Week 10: in grote stappen terug
Door: Tineke
22 Augustus 2011 | Canada, Ottawa
VOORAF: ZIE WWW.TINEKEMIKE.NL VOOR FOTO'S EN FILMS!!!
Zaterdag 13 augustus 2011
Tadoussac > Alma: 200 km
172
Quebec
Voor we Tadoussac verlieten, gingen we eerst nog naar het maritieme museum. Hier hingen skeletten van allerlei soorten walvissen en was er veel andere info te vinden. Door de teksten te lezen, kon je veel te weten komen over de beesten, maar helaas was alles in het Frans. Na ons beklag, kregen we een boekje en konden we het zelf opzoeken/lezen. Bij de film kregen we koptelefoons waardoor we een soort van ondertiteling kregen in het Engels.
We dronken nog een (eigen) koffie op het terras van het Tadoussac hotel en reden toen naar een uitzichtpunt (Cap de Bon Désir), waar je vanaf de rotsen walvissen zou kunnen zien. Het was er behoorlijk druk. Waarschijnlijk doordat het zaterdag was én het heerlijk weer was. We zagen een zeehond en in de verte beluga’s (witte walvissen), bruinvissen en een blow met staart (Humpback). Dat was niet spectaculair, maar het was een mooie plek voor een tweede koffie en om te relaxen.
Rond 14.00 uur gingen we richting Alma. Dit was maar zo’n 200 km en hadden we alle tijd om de fjordroute te rijden. Dit was een leuke weg met slechts af en toe uitzicht op een fjord. We gingen een keer van de weg af om naar een uitzichtpunt te rijden. We aten hier een ijsje en liepen een kilometer om over het fjord te kunnen kijken. Dit was niet echt bijzonder (Noorwegen is veel mooier).
We vonden makkelijk ons hotel voor deze nacht: Universel Hotel. We liepen nog een rondje in de buurt en zo was de dag rustig voorbij gegaan…….
Zondag 14 augustus 2011
Alma > Val d’Or
169, 167, 113
Quebec
We hadden net grappend tegen elkaar gezegd dat het vandaag de dag van de wilde beesten werd, want er liep een marmot (of bever) langs de weg en er lag een dood hert. Maar tot onze grote verbazing zagen we nog geen 5 minuten later een (levende) zwarte beer. Hij scharrelde door de berm. Toen wij stopten, was hij zo verdwenen en hoorden we hem alleen nog lopen en blazen. Dat laatste doen ze als ze gevaar voelen. Nou schieten wij alleen maar met de camera (wat ze helaas wel degelijk horen en afschrikt), dus dat gevaar viel wel mee…… Later kwam hij een stukje verderop weer uit de struiken. Zo konden we hem toch nog even bekijken!
We waren nog helemaal verrast door deze onverwachte ontmoeting toen we de volgende beer de weg over zagen steken! Het was dus echt de dag van de wilde beesten, dachten we…..
Maar…de volgende 600 km zagen we niets maar dan ook helemaal niets meer. Wel bordjes met waarschuwingen voor elanden, maar zelfs het meisje van een informatiecentrum (visitorcenter) had er nog nooit een gezien. Ze was toch al een stukje in de 20!
De weg van vandaag ging vnl. door bosbouwgebied en was erg hobbelig. Je moest steeds over kleine heuveltjes, waar je net of net niet overheen kon kijken. Ook zag je soms de tegenliggers niet aankomen, omdat ze net in een “kuil” zaten. Bovendien waren sommige stukken van het asfalt erg slecht – met gaten en scheuren. Het was dus goed uitkijken geblazen en goed je stuur vasthouden.
Rond 19.00 uur arriveerden we (veilig!) in het Comfort Inn Hotel in Val d’Or. Een redelijk hotel, maar wel zonder wasmachines en gymapparatuur (beiden hard nodig)!
Maandag 15 augustus 2011
Val d”Or > Hearst: 750 km
117, 101, 388, 101, 11
Quebec
Op de highway 117 (de Transcanada Highway, een soort Nederlandse 80 km weg alleen dan vaak heel slecht) was het in het begin druk met vooral vrachtwagens. Later werd het wat rustiger en zagen we een eland in de berm. Op enige afstand zat er een politiewagen achter ons, maar we stopten toch. In Nederland zouden we dat niet doen, maar hier lopen en fietsen ze zelfs langs de autoweg (waar de auto’s 90 mogen, maar veel sneller gaan!). Mike maakte snel een filmpje en ik wachtte tot de politieauto voorbij was. Ik moest n.l. uit de auto voor een beetje leuke foto. Maar……toen ik uit de auto was, was de eland verdwenen!
