakte en doodlopend) was niet bijzonder. Eigenlijk was hij een beetje saai, omdat je steeds hetzelfde uitzicht had. Je reed veel tussen de bossen/bergen en je zag veel dode bomen door de pinebeetle. Dit is een klein insect wat de boomschors ‘opeet’. En de herfst was hier al begonnen. Het blad begon te kleuren en te vallen en je rook de herfstgeur al een beetje. Na zo’n 400 km kwamen we op de Heckman Pass. Dit was een onverharde bergweg (naar de Bella Coola Valley) met afdalingen tot 18 procent en aardig wat scherpe bochten. Het was niet het stijle wat lastig was om te rijden, maar als de weg nat is (door regen en/of overstromingen) dan kan het behoorlijk glad worden door de onverharde laag (weten we van vorig jaar…..). Bovendien reden we vaak langs het randje en keek je diep/stijl naar beneden (géén vangrail of zoiets). Dit zullen veel mensen niet echt plezierig vinden. Vandaag was het prima en droog weer (22 graden) en hadden we dus geen problemen. Dit was vorig jaar anders. Toen moesten we de auto in de valley (Hagensborg) achterlaten door de overstromingen en weggeslagen weggedeelten!
Zo’n 50 km voor Bella Coola zijn de plekken waar je beren kunt kijken. We waren hier rond 16.00 uur en hadden daar dus nog tijd genoeg voor. We keken o.a. bij de Fishery pool. Na een tijdje zag ik door de verrekijker opeens een grizzly in het water maar behoorlijk dichtbij. Ik schrok er een beetje van. Gelukkig kwam dit door de kijker, want dan lijkt het allemaal veel closer! We waren nog op een veilige afstand. We konden foto’s/film maken en de auto stond ook veilig dichtbij. Dit was een goed begin van deze “berentrip”. Wie weet wat we nog meer gaan zien.
Vrijdag 26 augustus 2011
Hagensborg
We hadden een mooie kamer in de Bed and Breakfast and Cabins/Guesthouse “Nusatsum River” net even voor Hagensborg. ’s Ochtends werkte Mike aan zijn boeken en ik aan het verslag. Zo waren we weer bij en konden we rustig op zoek naar beren. Onderweg zagen we twee keer een zwarte beer tussen de huizen lopen. Je gelooft je ogen niet als je dat ziet. Zo dicht bij de mensen!!
Om 14.30 gingen we met een rubberboot de rivier af. Eigenlijk was het een raftingtour, maar de rivier was niet erg wild en dus leek het een gewone riviertocht. Het weer was heerlijk, de zon scheen lekker en er was geen wind. Helaas zat er nog niet zoveel zalm en dus ook nog maar weinig beren. Alles is wat later dit jaar.
Toch hadden we tegen het einde van de vaart geluk. In een zijstroompje liep een grizzly. Helaas ging hij de verkeerde kant op en zagen we alleen zijn achterkant. Nog even later liepen we op een strandje naar sporen van allerlei dieren te kijken. Kwam er (gelukkig aan de overkant) opeens een grote (wat oudere) mannetjes grizzly (zie je niet vaak) aan lopen! Hij was mooi van kleur en had er stevig de pas in. Ik was blij dat we op het strandje stonden, want op het vaste land kon je natuurlijk beter foto’s maken dan vanuit de boot. Je kon het toestel stiller houden en je kon je meer met de beer mee draaien. Dubbel geluk dus! Je kon wel zien dat de beer nog flink wat moet eten voor hij weer kan gaan (winter)slapen, zijn vel hing nog wat los…..
’s Avonds aten we in de Bella Coola Mountain Lodge een 3 gangen menu. Dit deden ze dit jaar voor het eerst en wij wilden wel weten of het smaakte en dat deed het.....!
Zaterdag 27/zondag 28 augustus 2011
Hagensborg / Bella Coola valley
We zitten 3 nachten in de Bella Coola Mountain Lodge zodat we ook wat kunnen werken (aan de boeken, enz.) en wat kunnen bijkomen. Dan kunnen we straks weer rustig en fit verder reizen. Zaterdag gingen we rond 12.00 uur naar de 'berenkijkplekken' en om 14.30 deden we een “riverraft”. Na de trip gingen we nog even bij een andere rivier kijken. Hier zaten wel zalmen maar (nog) geen beren. Zondag gingen we al om 7.30 de rivier op (!) en reden daarna wat rond in de buurt. Helaas zagen we op de rivier geen beren. Wel een paar mooie adelaars. Een van hen had zelfs een grote zalm op de kant weten te krijgen!
