Hawaii: Maui

VOORAF: ZIE WWW.TINEKEMIKE.NL VOOR FOTO'S EN FILMS!!!

Zie voor het verslag van onze vorige reis (2009, Doets) naar ondermeer de VS en Canada de link linksonder op dit scherm.

Zaterdag 23 januari 2010
’s Ochtends met vliegtuig van Molokai naar Maui. Van Molokai waren we dus niet erg onder de indruk, misschien zijn we wat verwend door Frans Polynesië en de Cookeilanden (zie ons andere verslag)…. Maui moet daar verandering in gaan brengen. Maui bestaat uit twee aan elkaar gegroeide vulkanen met een grote vallei ertussen (de bijnaam van Maui is dan ook The Valley Island). Het hoogste punt van Maui is de Haleakala vulkaan (ongeveer 4000 meter hoog én nog eens 6000 meter onder water!): de grootste slapende vulkaan ter wereld.
Op het vliegveld in Molokai hadden ze bij het inchecken van de bagage nog geen automatische screening en dus werden alle koffers voor het oog van een ieder uitgepakt! Gelukkig hadden we geen gekke dingen mee……
Dit keer de auto opgehaald bij Dollar en ook hier probeerden ze je weer allerlei extra´s te laten betalen (voor een tweede chauffeur bv. $12 per dag: bij Hertz gratis). Onder bepaalde belastingen kwamen we helaas niet uit en een 2e chauffeur kregen we niet gratis, wat we ook probeerden. Personeel kwam ook niet sympathiek over. Volgend jaar duidelijk weer bij Hertz. Vervolgens naar ons hotel Maui Coastal in Kihei en ingecheckt: prima kamer, echter zo goed als geen zeezicht. Toen langs wat stranden op de zuidkant van het eiland gereden. Eerste indruk: druk maar mooi (drukte misschien door weekend). Mike heeft ook nog even gesnorkeld, maar zag niet veel. Wel zagen we vanaf de kant tot onze grote verbazing veel springende walvissen.
’s Avonds hebben we macaroni gegeten, de was gedaan en 2 tochten geboekt voor de komende dagen (snorkelen, schildpadden en walvissen).

Zondag 24 januari 2010
Vandaag moesten we om 6.15 bij de Maalaea-haven zijn voor een snorkeltocht naar het nabijgelegen vulkaaneiland Molokini. In de haven zwommen tot onze verbazing de walvissen al vlak voor de kade (met jonkies) en de gidsen op de boot noemden de oceaan een walvissensoep! Op de boot kregen we een ontbijtje en de zee was erg kalm. Maar voor de zekerheid namen we toch een pil tegen zeeziekte.
Molokini bestaat uit een deel van een kraterwand die boven de oceaan uitsteekt. Erg veel tropische vissen en een prima zicht onder water. Helaas ging de onderwatercamera (Olympus) wéér kapot (nu waren overigens wel alle luikjes dicht), die kopen we dus niet meer.
De tocht was erg mooi (vooral door de vele walvissen).
Vervolgens teruggevaren naar het vaste land van Maui (zuidkust) naar een plek met zeeschildpadden en veel koraal met andere vissen. Bij het snorkelen zagen we zeker 5 grote schildpadden (ongeveer 1 meter lang, die onverwachts langs en onder ons door zwommen) en ook zagen we weer veel mooi gekleurde vissen. Het koraal op de Cook-eilanden en Frans Polynesië vonden we mooier gekleurd.
We snorkelden bij de tweede ronde met een gids over het koraal op zoek naar schildpadden en deze vertelde dat als je iets dieper met je hoofd onder water ging en goed luisterde, je de walvissen kon horen. Het lukte en dat was dus echt geweldig!!

