17 t/m 24 mei 2010: Canada 1

VOORAF: ZIE WWW.TINEKEMIKE.NL VOOR FOTO'S EN FILMS!!!

BEREN, HERTEN, GEITEN EN SNEEUW.

Maandag 17 mei 2010
Amsterdam, > Vancouver: 9000 km.
Vandaag vlogen we van Amsterdam naar Vancouver. De vlucht zou zo’n negen en een half uur duren, maar we hadden 2 uur en 20 minuten vertraging door de aswolk. Die was afkomstig van de vulkaan op IJsland.
In Vancouver haalden we meteen de auto op (weer bij Hertz). Het was een grote, zwarte nieuwe Jeep. Hij had nog maar 400 km gereden, had voor én achter een deels glazen dak wat ook geopend kon worden, een achteruitrijcamera en een navigatiesysteem. Dat laatste kwam heel goed van pas, want het hotel (Accent Inn) was erg moeilijk te vinden. Toen we het gevonden hadden, waren we behoorlijk moe en sliepen dan ook goed!

Dinsdag 18 mei 2010
Naar de VS: Vancouver > Abbotsford > Sumas > Concrete > Mazama > Winthrop: 400 km.
Om 7.15 opgestaan en onderweg een ontbijtje genomen bij Tim Horton. Dit was een tent met wel heel lekkere broodjes, donuts, koffie enz. Nu konden we fris op weg naar Winthrop/Amerika. We gingen de grens over bij Linden (kleine grensovergang). Hier moesten we weer het bekende groene papiertje invullen en tegen betaling van 12 dollar konden we doorrijden.
We zagen veel bekends en moois: leuke houten huisjes met de Amerikaanse vlag, veel groen in allerlei tinten, uitgestrekte weilanden, rare straatnamen, oude auto’s, veel bos, enz. enz.
Ook zat er in onze auto weer een Sirius sateliet-radio en dus luisterden we naar the 60’s op 6! Het eerste nummer wat we hoorden was: Tuesday afternoon van de Moody Blues. Dat was wel erg toevallig……………(want het was ook dinsdagmiddag).
We reden deze dag verder door de Cascaden (bovenste deel van de ‘Cascadeloop’: berggebied), we bezochten het Visiter Centre en we zagen in Winthrop de eerste herten (vorig jaar wel 1000, nu slechts ruim100)………..

Woensdag 19 mei 2010
Terug naar Canada: Winthrop > Okanagan > Osoyoos > Kelowna > Revelstoke: 528 km.
Na een ontbijtje van muffins met koffie buiten voor ons hotel met uitzicht op de bergen, gingen we “de weg weer op”. We gingen de grens over bij Osoyoos. Hier hadden we een wachttijd van zo’n 30 minuten en een verbaasde douanebeambte. Hij zag in het paspoort van Mike dat hij voor de vijfde keer in West-Canada was en vroeg zich af waarom hij niet wat nieuws ging doen……..
Verder reden we door het wijn- en fruitgebied wat er fris en groen uitzag, maar helaas geen wilde dieren aantrekt (althans voor ons niet zichtbaar).
’s Avonds voor de eerste keer weer bij Subway gegeten. Was lekker! Daarna getankt met de nodige schrik, want de auto gebruikte wel erg veel…1 op 9!!
Verder reden we nog een stuk van een na 130 km doodlopende weg af, maar ook hier zagen we slechts 1 hert! Het is hier dus duidelijk nog te vroeg voor het grote wild….
Ook nu waren we weer goed moe en gingen we slapen in een Super 8 Hotel. (En dát is voor ons wél nieuw!).

Donderdag 20 mei 2010
Revelstoke > Jasper (Icefield Parkway): 450 km.
Vandaag reden we veel door de bergen. Toen we op weg gingen (rond 9 uur ‘s ochtends) was het zo’n 7 graden C, maar hoe hoger we kwamen hoe kouder het werd. Het hing zelfs rond het vriespunt en het sneeuwde telkens!! Misschien hadden we toch beter thuis kunnen blijven…. De bergen zelf waren extra mooi om te zien, want ook daar lag natuurlijk erg veel sneeuw op!
Verder zagen we vandaag veel lange treinen met zware locs. En we bekeken (net als vorig jaar) de Spiraaltunnel met de 3-voudige loep. Hier moesten we enige tijd wachten voor er een trein kwam en ook hier sneeuwde het af en toe.
Zo reden we verder en passeerden we de overgang van British Columbia naar Alberta en kwamen op de Icefield Parkway. Die weg deed zijn naam eer aan, want ook hier sneeuwde het, was het rond het vriespunt en lag er erg veel sneeuw langs de weg! Ook vandaag hadden we vertraging door wegwerkzaamheden. Ze zijn deze weg nl. aan het verbreden en af en toe gebruikten ze dynamiet….
De meren onderweg waren vaak nog bevroren. Dat noemen ze hier dan het begin van het voorjaar. Voor ons voelt het meer als (het eind van) de winter.
Maar – ook al was het behoorlijk koud – vandaag was het toch wel een feestdag, want we zagen heel wat groot wild, nl. veel herten, enkele elks (grote herten), een bighorn sheep, een (grijze) grizzly en 2 zwarte beren (en weinig toeristen)!!! Wat wil een mens nog meer?