We reden dus maar weer door. Het ging vandaag vooral door (goud)mijnengebied (vernietigd landschap). Onderweg stopten we de nodige keren voor koffie enz. Op een van die plekken kwam Mike ongewild “in gesprek” met een oorspronkelijke bewoner (First Nation/indiaan). Hij praatte een beetje vreemd over zijn land dat van bos veranderd was in mijnen (ook dagbouw: diepe gaten in het landschap zoals we zo juist ook gezien hadden). De First Nation trok een vies gezicht én een plastic flesje met ondoorzichtige witte vloeistof en begon daaraan te lurken. Ik dacht dat het melk was (Mike: !!!), maar het was zeker wat sterkers (Mike: ……). Dat kon je ruiken en horen aan de manier van praten……… We moesten er een beetje om lachen, maar eigenlijk was het diep treurig. Ook deed het denken aan het liedje “Paradise” van John Prine (recent prachtig gecoverd door John Fogerty / retur of the Blue Ridge Rangers): zoon vraagt aan zijn vader om weer eens naar de Green River te gaan: het paradijs. Vader vertelt dan dat er niets van over is: kolenmijnen hebben het landschap gestript en vernietigd laten liggen (de prijs van de vooruitgang). Dit liedje moet je zeker eens luisteren (youtube)!
Refrein:
And Daddy won’t you take me back to Muhlenberg County
Down by the green river where paradise lay?
Well’ I’m sorry my son but you’re too late in asking
Mister Peabody’s coaltrain has hauled it away
Dit is precies de reden dat we meermalen naar West-Canada/Alaska zijn geweest: voor dat het te laat is (google bijv. great bear rainforest).
Even na vieren waren we bij het motel Villa Hearst. Ze hadden geen wasmachine voor de gasten, maar wel een wasservice. Je hele was werd gedaan voor slechts 10 dollar. Daar maakten we dankbaar gebruik van, want onze kleren raakten “op” (en de geuren namen toe!).
Dinsdag 16 augustus 2011
Hearst > Thunderbay: 500 km
11
Ontario
Deze dag gebeurde er weinig tot niets. Het was echt een dag van verplaatsen en het was nog steeds erg druk met vooral vrachtwagens. We reden dan ook rustig en hielden de bermen in de gaten. Je weet nooit wat daar uit tevoorschijn schiet…..(niets dus de hele dag).
Rond 17.00 uur waren we in het Best Western Hotel in Thunderbay. Het hotel was goed, maar lag wel aan de snelweg. Daardoor kon het raam niet open blijven, want dan had je veel te veel lawaai. Daarom gebruikten we de airco voor frisse lucht, maar die was ook niet echt geluidloos. Het was dus kiezen tussen 2 slechten…..
Woensdag 17 augustus 2011
Thunderbay > Winnipeg: 700 km
Ontario, Manitoba
11, 17
Vandaag was de dag van de wegwerkzaamheden. Binnen anderhalf uur moesten we al 4 keer stoppen voor de “vlaggenvrouw/man”. Deze man of vrouw staat aan het begin van de werkzaamheden en geeft met een bord op een stok aan of je langzaam door mag rijden of dat je moet stoppen. Meestal duurt het stoppen een paar minuten, maar vandaag was het steeds een stuk langer (10 minuten of meer…). Soms moet je achter een volgauto rijden die je dan veilig naar het einde van de opbrekingen brengt.
Toen we na een koffiestop de weg weer op gingen, had een uitzonderlijk vervoer ons gepasseerd! We hadden dit gevaarte (een heel groot rond iets op een oplegger) onderweg al stil zien staan, maar niet gedacht dat hij onze kant op zou gaan. De truck werd begeleid door 2 politieauto’s met zwaailichten en we hadden al geleerd, dat je die echt niet mag passeren!! We bleven dus met alle andere auto’s keurig in de rij. Bij een van de opbrekingen paste het ronde ding maar net. De pionnen werden opzij gezet (net als de koffie van de vlaggenman) en de andere pionnen reed hij omver!! Veel tegenliggers moesten de berm in. Al met al zorgde het voor behoorlijk wat oponthoud. Gelukkig ging hij na een tijdje opzij en liet de stoet passeren.
Het landschap was ondertussen veranderd van golvend bos in platte velden en we hadden weer zin in koffie. Maar we stelden de stop uit. Wie wist of die zware truck ons anders weer zou passeren…..
Het verlies van tijd werd opgelost door de tijdzone. De klok ging vandaag n.l. weer een uur terug. (Het verschil tussen oost en west is vier en een half uur!) Door dit extra uur kwamen we toch netjes voor het avondeten aan in de Forks Inn in Winnipeg, een heel sjiek hotel waar je dus moet betalen voor het parkeren!
Donderdag 18 augustus 2011
Winnipeg > Williston: 750 km
101, 1, 13, 2, 13, 35, 85, 5
Manitoba, Saskatchewan, North Dakota (Amerika)
We reden weg uit Winnipeg met echte pech! We reden de verkeerde kant op en moesten ongeveer een half uur omrijden - door het centrum. Het voordeel was, dat je zo wel wat meer van de stad zag (enorm groot, want ruimte zat).
Eenmaal op de goede weg (de 101) werden we gek van de witte vlinders. Er vlogen er zoveel!! Echt duizenden. In de bermen, de velden én op/over de straat. Je zag dan ook al gauw auto’s waarvan het rooster aan de voorkant vol zat met dode vlinders…. Deze beestjes moeten toch wel een plaag zijn voor de boeren in dit gebied (Je zag vooral zonnebloem, koren, mais en tarwevelden. Alles dus goudgeel, oranje en groen). Ze leggen immers eitjes en daar komen dan weer rupsen van. We waren benieuwd wat ze hier tegen doen.