Omdat de zee zo kalm was deden we na deze tocht meteen een whale-watch op dezelfde boot. Het was leuk en we zagen ook nu weer overal walvissen die sprongen of met de staart sloegen, maar het leek toch wel of ze allemaal rustiger waren en voor ons wegzwommen. De gids vertelde dat een volwassen walvis (Bultrug) wel zo groot en zwaar is als 5 olifanten bij elkaar. Hawaii is de slaapkamer voor de walvissen (geslachtsgemeenschap en baren na 11 maanden). En Alaska de keuken: daar eten de walvissen en helemaal niet in Hawaii (zit ook geen voedsel voor de walvissen). Van grofweg december tot mei zijn de walvissen in Hawaii en van mei t/m november in Alaska / Canada (waar we ze al vaak gezien hebben). Van de zomer gaan we overigens weer naar Alaska om daar dezelfde bultruggen te bekijken (ondermeer in de Frederick Sound) op een speciale 7 daagse bootreis!! Daarover hopen we van de zomer een mooi verslag te maken.
Na de mooie boottocht (met Pacific Whale Foundation) gingen we terug naar ons hotel en na de zes uur varen en snorkelen hebben we een half uurtje gerust (Mike bleef zich op de boot voelen….). Rond 4 uur zijn we weer met de auto naar de stranden gegaan. Nu zagen we bijna geen walvissen en de zee was ruwer geworden. Dus: weinig snorkelen – veel rusten aan een mooi zandstrand (Makena).
Onderweg kwamen we langs het Wailea winkelcentrum (vrij sjiek). Hier hebben we een hamburger gegeten en wat rond gekeken. Zo was het al met al een drukke dag en gingen we dan ook al om 21 uur slapen.

Maandag 25 januari 2010
Voor deze dag hadden we weer een whale watch geboekt. We hoefden er pas om 11.45 uur te zijn, dus we konden lekker uitslapen en nog wat rondkijken / souvenirs kopen in de mooie walvisshop. Het was een geweldige watch! We zagen heeééél veel blows, springende, staart- en flipperslaande (rivaliserende) walvissen. Soms waren er wel 7 bij elkaar: een vrouwtje met jong en 5 mannetjes die er achteraan zwommen. De gidsen vertelden erg veel over het gedrag e.d. maar op een gegeven moment vroegen we toch of ze ook stil konden zijn, zodat we het geluid konden horen. Vooral het geluid van de slaande staarten op het water was erg mooi (gevolgd door een grote splash). Het hoogtepunt was het moment dat vlak naast onze boot twee walvissen tegelijk recht omhoog sprongen (bijna) helemaal los van het water kwamen en met grote klappen weer terugvielen op het water! Het leek wel “schoonspringen” of mega(water)bommen zoals we vroeger in het zwembad deden. Mike kon nog net een stukje filmen, zie ook de foto’s op de site (je ziet nog één walvis, de ander is al geland en daarvan zie je een grote plons).
Deze trip was zo’n succes, dat we direct nog een keer gingen. Ook deze tweede keer was een succes, met zeker 100 walvissen (blows) om ons heen, maar toch waren ze nu wat rustiger. Er werd niet zoveel gesprongen. Dat was natuurlijk wel jammer, maar het was toch zeker de moeite waard, want we zagen wel dolfijnen! Ze zwommen met de boot mee en maakte de gekste sprongen. Natuurlijk zag Mike ze (weer) als eerste en maakte prima filmopnamen (ook op de site)!!
Op de terugreis sprong er ook nog even zo’n lange vis (trompetvis) voor de boot uit. Dat was ook weer een apart/raar gezicht.
We hadden deze dag geen reispil genomen en we hadden nergens last van terwijl zeker bij de tweede watch de zee een stuk ruiger was. Waarschijnlijk toch de leeftijd……
Omdat we onze tijd in een tweede whale watch hadden gestoken, hadden we geen tijd meer om een rondje met de auto te rijden. Maar ja…je kunt niet alles hebben!
Rond 17.00 uur waren we weer terug aan land en zijn toen direct gaan eten in de haven. Dit was een prima plek, want je kon de oceaan op kijken en zo konden we nog even nagenieten van de nog steeds blowende en springende walvissen.
Op de site hebben we de nodige foto’s en filmpjes geplaatst!