Maar….langs de weg is het een ander verhaal, want daar zagen we wel de nodige beren. Zes zwarte en 6 grizzlies! Dat is een prima score voor 2 dagen!
De grizzlies waren het meest spectaculair, want dat waren moeders met jonkies (moeder met 2 cubs). Het waren hele kleine beertjes en dat betekent dat ze dit jaar pas geboren zijn. Het eerste setje stak rennend over voor de auto/busje van de tourleider toen we op weg waren naar de riviertrip. De tweede familie wilde oversteken, maar ging steeds terug het bos in. En wij stonden e.e.a. keurig te bekijken, veilig vanuit onze eigen huurauto, verstopt in de berm. Het was echt zo’n geluk om deze jonge beren met hun moeder te zien. Meestal komen ze pas tevoorschijn rond schemer, en dan moet je natuurlijk nog het geluk hebben om ze ook echt te zien.
De zwarte beren scharrelden echt overal. Ze liepen gewoon in de tuinen van de mensen of langs of over de weg. De laatste zwarte beer was meteen ook de mooiste en erg groot en absoluut niet bang voor de auto of voor ons. Hij liep in een greppel en at rustig zijn klaver terwijl wij foto’s maakten. Af en toe keek hij omhoog (misschien van de klikken van het fototoestel). Dat vonden wij natuurlijk prima, want dan konden we zijn kop beter zien!
We maakten tig foto’s ook al leverde dat weer werk op…….
Ook reden we nog even langs de boswachter om te vragen of we echt winterbanden/of sneeuwkettingen nodig hadden. Dit stond n.l. op een bord langs de weg. Iedereen zei dat het niet nodig was, maar dat “ze” te lui zijn om het bord weg te halen of af te plakken. Dit geldt ook voor het bord “viewpoint”. Iedereen rijdt hier in, maar de uitkijkplek is dicht en gaat 1 september pas open. Het is stom dat ze hier niks aan doen, want het geeft soms gevaarlijke situaties in het verkeer! Helaas was de Ranger er niet. Wel hing er een bord waar je wat op kon schrijven. Dat hebben we toen maar gedaan.
Op de kamer maakten we een boerenomelet en reden daarna nog wat rond in de buurt. Weer zagen we een mooie, donkere zwarte beer. In totaal hebben we hier nu 16 beren gezien. bovendien is het landschap (tussen de bergen) prachtig. Het was dus zeker de moeite waard om hier heen te gaan!
Morgen rijden we terug door Williams Lake naar Prince George en dan door naar Stuart en Hyder: onze volgende berenplaats!
GROETEN UIT WEST-CANADA...
Dinsdag 23 augustus 2011
San Francisco > Vancouver (gevlogen ) > Whistler: 150 km
Californië, Canada
Vandaag moesten we vroeg uit de veren, want om 11.00 vlogen we van San Francisco naar Vancouver (via een tegoedbon verkregen naar aanleiding van een vertraging op een van onze eerdere reizen). Natuurlijk moesten we eerst naar Hertz om de Mustang terug te brengen. Ook dit keer waren ze reuze vriendelijk en behulpzaam. Mike moest een formuliertje invullen voor de kleine “aanrijding” gister. Dit duurde minder dan 5 minuten! Hij kreeg zijn geld van het olie verversen terug en 50% korting op de “langs de weg hulp”, omdat de auto niet helemaal perfect was (het raam ging soms niet dicht, bij de deur hing een rubber los, een stuk van de (binnen)zijkant viel er soms af en bij de voeten kwam steeds de bedrading los).
In Vancouver liepen we meteen weer naar Hertz om de volgende auto op te pakken: een witte (!!!) spiksplinter nieuwe (2000 km) Ford Escape met een doorzichtig schuifdak. Zoals altijd bekeken we hem aan alle kanten. Dus ook het dak en de onderkant. Voor dit laatste lag Mike op de grond. Toen kwam er een Hertzmedewerker naar ons toe en vroeg wat er aan de hand was. Hij had de auto nagekeken, de auto was ‘brandnew’ en er zat echt geen schade aan. Waren wij soms Europeanen?? Hij had zijn werk zeker goed gedaan. Maar….er mankeerde dus wel wat aan (deukkras onderaan rehterzijkant). Gelukkig konden we er samen om lachen en hij registreerde de schade. Het is een grote auto en we zijn benieuwd wat hij gaat verbruiken (bleek 1 op 10 te zijn….). De bagage gooi je nu zo achterin. Dat is wel wat anders dan in de Mustang! De dame bij Hertz achter de balie was ietsje minder vriendelijk dan alle andere keren, maar het was dan ook al 14.00 uur……..