Onze eerste stop was in……HOLLAND! Dit was een klein dorpje waar Nederlanderlandse immigranten zich als eerste hadden gevestigd. Er stond dan ook een molen, een bruggetje en met grote letters Holland (met tulpen ertussen) aan het begin van het dorp. Ik (Tineke) klom naast de letters en zo werd het nog hollandser! Bij het benzinestation vertelde men ons dat er veel rijke boeren woonden. Later zagen we een groot landgoed met de naam “van Beek”.
Zo kwamen we in Fortuna. Dit is een kleine grensovergang naar Amerika. Meestal kunnen we makkelijk doorrijden, maar vandaag werd de bagage gecheckt. Natuurlijk hadden we niets verkeerds bij ons, maar het is toch altijd een beetje spannend.
Rond 18.00 uur kwamen we aan in Winnipeg in de Villa Inn. De mevrouw bij de receptie deed niet gezellig en de rekening was volgens haar niet betaald. Voor de rest was het een aardig hotel.
Vrijdag 19 augustus 2011
Williston > Cody: 700 km
85, 200, 16, 2, 94, 451
North Dakota, Montana, Wyoming
Deze dag begonnen we met een ontbijtje van de Subway. Voor 2 broodjes met ei en ham en al het andere erop en eraan betaalde we slechts…3,50 euro!! Zo reden we goed gevuld weg uit Williston, het olie en industriestadje waar hard gewerkt werd. Dit deed het stof in de lucht althans vermoeden. Verder zag je onderweg dat er nog steeds veel van het gebied onder water stond. Vier weken eerder wilden we deze weg rijden, maar toen was de weg afgesloten door mega-overstromingen.
Verder namen we veel binnendoorwegen om de drukte te mijden, mooier uitzicht te hebben, zagen we veel “ja-knikkers” en heel veel treinen met olie en/of kolenkarren.
En….we gingen weer door een tijdzone en wonnen dus weer een uur. Dat konden we goed gebruiken, want ook vandaag maakten we veel kilometers.
We sliepen in Buffalo Bill Village in Cody, een ruim voldoende kamer, maar helaas was er ’s ochtends om ongeveer 6 uur veel gepraat van het personeel….
Zaterdag 20 augustus 2011
Cody > Yellowstone National Park: 700 km
120, 296, 212, door Yellowstone, 191, 288, 90, 89
Wyoning, Montana, Wyoming
Eigenlijk was de afstand naar Yellowstone korter dan 700 km. maar we reden een “stukje” om. We reden n.l. over de Chief Jozef Highway en de Dead Indian Pass. Dit was een prachtige weg met bergen, mooi gekleurde rotsen, veel hoogtes en diepe dalen en veel zon (85 graden Fahrenheit)! Het leek of je in je eigen mooiste aflevering van National Geografic reed op een heel groot High Defenition scherm!
Donderdag kwamen we door Holland, vandaag reden we Amsterdam in. Wederom een Nederlands immigrantendorp (gesticht ergens in 1800?). Het was een klein dorpje met veel Nederlandse namen. Mike sprak een mevrouw Visser over haar bloementuin. Haar opa lag op het kerkhof voor haar deur begraven.
Op de hoek van de straat (niet meer dan een onverharde smalle weg) en het kerkhof….. aten wij ons avondbrood…..
Verder zagen we onderweg verschillende elks, bizons, herten, ganzen en een prachtige regenboog in het water wat over de akkers werd gespoten. De kleuren draaide met het water mee.
We reden het laatste stuk van de rit in het donker. Dit was rond 21.00 uur en de temperatuur was gezakt naar een graad of tien Celsius (je zit daar op ruim 2 kilometer hoogte). We waren om ongeveer 21.30 op de kamer: de Canyon Lodge in het park. Het was een hele sjieke cabin (pas nieuw) en lag op een hoogte van ruim 2 kilometer. Hierdoor hadden we wel wat last van onze neus, keel en hoofdpijn. Dit duidde waarschijnlijk op de bekende hoogteziekte. Mike sliep hierdoor ook minder……
Zondag 21 augustus 2011
Yellowstone > Wells: 960 km.
89, 16, 80
Wyoming, Utah, Nevada
Toen we de deur van onze kamer open deden, schrokken we van de temperatuur. Het was koud!! In de auto bleek het maar 46 graden F. te zijn. Dat is zo’n 6 graden Celsius. We deden dan ook maar snel onze truien aan.
We reden richting uitgang van het park en kwamen langs de plek waar 4 weken geleden de politieagent zo’n enorme adrenaline shot kreeg…. Nu stonden er borden die aangaven dat je langzaam moest rijden, niet mocht stoppen en niet uit je auto mocht gaan. Dit alles waarschijnlijk nog steeds voor de zwarte wolf!