Dinsdag 26 januari 2010
Rond 9 uur reden we naar de vulkaan Haleakala. Via een mooie weg met veel bloemen en vruchtbomen. We stegen enorm: van zeeniveau naar zo’n 3 kilometer hoogte binnen ongeveer 60 kilometer (waarvan de laatste 40 wel heel mooi). Dus ook van warm naar koud, maar we waren gewaarschuwd en hadden voldoende kleren mee. Later bleken we geluk te hebben, want de kou viel wel mee. Wel stak de wind op. Ook was er op deze weg weinig verkeer, maar……wel opvallend veel mustangs!! (arme Mike, zat hij in zijn Subaru, wel 4wheel drive….).
Onderweg dronken we koffie en toen we weg wilden rijden, stond er een Japanse vrouw op een bank. Ze was echt heel bang voor……een stevig rood gekleurde trots rondstappende haan! Dat was dus lachen, vooral toen de vrouw terug liep naar haar auto en Mike duidelijk hoorbaar de haan nadeed: tok tok tok!
Bij deze koffiestop kwam er - naast een groot aantal mussen - ook nog even een soort specht bij ons zitten. En…tot overmaat van ramp kwam er ook nog een gele Hertz-Corvette voorbij…..
De vallei tussen de vulkanen was mooi: bomen, weilanden en koeien en met prachtige wolkenpartijen.
Het luchtdrukverschil kon je goed merken aan de flesjes water die we mee hadden: boven spoten ze bij openen een beetje lucht en beneden zogen ze juist lucht naar binnen.
Toen we weer terug aan de kust waren, zagen we meteen weer springende walvissen!
Het was nog vroeg en daarom reden we nu ook het rondje wat gister niet meer kon: naar Lahaina en verder. We bezochten eerst het Walvisvaart-museum. Hier zag je hoe ze vroeger walvissen vingen. Dat was toen echt werken! Leuk museum om even mee te pikken. Met ook een compleet potvis skelet buiten.
De weg vervolgend werd het verkeer steeds drukker, zelfs met een file….je zag hier dan ook heel veel betonblokken om je heen (15 hoge flatgebouwen: ressorts/vakantieoorden). Dat verklaarde ook al die auto’s (en stank?). Al die ressorts zorgen er wel voor dat de mensen hun geld bij hun uitgeven en dus in de buurt blijven. Toen de hotels uit het oog verdwenen, werd het op de weg ook steeds rustiger en de natuur steeds meer naar onze zin. De weg werd steeds smaller en vaak hoopten we dat er geen tegenligger zou komen, want dan moet je achteruit…..Nu was de vierwielaangedreven Subaru toch wel handig!!