We reden meteen Vancouver uit naar Whistler waar we in het Listel Hotel sliepen. Het was een goed en net hotel, maar we moesten wel weer betalen voor het parkeren (18 dollar) en dat staat ons erg tegen!
Vlak voor Whistler zagen we een Walmart en gingen daar nieuwe inkopen doen: koffie, jam, pasta, kaas, brood, shampoo, enz, enz. Bekers, bordjes, bestek en de koelbox hadden we mee genomen in het vliegtuig. Dat hoefden we dus allemaal niet nog een keer te kopen. Wel keken de mensen in het vliegtuig een beetje vreemd naar mijn handbagage (de koelbox dus!). Helaas hadden ze geen stoeltjes meer in de supermarkt. We hopen dat we die nog ergens anders kunnen vinden, maar het seizoen is natuurlijk wel bijna voorbij.
Op de kamer werkten we nog even aan de post, de bagage en dit verslag, maar het kostte wel moeite. We waren behoorlijk moe van deze dag!
Woensdag 24 augustus 2011
Whistler > Williamslake: 350 km
99
Whistler was een echt (zomer en winter) vakantie dorp. Je zag eigenlijk alleen maar hotels en eettenten om je heen. Het deed ook een beetje Oostenrijks/Zwitsers aan, door de constructie van de ramen. Ze gebruiken veel hout. Wij vermaken ons niet zo in deze dorpen (veel te druk en toeristisch) en waren blij dat we weer verder konden. Vanaf Pemberton werd het beter: rustiger verkeer en meer/wijder uitzicht. Op een gegeven moment schrokken we nogal. Het leek of er iets van rechts kwam wat we niet hadden gezien/gehoord, maar het was een verborgen waterval, waar het water naar beneden kletterde en we schrokken stevig van het geluid!! We reden op de highway 99. Soms leek deze weg wel een boerenpad! We reden dan op ongeteerde stukken. Onderweg kwamen we weer de nodige wegwerkzaamheden tegen en bij een ervan was de vlaggenvrouw behoorlijk geschrokken. Er was een camper op haar af gekomen die niet meer kon remmen! Gelukkig had de bestuurder (een Nederlander!) de wagen veilig aan de kant kunnen krijgen. Ook het gezin in de camper was behoorlijk geschrokken (huilen). Waarschijnlijk had de man zijn remmen te veel gebruikt. We hadden een tijd achter hem gereden (omdat hij de pull-outs niet gebruikte) en zagen dat hij constant zijn rem gebruikte. De weg ging veel en stijl naar beneden, maar dan moet je een lagere versnelling gebruiken en niet je remmen (remmen op de motor). De remmen worden dan warm en kunnen het begeven…… De man had hier nog nooit van gehoord toen we hem e.e.a. uitlegde…
We zochten de Pavilion > Clinton Road, maar reden op de Fountain Valley Road. Het was een smalle binnendoor weg die later overging in gravel. De weg was mooi. We zagen een hert en we besloten om door te rijden en maar te zien waar we uitkwamen. Dit was een goede beslissing, want onderweg stak er opeens vlak voor de auto een beer met 2 eerstejaars jonkies over. Ze kwamen het bos uitrennen, staken de weg over en renden verder het andere bos in. Een van de jonkies klom aan de overkant in de boom. Dat was ons moment om wat betere foto’s te maken, want als ze rennen, beweeg je zelf ook makkelijk…. Waarschijnlijk waren ze al voordat ze ons tegenkwamen ergens van geschrokken, want je ziet beren niet zo vaak echt rennen. Wel kunnen ze stevig doorstappen. Wij vonden het in ieder geval prachtig!
Aan het einde van de weg kozen we ervoor om een rondje te rijden, zodat we weer bij het begin van de weg kwamen (we reden niet dezelfde weg terug dus) en kwamen nog wat berggeiten met grote krulhorens tegen.