Verderop op de weg liep een buffel. Dat is hier niet zo bijzonder, want ze lopen overal, maar deze buffel had veel belangstelling voor Mike. Het leek of het beest naar de overkant zou lopen, maar toen Mike er naast reed (om rustig te passeren), draaide hij zich om en duwde zijn neus bijna naar binnen de auto in. Mike had z’n raam open (wat bij een bison niet echt uitmaakt)! Gelukkig zag de bison al snel dat er een alfamannetje achter het stuur zat en liep rap door (en Mike gaf een dot gas…), we waren weer goed wakker.
Ook vandaag kregen we er weer een uur bij: we gingen van Mountain Time naar Pacific Time. Dat konden we gezien de te rijden kilometers ook vandaag weer goed gebruiken.
Het oosten van Washington en Montana, Wyoming, Idaho en North Dakota vinden we de mooiste staten van de Verenigde Staten. Volgend jaar gaan we zeker weer en dan gaan we meer “backroads” zoals gisteren rijden. Er is hier nog zoveel te zien! We gaan dan niet meer in het seizoen naar het Yellowstone Park, want dat is te veel file rijden/te druk (een bison = file, een beer = megafile).
Ook vandaag zagen we elks, herten, ganzen, kraanvogels, honderden pronghorns, koeien in alle kleuren en……misschien een jonge wolf…… Deze laatste liep op het land tussen twee boerderijen. Heel dicht bij de mensen dus.
Toen we uit de bergen reden en meer op het vlakke land kwamen, werd het erg warm: ongeveer 40 (Europese) graden! En om 18.30 was het nog zo warm. Daarom gebruikten we de airco (voor de tweede keer deze vakantie!!), want met de ramen open rijden op de snelweg is niet goed voor je oren!
Ons bed stond dit keer in een super 8 hotel. Dat is een voldoende hotel, maar niet te vergelijken met de plek van gister……
Maandag 22 augustus 2011
Wells > San Francisco: 700 km
80 en 101
Californië
Best Western El Rancho Inn
Zo’n 900 km de Interstate 80 gereden. Tot Reno (600 km) weinig verkeer, iedere paar honderd meter een vrachtwagen en nog minder personenauto’s. Rust op de snelweg, cruisecontrole en genieten van het uitzicht. Door bergen en dalen, door de woestijn, bossen en passen tot zo’n 2 km hoogte. ’s Ochtends fris/koud, de middag tot in San Francisco gloeiend heet (daar weer fris door de oceaaninvloed). Vanaf Reno een redelijke ramp: veel verkeer en slechte weg met veel wegwerkzaamheden.
Toen we bij de grens van Californië kwamen zat Mike achter het stuur net een appeltje te eten en moesten we stoppen voor een ‘Agriculture inspection’. Zo willen ze besmettelijke ‘groenten en fruitziekten’ buiten Californië houden. De controleur vroeg ons ‘how far east have you been’ (hoe ver oostelijk bent u geweest)? Waarop Mike antwoordde: Newfoundland. De controleur lachtte schamper (geloofde het kennelijk niet) en vroeg toen of we ander fruit hadden dan de appel die Mike zat te eten, waarop Mike antwoordde ‘nog twee appels’, terwijl Tineke de kleding op orde bracht (want immers gloeiend heet en dus schaars gekleed). De controleur vroeg nogmaals hoe ver we nu naar het oosten waren geweest, waarop Mike weer Newfoundland antwoordde. De controleur keek naar de auto en daar moet het toch aan te zien zijn geweest, we mochten vervolgens zonder verdere inspectie doorrijden.
En inderdaad: in San Francisco een mega file, maar………..zoals verwacht de andere kant op (de stad uit, want einde werkdag).
Na ingechecked te hebben in ons Best Western Hotel bij het vliegveld toch nog even naar de Safeway (grote supermarkt). Dat hadden we niet moeten doen: Mike reed bij (achteruit) rijden ……….. tegen een geparkeerde auto. Lichte schade aan beide auto’s. Tijd gewacht op de eigenaar en het bleek ook een huurauto te zijn…….. Gegevens uitgewisseld, verhuurders ingeseind en onze weg (balend) vervolgd. Bij Hertz (onze autoverhuurder) pakten ze het prima op. Eerste vraag bij het telefooncontact: ‘are you safe?’. Vervolgens zagen ze dat we trouwe klanten waren en grote afstanden reden en zei de juffrouw van Hertz nog dat we tot nu toe geboft hadden……… Geringe troost.
Conclusie.
25.000 km gereden, niet altijd even gemakkelijk. De Mustang onder extreme omstandigheden gebruikt: van vorst tot ruim 40 graden celsius, extreem droog en nat weer. Veel onverharde wegen en (dus) stof. Geen lekke band gehad, geen moment het vertrouwen in de auto verloren. 1x olie verversen. Geen spijt van de vele kilometers / lange afstanden. Indrukwekkend en ontstellend grote landen (VS en Canada). Inderdaad ook saaie dagen, met name rond de grote meren en grote delen van Oost Canada (Quebec, Ontario). Wel leuk om een keer meegemaakt te hebben.