Woensdag 27 januari 2010
De dag dat we het zeker wisten: naar Maui gaan we terug. Niet vanwege de toch vele drukke plekken (betonkolossen, tig auto’s, zeer drukke wegen). Wel vanwege de vele walvissen (zie de verslagen van de eerste dagen) en de ervaringen van vandaag. We reden een van de mooiste wegen van Hawaii: de weg naar Hana. Naast de vulkaan als eerste aanbevolen wanneer je dit eiland bezoekt. En nog beter (maar dat doet bijna niemand): de weg ná Hana, je rijdt dan als het ware een rondje (van ruim 150 km), af en toe onverhard. Maar we zagen zelfs een Corvette (en tig Mustangs). Een gemiddelde van dertig km/u is net te halen. Wij deden er ruim 7 uur over (vanuit ons Hotel Maui Coast nabij Kihei). Ook voor ons één van de mooiste wegen die we ooit gereden hebben (en we hebben er inmiddels heel veel gehad).
De weg naar Hana ligt aan de noordkant: 6 meter regen per jaar. Het zuiden van Maui (bij ons hotel): 25 cm. Gevolg: in het noorden weelderige begroeiing (over de weg heen): mooie bomen en allerlei soorten kamerplanten (zo afkomstig uit de tuincentra van Nederland….). Plensbuien gevolgd door zonneschijn en staalblauwe luchten.
Heel mooie houten huisjes met soms graftombes (?) in de tuin. Maar ook weer autowrakken. Smalle wegen, vaak maar één rijstrook (terug dus bij een tegenligger), ruim 600 bochten (hebben we uit de reisgids, maar werd ons zelfs wat veel) en tig éénrijstrook bruggetjes (waaronder het water van de vele watervallen), tropisch regenwoud, weelderig begroeid. De weg moest soms weer uit de bomen en planten gehakt worden (vooral na Hana). Rijdend langs de flanken van de vulkaan die we gister beklommen hadden, ook uitkijkende op de oceaan met weer springende walvissen en walvisstaarten. Volgende keer toch met een convertible…..alhoewel de vierwiel aangedreven Subaru hier af en toe goed van pas kwam want zeer nauwe, steile en kronkelende wegen, voor alleen voorwielaandrijving een ramp weten we uit Griekenland. Bange mensen (die we zat gezien hebben) moeten hier met een compact (kleine auto) rijden en niet met zo’n mega Amerikaan (locomotief). Ook allerlei geuren onderweg. Papaya’s en kokosnoten op het wegdek. We begrijpen waarom Charles Lindbergh en George Harrison hier woonden (wel voorbij Hana dus…..). Géén Costa del Sol toestanden zoals in het noordwesten van Maui (Lahanai, zie gisteren). Wel (nogmaals: pas na Hana) verlaten (kust)wegen met om de 10 minuten een tegenligger. En slechts enkele huisjes (met wel dus die verzameling autowrakken). En verkeersborden met tig kogelgaten (ook zo’n Amerikaans verschijnsel, naast de vele dikke mensen, en mensen die de auto overal voor gebruiken en rustig aanlaten als je even in de winkel/fastfood bent). Ook relatief veel honden: van die pitbull types.
Bij terugkomst nog de boardwalk achter de resorts in Wailea gelopen (bijna 3 km lang). In tegenstelling tot Lahanai (zie gisteren) erg mooi, we keken onze ogen uit!! Goudgele stranden, springende walvissen, tropische vissen, schildpadden, mooie vogels en zonsondergang boven de oceaan. De ressorts (hotels) waren niet van die betonblokken en mooi van groen en bloemen voorzien. Ook mooie losstaande huisjes.
Tot slot (en dus te laat) ontdekten we nog een Safeway en Subway: aan de Pi’Ikea (zijweg van de Pilany Highway vanuit Kihei). Voor volgend jaar zullen we maar denken.
Want één ding is zeker: Maui is een prima zomer bestemming in de Nederlandse wintertijd (wel erg ver weg…..). Gemiddeld zo’n 25 graden en aan de zuidkant dus weinig regen en veel zonneschijn. Met goudgele stranden en een schitterende oceaan. Snorkelen tussen tropische vissen en schildpadden. Walvissen binnen een mijl (die je onderwater kunt horen zingen). Je kunt zelfs een kajak huren en naar de walvissen varen, vonden we vandaag uit (maar niet gedaan vanwege tijdgebrek en ruige zee).
Maui Coast Hotel was voor ons prima (staat ook hoog aangeschreven in de Lonely Planet reisgids). Grote schone kamers, goed geluidsdicht. Weliswaar geen uitzicht op de oceaan, maar we waren alle dagen tot na zonsondergang ‘buiten’, vaak op een strand, kijkende naar de zonsondergang boven de oceaan en walvisstaarten en springende walvissen, echt met het blote oog te zien (maar neem ook een verrekijker mee!). Helaas geen gratis internet (zoals in zo goed als iedere BestWestern).
Morgen naar Hawaii: The Big Island.