Zo gingen we verder op zoek naar de Pavillon > Clinton Road. We vonden hem makkelijk, want er stond een duidelijk bordje langs de weg. Aan het einde van deze weg (50 km onverharde weg met een pas) kozen we er voor om over Dog Creek naar Williams Lake te rijden (250 km onverharde weg). Dit hadden we beter niet kunnen doen. Het uitzicht was prachtig en veranderde vaak van gesloten naar wijds uitzicht. We keken over prachtige dalen en velden, maar het duurde en duurde. Na 100 km kwamen we bij een bord. We mochten niet verder. Het was privé gebied, maar we zagen geen andere afslag. Gelukkig kwam er een auto aan en Mike stopte en sprak met de bestuurder. De man zei dat we over het privé gebied mochten als we maar op de “weg” bleven (misschien was het zijn grond?). We reden en reden….gelukkig met genoeg benzine…..we aten in de auto…..en kwamen na 250 km gravel om 20.30 aan in Williams Lake.
De benzine was bijna op en daarom gingen we meteen tanken. Meestal moet je hier vooruit betalen en daarom liep ik alvast naar binnen. Ondertussen probeerde Mike of de pomp het al deed. En ja hoor - het werkte. Alleen….het betaalde geld was van een ander maar die was niet vlug genoeg (en duidelijk minder blij én gelukkig geen Amerikaan met pistool)!!
In Williams Lake wisten we aardig de weg van de vorige keren en reden makkelijk naar het Super 8 hotel. We kregen een goede kamer en sliepen al gauw als een os!!
Donderdag 25 augustus 2011
Williamslake > Bella Coola: 450 km.
20, Heckmann Pass
In Williams Lake gingen we opnieuw op zoek naar stoeltjes. In deze stad heb je ontzettend veel winkels (Walmart, Safeway, Dollarstore, Hardware, Subway, Greenspot enz, enz.) en we vonden ze bij Zeller (ook hier voor 10 dollar). Deze winkel is nog groter dan de Safeway en de Walmart en je kunt er echt alles krijgen, van speelgoed tot computerspullen, van eten tot foto- of visgerei. Dit was voor ons een nieuwe ontdekking.
De weg naar Bella Coola (over een hoogvlakte en doodlopend) was niet bijzonder. Eigenlijk was hij een beetje saai, omdat je steeds hetzelfde uitzicht had. Je reed veel tussen de bossen/bergen en je zag veel dode bomen door de pinebeetle. Dit is een klein insect wat de boomschors ‘opeet’. En de herfst was hier al begonnen. Het blad begon te kleuren en te vallen en je rook de herfstgeur al een beetje. Na zo’n 400 km kwamen we op de Heckman Pass. Dit was een onverharde bergweg (naar de Bella Coola Valley) met afdalingen tot 18 procent en aardig wat scherpe bochten. Het was niet het stijle wat lastig was om te rijden, maar als de weg nat is (door regen en/of overstromingen) dan kan het behoorlijk glad worden door de onverharde laag (weten we van vorig jaar…..). Bovendien reden we vaak langs het randje en keek je diep/stijl naar beneden (géén vangrail of zoiets). Dit zullen veel mensen niet echt plezierig vinden. Vandaag was het prima en droog weer (22 graden) en hadden we dus geen problemen. Dit was vorig jaar anders. Toen moesten we de auto in de valley (Hagensborg) achterlaten door de overstromingen en weggeslagen weggedeelten!
Zo’n 50 km voor Bella Coola zijn de plekken waar je beren kunt kijken. We waren hier rond 16.00 uur en hadden daar dus nog tijd genoeg voor. We keken o.a. bij de Fishery pool. Na een tijdje zag ik door de verrekijker opeens een grizzly in het water maar behoorlijk dichtbij. Ik schrok er een beetje van. Gelukkig kwam dit door de kijker, want dan lijkt het allemaal veel closer! We waren nog op een veilige afstand. We konden foto’s/film maken en de auto stond ook veilig dichtbij. Dit was een goed begin van deze “berentrip”. Wie weet wat we nog meer gaan zien.
Vrijdag 26 augustus 2011
Hagensborg
We hadden een mooie kamer in de Bed and Breakfast and Cabins/Guesthouse “Nusatsum River” net even voor Hagensborg. ’s Ochtends werkte Mike aan zijn boeken en ik aan het verslag. Zo waren we weer bij en konden we rustig op zoek naar beren. Onderweg zagen we twee keer een zwarte beer tussen de huizen lopen. Je gelooft je ogen niet als je dat ziet. Zo dicht bij de mensen!!
Om 14.30 gingen we met een rubberboot de rivier af. Eigenlijk was het een raftingtour, maar de rivier was niet erg wild en dus leek het een gewone riviertocht. Het weer was heerlijk, de zon scheen lekker en er was geen wind. Helaas zat er nog niet zoveel zalm en dus ook nog maar weinig beren. Alles is wat later dit jaar.