Morgen de mustang weer inleveren en dan per vliegtuig naar Vancouver om de roadtrip naar Alaska en terug te starten. We verwachten daar veel wildlife (vooral beren en herten) te zien.
Zaterdag 13 augustus 2011
Tadoussac > Alma: 200 km
172
Quebec
Voor we Tadoussac verlieten, gingen we eerst nog naar het maritieme museum. Hier hingen skeletten van allerlei soorten walvissen en was er veel andere info te vinden. Door de teksten te lezen, kon je veel te weten komen over de beesten, maar helaas was alles in het Frans. Na ons beklag, kregen we een boekje en konden we het zelf opzoeken/lezen. Bij de film kregen we koptelefoons waardoor we een soort van ondertiteling kregen in het Engels.
We dronken nog een (eigen) koffie op het terras van het Tadoussac hotel en reden toen naar een uitzichtpunt (Cap de Bon Désir), waar je vanaf de rotsen walvissen zou kunnen zien. Het was er behoorlijk druk. Waarschijnlijk doordat het zaterdag was én het heerlijk weer was. We zagen een zeehond en in de verte beluga’s (witte walvissen), bruinvissen en een blow met staart (Humpback). Dat was niet spectaculair, maar het was een mooie plek voor een tweede koffie en om te relaxen.
Rond 14.00 uur gingen we richting Alma. Dit was maar zo’n 200 km en hadden we alle tijd om de fjordroute te rijden. Dit was een leuke weg met slechts af en toe uitzicht op een fjord. We gingen een keer van de weg af om naar een uitzichtpunt te rijden. We aten hier een ijsje en liepen een kilometer om over het fjord te kunnen kijken. Dit was niet echt bijzonder (Noorwegen is veel mooier).
We vonden makkelijk ons hotel voor deze nacht: Universel Hotel. We liepen nog een rondje in de buurt en zo was de dag rustig voorbij gegaan…….
Zondag 14 augustus 2011
Alma > Val d’Or
169, 167, 113
Quebec
We hadden net grappend tegen elkaar gezegd dat het vandaag de dag van de wilde beesten werd, want er liep een marmot (of bever) langs de weg en er lag een dood hert. Maar tot onze grote verbazing zagen we nog geen 5 minuten later een (levende) zwarte beer. Hij scharrelde door de berm. Toen wij stopten, was hij zo verdwenen en hoorden we hem alleen nog lopen en blazen. Dat laatste doen ze als ze gevaar voelen. Nou schieten wij alleen maar met de camera (wat ze helaas wel degelijk horen en afschrikt), dus dat gevaar viel wel mee…… Later kwam hij een stukje verderop weer uit de struiken. Zo konden we hem toch nog even bekijken!
We waren nog helemaal verrast door deze onverwachte ontmoeting toen we de volgende beer de weg over zagen steken! Het was dus echt de dag van de wilde beesten, dachten we…..
Maar…de volgende 600 km zagen we niets maar dan ook helemaal niets meer. Wel bordjes met waarschuwingen voor elanden, maar zelfs het meisje van een informatiecentrum (visitorcenter) had er nog nooit een gezien. Ze was toch al een stukje in de 20!
De weg van vandaag ging vnl. door bosbouwgebied en was erg hobbelig. Je moest steeds over kleine heuveltjes, waar je net of net niet overheen kon kijken. Ook zag je soms de tegenliggers niet aankomen, omdat ze net in een “kuil” zaten. Bovendien waren sommige stukken van het asfalt erg slecht – met gaten en scheuren. Het was dus goed uitkijken geblazen en goed je stuur vasthouden.
Rond 19.00 uur arriveerden we (veilig!) in het Comfort Inn Hotel in Val d’Or. Een redelijk hotel, maar wel zonder wasmachines en gymapparatuur (beiden hard nodig)!
Maandag 15 augustus 2011
Val d”Or > Hearst: 750 km
117, 101, 388, 101, 11
Quebec
Op de highway 117 (de Transcanada Highway, een soort Nederlandse 80 km weg alleen dan vaak heel slecht) was het in het begin druk met vooral vrachtwagens. Later werd het wat rustiger en zagen we een eland in de berm. Op enige afstand zat er een politiewagen achter ons, maar we stopten toch. In Nederland zouden we dat niet doen, maar hier lopen en fietsen ze zelfs langs de autoweg (waar de auto’s 90 mogen, maar veel sneller gaan!). Mike maakte snel een filmpje en ik wachtte tot de politieauto voorbij was. Ik moest n.l. uit de auto voor een beetje leuke foto. Maar……toen ik uit de auto was, was de eland verdwenen!
