Hawaii: Oau (Waikiki) en Molokai

VOORAF: ZIE WWW.TINEKEMIKE.NL VOOR FOTO'S EN FILMS!!!

Zie voor het verslag van onze vorige reis (2009) naar ondermeer de VS en Canada via Jan Doets de link linksonder op dit scherm.

Zondag 17 januari 2010
Vandaag hebben we lekker uitgeslapen in het Hilton. We hoefden nl. pas om elf uur op het vliegveld te zijn om van LA naar Hawaï te vliegen. Om precies te zijn naar Honolulu op het eiland Oau, bijgenaamd ´the Gathering place’, oftewel ‘de verzamelplaats‘ hetgeen later ook aardig bleek te kloppen. We hadden weer een prima vliegreis van zo’n 6 uur, kwamen plaatselijke tijd 18.00 uur aan en ook in Honolulu was het al goed donker. We werden met een privé-shuttle naar het Ashton Waikiki Beach Hotel gebracht, maar het strand zagen we pas de volgende dag……alhoewel we nog wel een stuk langs de boulevard hebben gelopen. We zagen daar een bonte verzameling van mensen, een soort Scheveningen maar dan heel anders. Veel zwervers ook. Niet echt ons plekje, wel leuk om een keer gezien te hebben (als je er toch bent).

Maandag 18 januari 2010
Vandaag moesten we op tijd opstaan om naar Hanauma Bay te gaan. Dit is een strand waar je goed zou kunnen snorkelen en waar veel te zien zou zijn. Nou dit klopte aardig: veel vissen én veel mensen. Het water was wel wat koud. Ze zeiden ook dat je vroeg moest gaan, omdat het anders erg druk zou zijn, maar dat viel vandaag wel mee. Toen we weer terug liepen naar de bus, kwamen er nog gauw even twee walvissen (bultruggen) voorbij de baai zwemmen en lieten hun staart zien. We hadden dus weer geluk!!
Helaas waren we deze dag wel wat verbrand. ’s Avonds hebben we weer langs de winkels/de boulevard geslenterd, zonnebrand gekocht én mensen gekeken. Dat kijken blijft leuk……. (niet altijd overigens). Temperatuur is overigens ongeveer 26 graden.
Als je nog naar Maui en/of The Big Island gaat dan kun je het snorkelen overigens wel overslaan, zie de volgende verslagen!!!

Dinsdag 19 januari 2010
Ook vandaag begonnen we met een lekker ontbijt van het hotel, wat je kon ophalen met een koeltasje. Je kon het zo vol proppen/stoppen als je maar wilde…..
Op dit eerste eiland hadden we geen huurauto, alles is aardig per openbaar vervoer te doen en kost bijna niets. Bovendien was het verkeer heel druk en onoverzichtelijk, dus met huurauto moeilijk. ’s Ochtends met de gewone bus naar Pearl Harbor (een uurtje rijden en kijken, ondermeer door het centrum van Honolulu). Zoals bekend: Pearl Harbor was onverwachts aangevallen door de Japanners in 1941. Als eerste bekeken we een onderzeeër (de bowfish) en diverse kleine herinneringsmonumenten. Toen naar de gezonken Arizona met daarover gebouwd een herinneringsmonument voor de ruim duizend omgekomen (en zich nog in het schip bevindende) bemanningsleden. Zeer indrukwekkend. Vervolgens het oude oorlogsschip de Missouri bekeken (waarop de Japanners uiteindelijk de overgave tekenden) en het luchtvaartmuseum.
Rond 5 uur weer met de gewone bus naar ons hotel. Duurde wel lang (weer ongeveer 1 uur) maar zo zagen we meteen meer van de stad Honolulu in de spits en o.a. China Town, maar dit leek wel ‘dichtgetimmerd’, veel zag er gesloten uit.
Tot slot hebben we gegeten weer bij de Subway (naast ons hotel) en tegelijkertijd naar de zonsondergang gekeken (boven de oceaan). Zo was het toch weer een leuke dag! Morgen naar het volgende eiland: Molokai. We vonden het ook wel fijn om dit drukke eiland (met name Waikikibeach) te verlaten voor wat rust (minder mensen).

Woensdag 20 januari 2010
Met het vliegtuig van Oau naar Molokai. Eén van de kleinste eilanden, bijgenaamd ´The Friendly Island´ (wat niet helemaal bleek te kloppen). Grofweg 40 km lang en 8 km breed. Waar ze ook alle tijd van de wereld hebben. Dat bleek al bij het autoverhuurstation van Alamo, even iets anders dan we van Hertz gewend zijn, ook qua prijzen en onverwachte toeslagen……Ze kennen hier duidelijk geen adhd merkte Tineke nog op. We kregen als huurauto een Dodge Caliber. We snappen weer dat de Amerikaanse auto-industrie een probleem heeft. Na inboeken in ons hotel (het enige hotel op het eiland) direct een stuk gereden over de 450 naar 20 miles beach, wat een prima strand voor snorkelen zou moeten zijn. Geen vis gezien (waarschijnlijk door hoge golven en wind). Wel begon het heel stevig te regenen (tropische regenbui…), voordeel van zo’n bui: snel weer voorbij. Nadeel: Mike kon niet even drogen na het snorkelen (handdoek en kleding vergeten) en moest in een grote handdoek naar het hotel gereden worden door en tot groot plezier van Tineke. Terug op de hotelkamer, aan het strand, zag Tineke héééél grote spuiten op de oceaan en ja hoor: megagrote walvissen (bultruggen), ook hoog springend uit het water (met het blote oog te zien). Filmen lukte niet, voordat je ze in beeld had waren ze alweer ‘gezonken’. Op het moment dat ik dit schreef op ons balkon een dag later, schreeuwde Tineke het al weer uit: ze springen weer!!! En inderdaad, ik kan nog net een megagrote plons zien wat echt heel veel water doet ‘opstuiven’, als van een geiser in Yellowstone. De dag afgesloten in de Subway: wel zo lekker en goedkoop. Vervolgens vroeg naar bed.