Toch hadden we tegen het einde van de vaart geluk. In een zijstroompje liep een grizzly. Helaas ging hij de verkeerde kant op en zagen we alleen zijn achterkant. Nog even later liepen we op een strandje naar sporen van allerlei dieren te kijken. Kwam er (gelukkig aan de overkant) opeens een grote (wat oudere) mannetjes grizzly (zie je niet vaak) aan lopen! Hij was mooi van kleur en had er stevig de pas in. Ik was blij dat we op het strandje stonden, want op het vaste land kon je natuurlijk beter foto’s maken dan vanuit de boot. Je kon het toestel stiller houden en je kon je meer met de beer mee draaien. Dubbel geluk dus! Je kon wel zien dat de beer nog flink wat moet eten voor hij weer kan gaan (winter)slapen, zijn vel hing nog wat los…..
’s Avonds aten we in de Bella Coola Mountain Lodge een 3 gangen menu. Dit deden ze dit jaar voor het eerst en wij wilden wel weten of het smaakte en dat deed het.....!
Zaterdag 27/zondag 28 augustus 2011
Hagensborg / Bella Coola valley
We zitten 3 nachten in de Bella Coola Mountain Lodge zodat we ook wat kunnen werken (aan de boeken, enz.) en wat kunnen bijkomen. Dan kunnen we straks weer rustig en fit verder reizen. Zaterdag gingen we rond 12.00 uur naar de 'berenkijkplekken' en om 14.30 deden we een “riverraft”. Na de trip gingen we nog even bij een andere rivier kijken. Hier zaten wel zalmen maar (nog) geen beren. Zondag gingen we al om 7.30 de rivier op (!) en reden daarna wat rond in de buurt. Helaas zagen we op de rivier geen beren. Wel een paar mooie adelaars. Een van hen had zelfs een grote zalm op de kant weten te krijgen!
Maar….langs de weg is het een ander verhaal, want daar zagen we wel de nodige beren. Zes zwarte en 6 grizzlies! Dat is een prima score voor 2 dagen!
De grizzlies waren het meest spectaculair, want dat waren moeders met jonkies (moeder met 2 cubs). Het waren hele kleine beertjes en dat betekent dat ze dit jaar pas geboren zijn. Het eerste setje stak rennend over voor de auto/busje van de tourleider toen we op weg waren naar de riviertrip. De tweede familie wilde oversteken, maar ging steeds terug het bos in. En wij stonden e.e.a. keurig te bekijken, veilig vanuit onze eigen huurauto, verstopt in de berm. Het was echt zo’n geluk om deze jonge beren met hun moeder te zien. Meestal komen ze pas tevoorschijn rond schemer, en dan moet je natuurlijk nog het geluk hebben om ze ook echt te zien.
De zwarte beren scharrelden echt overal. Ze liepen gewoon in de tuinen van de mensen of langs of over de weg. De laatste zwarte beer was meteen ook de mooiste en erg groot en absoluut niet bang voor de auto of voor ons. Hij liep in een greppel en at rustig zijn klaver terwijl wij foto’s maakten. Af en toe keek hij omhoog (misschien van de klikken van het fototoestel). Dat vonden wij natuurlijk prima, want dan konden we zijn kop beter zien!
We maakten tig foto’s ook al leverde dat weer werk op…….
Ook reden we nog even langs de boswachter om te vragen of we echt winterbanden/of sneeuwkettingen nodig hadden. Dit stond n.l. op een bord langs de weg. Iedereen zei dat het niet nodig was, maar dat “ze” te lui zijn om het bord weg te halen of af te plakken. Dit geldt ook voor het bord “viewpoint”. Iedereen rijdt hier in, maar de uitkijkplek is dicht en gaat 1 september pas open. Het is stom dat ze hier niks aan doen, want het geeft soms gevaarlijke situaties in het verkeer! Helaas was de Ranger er niet. Wel hing er een bord waar je wat op kon schrijven. Dat hebben we toen maar gedaan.
Op de kamer maakten we een boerenomelet en reden daarna nog wat rond in de buurt. Weer zagen we een mooie, donkere zwarte beer. In totaal hebben we hier nu 16 beren gezien. bovendien is het landschap (tussen de bergen) prachtig. Het was dus zeker de moeite waard om hier heen te gaan!
Morgen rijden we terug door Williams Lake naar Prince George en dan door naar Stuart en Hyder: onze volgende berenplaats!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