We reden dus maar weer door. Het ging vandaag vooral door (goud)mijnengebied (vernietigd landschap). Onderweg stopten we de nodige keren voor koffie enz. Op een van die plekken kwam Mike ongewild “in gesprek” met een oorspronkelijke bewoner (First Nation/indiaan). Hij praatte een beetje vreemd over zijn land dat van bos veranderd was in mijnen (ook dagbouw: diepe gaten in het landschap zoals we zo juist ook gezien hadden). De First Nation trok een vies gezicht én een plastic flesje met ondoorzichtige witte vloeistof en begon daaraan te lurken. Ik dacht dat het melk was (Mike: !!!), maar het was zeker wat sterkers (Mike: ……). Dat kon je ruiken en horen aan de manier van praten……… We moesten er een beetje om lachen, maar eigenlijk was het diep treurig. Ook deed het denken aan het liedje “Paradise” van John Prine (recent prachtig gecoverd door John Fogerty / retur of the Blue Ridge Rangers): zoon vraagt aan zijn vader om weer eens naar de Green River te gaan: het paradijs. Vader vertelt dan dat er niets van over is: kolenmijnen hebben het landschap gestript en vernietigd laten liggen (de prijs van de vooruitgang). Dit liedje moet je zeker eens luisteren (youtube)!
Refrein:
And Daddy won’t you take me back to Muhlenberg County
Down by the green river where paradise lay?
Well’ I’m sorry my son but you’re too late in asking
Mister Peabody’s coaltrain has hauled it away
Dit is precies de reden dat we meermalen naar West-Canada/Alaska zijn geweest: voor dat het te laat is (google bijv. great bear rainforest).
Even na vieren waren we bij het motel Villa Hearst. Ze hadden geen wasmachine voor de gasten, maar wel een wasservice. Je hele was werd gedaan voor slechts 10 dollar. Daar maakten we dankbaar gebruik van, want onze kleren raakten “op” (en de geuren namen toe!).
Dinsdag 16 augustus 2011
Hearst > Thunderbay: 500 km
11
Ontario
Deze dag gebeurde er weinig tot niets. Het was echt een dag van verplaatsen en het was nog steeds erg druk met vooral vrachtwagens. We reden dan ook rustig en hielden de bermen in de gaten. Je weet nooit wat daar uit tevoorschijn schiet…..(niets dus de hele dag).
Rond 17.00 uur waren we in het Best Western Hotel in Thunderbay. Het hotel was goed, maar lag wel aan de snelweg. Daardoor kon het raam niet open blijven, want dan had je veel te veel lawaai. Daarom gebruikten we de airco voor frisse lucht, maar die was ook niet echt geluidloos. Het was dus kiezen tussen 2 slechten…..
Woensdag 17 augustus 2011
Thunderbay > Winnipeg: 700 km
Ontario, Manitoba
11, 17
Vandaag was de dag van de wegwerkzaamheden. Binnen anderhalf uur moesten we al 4 keer stoppen voor de “vlaggenvrouw/man”. Deze man of vrouw staat aan het begin van de werkzaamheden en geeft met een bord op een stok aan of je langzaam door mag rijden of dat je moet stoppen. Meestal duurt het stoppen een paar minuten, maar vandaag was het steeds een stuk langer (10 minuten of meer…). Soms moet je achter een volgauto rijden die je dan veilig naar het einde van de opbrekingen brengt.
Toen we na een koffiestop de weg weer op gingen, had een uitzonderlijk vervoer ons gepasseerd! We hadden dit gevaarte (een heel groot rond iets op een oplegger) onderweg al stil zien staan, maar niet gedacht dat hij onze kant op zou gaan. De truck werd begeleid door 2 politieauto’s met zwaailichten en we hadden al geleerd, dat je die echt niet mag passeren!! We bleven dus met alle andere auto’s keurig in de rij. Bij een van de opbrekingen paste het ronde ding maar net. De pionnen werden opzij gezet (net als de koffie van de vlaggenman) en de andere pionnen reed hij omver!! Veel tegenliggers moesten de berm in. Al met al zorgde het voor behoorlijk wat oponthoud. Gelukkig ging hij na een tijdje opzij en liet de stoet passeren.
Het landschap was ondertussen veranderd van golvend bos in platte velden en we hadden weer zin in koffie. Maar we stelden de stop uit. Wie wist of die zware truck ons anders weer zou passeren…..
Het verlies van tijd werd opgelost door de tijdzone. De klok ging vandaag n.l. weer een uur terug. (Het verschil tussen oost en west is vier en een half uur!) Door dit extra uur kwamen we toch netjes voor het avondeten aan in de Forks Inn in Winnipeg, een heel sjiek hotel waar je dus moet betalen voor het parkeren!
Donderdag 18 augustus 2011
Winnipeg > Williston: 750 km
101, 1, 13, 2, 13, 35, 85, 5
Manitoba, Saskatchewan, North Dakota (Amerika)
We reden weg uit Winnipeg met echte pech! We reden de verkeerde kant op en moesten ongeveer een half uur omrijden - door het centrum. Het voordeel was, dat je zo wel wat meer van de stad zag (enorm groot, want ruimte zat).
Eenmaal op de goede weg (de 101) werden we gek van de witte vlinders. Er vlogen er zoveel!! Echt duizenden. In de bermen, de velden én op/over de straat. Je zag dan ook al gauw auto’s waarvan het rooster aan de voorkant vol zat met dode vlinders…. Deze beestjes moeten toch wel een plaag zijn voor de boeren in dit gebied (Je zag vooral zonnebloem, koren, mais en tarwevelden. Alles dus goudgeel, oranje en groen). Ze leggen immers eitjes en daar komen dan weer rupsen van. We waren benieuwd wat ze hier tegen doen.