Donderdag 21 januari 2010
Eerst uitgeslapen en een ontbijtje gescoord bij de Subway. Vervolgens met de auto naar het einde van ‘Highway’ 450: Halaway Bay en Beach. We merken hier niet veel van ‘Friendly Island’ want overal borden met ‘keep out’, ‘no trespassing’, ‘beware of the dog’, enz. enz. En als je toch een grote wandeling wilt maken dan moet je over particulier land, dat mag niet, maar wel met een gids: 80$ p.p. Dat hebben we maar niet gedaan. Ook de bevolking zelf kwam lang niet altijd even vriendelijk over. Komt ook omdat een aanzienlijk deel tegen het toerisme zou zijn, zo lieten we ons vertellen. Vandaag heel veel wind, water aan de kust bruin van modder en veel te ruig om te snorkelen. De 470 afgereden naar Pala’au Statepark. 500 meter hoge rotsen met uitzicht op de oude leprakolonie waar een Belgische pater genaamd Damien de Veuster werkte (afgelopen jaar heilig verklaard). Onderweg hadden we al een door hem gebouwd kerkje bezocht. Vervolgens de Phallic Stone bekeken: een oude heilige rots in de vorm van een (afgebroken?) penis. Deed ons aan Delos (Griekenland) herinneren, 35 jaar geleden. Tineke was erg onder de indruk….
Vanaf 16.30 op het balkon van ons huisje gezeten, wachtend of we weer walvissen konden spotten. En na een half uurtje was het alweer zover aan de spontane kreten van Tineke te horen, die vervolgens not amused was dat ik door bleef typen (want batterij v/d pc bijna leeg).
Rond 19.00 uur gegeten in Kualupua: Cookhouse. Aanbevolen door de ‘Lonely Planet’ reisgids als een van de beste eettenten van heel Hawaii. Bleek aardig te kloppen (en niet te duur). Alleen de bediening was hier beneden alle peil, nog nooit zo meegemaakt. Degene (man) die ons bediende had geen seconde de tijd en liep gewoon weg als je even twijfelde wat te bestellen. Geen aanrader en we zijn ook niet meer terug geweest.

Vrijdag 22 januari 2010
’s Ochtends naar de gerestaureerde suikermolen van wijlen R. Meijer wezen kijken (met oude stoommachine). Een lokale bezienswaardigheid, die binnenkort wel weer voor renovatie in aanmerking zal komen (gaten in dak, enz.). Aansluitend koffie gedronken, gemaakt van plaatselijke koffiebonen (erg lekker). Vervolgens naar Purdy’s Natural Macadamia Nutfarm. Zeker een aanrader als je hier bent. Zeer leerzaam en plezierige ontvangst. En heel lekker (veel proeven).
In de middag een aantal stranden aan de uiterste westkust bekeken. Erg mooi, heel anders dan het oosten van het eiland (oosten: veel begroeiing, westen: redelijk kaal en duinen maar ook erg rustig). De stranden waren o.m. genaamd Papohaku en Kepuhi. Eén groot hotelcomplex stond leeg, onduidelijk was of dit kwam door onmin met de plaatselijke bevolking of doordat e.e.a. niet rendabel was (of beiden….). Deels spookachtig gevoel (we hebben het immense terrein direct gelegen aan de oceaan wel even bezocht). Weer veel walvissen gezien. Als laatste het strand Dixie Maru bezocht (genoemd naar een neergestorte Japanse pilot). Dit is het enige strand aan de westkust wat enigszins besloten in een baai ligt en je er dus niet alleen redelijk veilig kunt zwemmen maar ook snorkelen. Daar wel de nodige vissen gezien. En op grote afstand vermoedelijk een monkseal (leven alleen rond Hawaï, nog maar ongeveer 250). Ondanks dat Molokai een van de schoonste eilanden van de wereld zou moeten zijn, toch ook hier het bekende fenomeen: autowrakken, autowrakken en nog eens autowrakken bij heel veel huizen! Als je een nieuwe auto koopt dan pleur je je oude auto (wrak) gewoon ergens rond je huis, niemand die daar kennelijk een probleem van maakt, ruimte zat immers.
’s Avonds naar de band gaan kijken. Goed gevoel aan deze dag overgehouden, we kwamen eigenlijk tijd tekort om het mooie westen nog beter te bekijken.
Nog ever over ons huisje. Dat is erg gehorig want deels alleen voorzien van horren. De band was bijv. telkens prima te horen (speelde gelukkig tot maximaal 23.00 uur). Aan de voorzijde ligt het huisje aan de oceaan maar aan de achterzijde (paar honder meter) aan de 450 waar het vele autoverkeer ’s ochtends vroeg al snel goed op gang komt. Ook veel hanen weer. Kortom, Mike was weer blij met zijn oorpluggen.

Zaterdag 23 januari 2010
’s ochtends transport van Molokai naar Maui (vliegtuig). Maui bestaat uit twee aan elkaar gegroeide vulkanen met een grote vallei ertussen. Het hoogste punt van Maui is de Haleakala vulkaan: de grootste slapende vulkaan ter wereld.