Onze eerste stop was in……HOLLAND! Dit was een klein dorpje waar Nederlanderlandse immigranten zich als eerste hadden gevestigd. Er stond dan ook een molen, een bruggetje en met grote letters Holland (met tulpen ertussen) aan het begin van het dorp. Ik (Tineke) klom naast de letters en zo werd het nog hollandser! Bij het benzinestation vertelde men ons dat er veel rijke boeren woonden. Later zagen we een groot landgoed met de naam “van Beek”.
Zo kwamen we in Fortuna. Dit is een kleine grensovergang naar Amerika. Meestal kunnen we makkelijk doorrijden, maar vandaag werd de bagage gecheckt. Natuurlijk hadden we niets verkeerds bij ons, maar het is toch altijd een beetje spannend.
Rond 18.00 uur kwamen we aan in Winnipeg in de Villa Inn. De mevrouw bij de receptie deed niet gezellig en de rekening was volgens haar niet betaald. Voor de rest was het een aardig hotel.
Vrijdag 19 augustus 2011
Williston > Cody: 700 km
85, 200, 16, 2, 94, 451
North Dakota, Montana, Wyoming
Deze dag begonnen we met een ontbijtje van de Subway. Voor 2 broodjes met ei en ham en al het andere erop en eraan betaalde we slechts…3,50 euro!! Zo reden we goed gevuld weg uit Williston, het olie en industriestadje waar hard gewerkt werd. Dit deed het stof in de lucht althans vermoeden. Verder zag je onderweg dat er nog steeds veel van het gebied onder water stond. Vier weken eerder wilden we deze weg rijden, maar toen was de weg afgesloten door mega-overstromingen.
Verder namen we veel binnendoorwegen om de drukte te mijden, mooier uitzicht te hebben, zagen we veel “ja-knikkers” en heel veel treinen met olie en/of kolenkarren.
En….we gingen weer door een tijdzone en wonnen dus weer een uur. Dat konden we goed gebruiken, want ook vandaag maakten we veel kilometers.
We sliepen in Buffalo Bill Village in Cody, een ruim voldoende kamer, maar helaas was er ’s ochtends om ongeveer 6 uur veel gepraat van het personeel….
Zaterdag 20 augustus 2011
Cody > Yellowstone National Park: 700 km
120, 296, 212, door Yellowstone, 191, 288, 90, 89
Wyoning, Montana, Wyoming
Eigenlijk was de afstand naar Yellowstone korter dan 700 km. maar we reden een “stukje” om. We reden n.l. over de Chief Jozef Highway en de Dead Indian Pass. Dit was een prachtige weg met bergen, mooi gekleurde rotsen, veel hoogtes en diepe dalen en veel zon (85 graden Fahrenheit)! Het leek of je in je eigen mooiste aflevering van National Geografic reed op een heel groot High Defenition scherm!
Donderdag kwamen we door Holland, vandaag reden we Amsterdam in. Wederom een Nederlands immigrantendorp (gesticht ergens in 1800?). Het was een klein dorpje met veel Nederlandse namen. Mike sprak een mevrouw Visser over haar bloementuin. Haar opa lag op het kerkhof voor haar deur begraven.
Op de hoek van de straat (niet meer dan een onverharde smalle weg) en het kerkhof….. aten wij ons avondbrood…..
Verder zagen we onderweg verschillende elks, bizons, herten, ganzen en een prachtige regenboog in het water wat over de akkers werd gespoten. De kleuren draaide met het water mee.
We reden het laatste stuk van de rit in het donker. Dit was rond 21.00 uur en de temperatuur was gezakt naar een graad of tien Celsius (je zit daar op ruim 2 kilometer hoogte). We waren om ongeveer 21.30 op de kamer: de Canyon Lodge in het park. Het was een hele sjieke cabin (pas nieuw) en lag op een hoogte van ruim 2 kilometer. Hierdoor hadden we wel wat last van onze neus, keel en hoofdpijn. Dit duidde waarschijnlijk op de bekende hoogteziekte. Mike sliep hierdoor ook minder……
Zondag 21 augustus 2011
Yellowstone > Wells: 960 km.
89, 16, 80
Wyoming, Utah, Nevada
Toen we de deur van onze kamer open deden, schrokken we van de temperatuur. Het was koud!! In de auto bleek het maar 46 graden F. te zijn. Dat is zo’n 6 graden Celsius. We deden dan ook maar snel onze truien aan.
We reden richting uitgang van het park en kwamen langs de plek waar 4 weken geleden de politieagent zo’n enorme adrenaline shot kreeg…. Nu stonden er borden die aangaven dat je langzaam moest rijden, niet mocht stoppen en niet uit je auto mocht gaan. Dit alles waarschijnlijk nog steeds voor de zwarte wolf!
Verderop op de weg liep een buffel. Dat is hier niet zo bijzonder, want ze lopen overal, maar deze buffel had veel belangstelling voor Mike. Het leek of het beest naar de overkant zou lopen, maar toen Mike er naast reed (om rustig te passeren), draaide hij zich om en duwde zijn neus bijna naar binnen de auto in. Mike had z’n raam open (wat bij een bison niet echt uitmaakt)! Gelukkig zag de bison al snel dat er een alfamannetje achter het stuur zat en liep rap door (en Mike gaf een dot gas…), we waren weer goed wakker.
Ook vandaag kregen we er weer een uur bij: we gingen van Mountain Time naar Pacific Time. Dat konden we gezien de te rijden kilometers ook vandaag weer goed gebruiken.
Het oosten van Washington en Montana, Wyoming, Idaho en North Dakota vinden we de mooiste staten van de Verenigde Staten. Volgend jaar gaan we zeker weer en dan gaan we meer “backroads” zoals gisteren rijden. Er is hier nog zoveel te zien! We gaan dan niet meer in het seizoen naar het Yellowstone Park, want dat is te veel file rijden/te druk (een bison = file, een beer = megafile).
Ook vandaag zagen we elks, herten, ganzen, kraanvogels, honderden pronghorns, koeien in alle kleuren en……misschien een jonge wolf…… Deze laatste liep op het land tussen twee boerderijen. Heel dicht bij de mensen dus.
Toen we uit de bergen reden en meer op het vlakke land kwamen, werd het erg warm: ongeveer 40 (Europese) graden! En om 18.30 was het nog zo warm. Daarom gebruikten we de airco (voor de tweede keer deze vakantie!!), want met de ramen open rijden op de snelweg is niet goed voor je oren!
Ons bed stond dit keer in een super 8 hotel. Dat is een voldoende hotel, maar niet te vergelijken met de plek van gister……
Maandag 22 augustus 2011
Wells > San Francisco: 700 km
80 en 101
Californië
Best Western El Rancho Inn
Zo’n 900 km de Interstate 80 gereden. Tot Reno (600 km) weinig verkeer, iedere paar honderd meter een vrachtwagen en nog minder personenauto’s. Rust op de snelweg, cruisecontrole en genieten van het uitzicht. Door bergen en dalen, door de woestijn, bossen en passen tot zo’n 2 km hoogte. ’s Ochtends fris/koud, de middag tot in San Francisco gloeiend heet (daar weer fris door de oceaaninvloed). Vanaf Reno een redelijke ramp: veel verkeer en slechte weg met veel wegwerkzaamheden.
Toen we bij de grens van Californië kwamen zat Mike achter het stuur net een appeltje te eten en moesten we stoppen voor een ‘Agriculture inspection’. Zo willen ze besmettelijke ‘groenten en fruitziekten’ buiten Californië houden. De controleur vroeg ons ‘how far east have you been’ (hoe ver oostelijk bent u geweest)? Waarop Mike antwoordde: Newfoundland. De controleur lachtte schamper (geloofde het kennelijk niet) en vroeg toen of we ander fruit hadden dan de appel die Mike zat te eten, waarop Mike antwoordde ‘nog twee appels’, terwijl Tineke de kleding op orde bracht (want immers gloeiend heet en dus schaars gekleed). De controleur vroeg nogmaals hoe ver we nu naar het oosten waren geweest, waarop Mike weer Newfoundland antwoordde. De controleur keek naar de auto en daar moet het toch aan te zien zijn geweest, we mochten vervolgens zonder verdere inspectie doorrijden.
En inderdaad: in San Francisco een mega file, maar………..zoals verwacht de andere kant op (de stad uit, want einde werkdag).
Na ingechecked te hebben in ons Best Western Hotel bij het vliegveld toch nog even naar de Safeway (grote supermarkt). Dat hadden we niet moeten doen: Mike reed bij (achteruit) rijden ……….. tegen een geparkeerde auto. Lichte schade aan beide auto’s. Tijd gewacht op de eigenaar en het bleek ook een huurauto te zijn…….. Gegevens uitgewisseld, verhuurders ingeseind en onze weg (balend) vervolgd. Bij Hertz (onze autoverhuurder) pakten ze het prima op. Eerste vraag bij het telefooncontact: ‘are you safe?’. Vervolgens zagen ze dat we trouwe klanten waren en grote afstanden reden en zei de juffrouw van Hertz nog dat we tot nu toe geboft hadden……… Geringe troost.
Conclusie.
25.000 km gereden, niet altijd even gemakkelijk. De Mustang onder extreme omstandigheden gebruikt: van vorst tot ruim 40 graden celsius, extreem droog en nat weer. Veel onverharde wegen en (dus) stof. Geen lekke band gehad, geen moment het vertrouwen in de auto verloren. 1x olie verversen. Geen spijt van de vele kilometers / lange afstanden. Indrukwekkend en ontstellend grote landen (VS en Canada). Inderdaad ook saaie dagen, met name rond de grote meren en grote delen van Oost Canada (Quebec, Ontario). Wel leuk om een keer meegemaakt te hebben.
Morgen de mustang weer inleveren en dan per vliegtuig naar Vancouver om de roadtrip naar Alaska en terug te starten. We verwachten daar veel wildlife (vooral beren en herten) te zien.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