Vrijdag 21 mei 2010
Jasper > Grande Cache > Grande Prairy > Dawson Creek: 450 km.
We sliepen in een Bed & Breakfast, maar dan zonder ontbijt. Toch beviel het prima en het kostte veel minder dan een hotel. Langs de 43 zagen we verschillende elks (grote herten) en op een gegeven moment zelfs een hele kudde. Het viel ons op dat er geen één met een flink gewei bij liep - wel hadden enkele wat korte stompjes die de komende weken tot een volledig gewei groeien.
Het weer was vandaag erg slecht: koud, regen en heel, heel veel sneeuw (een bui van zo’n 400 km!). De mensen hier hadden het zelfs over een “blizzard”, maar we konden nog redelijk doorrijden. De sneeuw op de voorruit werd door de ophoping een ijsbal en dan zag je niet zoveel meer…..maar gelukkig zat er genoeg antivries in de sproeier. En tegenliggers met hoge wielen en geen spatlappen sproeiden de hele ruit vol met bruine sneeuw en brokken ijs. Daar schrokken we behoorlijk van, want dan zag je echt niets meer! En Hertz zal er ook niet zo blij mee zijn, want kleine putjes in de voorruit.
Tussen al deze “drukte” door zagen we in de berm (en dus in de sneeuw!) een bonte vos!!
De mensen hier hebben een extra lang weekend en ze zeggen dat het dan altijd erg slecht weer is. Vorige week was het nl. nog 25 graden en overmorgen wordt het weer beter. Hadden wij dus weer geluk??
We hadden gegeten bij Tim Horn, maar voor het avondeten is dit niet geschikt (alleen drie soorten broodjes). Alleen de warme chocomelk was echt lekker.

Zaterdag 22 mei 2010
Dawson Creek > Fort Nelson: 480 km.
Vandaag gingen we de Alaska Highway op. ’s Ochtends hadden we nog sneeuwbuien, maar hoe verder we reden, hoe beter het weer werd: van 0 naar 16 graden. Het dak kon dus open!
Langs de weg zagen we 6!! zwarte beren én wilde paarden. Wat zouden die doen als ze elkaar tegen komen…?
Ook zagen we een caribou die mooi afstak tegen de sneeuw. Alle beesten zitten nl. nog dik in de wintervacht en zijn nog donker van kleur.

Zondag 23 mei 2010
Fort Nelson > Watson Lake: 650 km.
Ook vandaag was het een mooie dag met prachtige vergezichten. Door het heldere weer kon je ook behoorlijk ver kijken en er lag nog steeds sneeuw op de bergen (en langs de weg). De temperatuur liep op tot zo’n 19 graden en de lucht was helder. De bomen zitten nog in de knop en de lente moet eigenlijk nog beginnen. Ze zeggen hier vaak dat de lente 2 weken duurt, de zomer 6 weken, de herfst 2 weken en de rest van het jaar is het winter!!
We zagen 7 zwarte beren, maar vandaag leek het toch meer “geitendag”. We zagen nl. heel veel berggeiten langs én op de weg.
In Watson Lake aten we in een truckercafé en vroegen we bij het Visiter Centre naar een goede slaapplaats. Zo kwamen we in de Airforce Lodge terecht. Dit is een prima slaapplek waar vroeger ook echt iets van de luchtmacht in zat. Wel moet je de douche en de w.c. delen met andere gasten. Er zat geen ontbijt bij de prijs in en dat is wel jammer, want de winkels waren gesloten (i.v.m. Pinksteren) en ergens een ontbijt nemen is erg prijzig……
Erg leuk bij het Visiter Centre hier is, dat ze heel veel palen hebben staan met plaatsnaambordjes overal vandaan (uit de hele wereld).

Maandag 24 mei 2010
Watson Lake > Stewart: 625 km.
We reden nog geen 30 km op de Cassiar Highway of we zagen al een zwarte beer! Later op de dag zagen we er nog 5! Ook al regende het af en toe flink, de dag kon niet meer stuk. Alhoewel….sommige tegemoetkomende toeristen zeiden dat ze wel 30 beren hadden gezien. Nou, wij zagen alleen de restanten (echt heel veel berenpoep!).
We kwamen ook langs Jade City. Dit is een plaats waar je kunt tanken, gratis koffie kunt pakken en allerlei souvenirs van jade kunt kopen. Nu hebben we niets gekocht, want we kunnen geen extra gewicht gebruiken als we doorvliegen naar Australië. Maar na Australië komen we hier op weg naar Alaska weer langs en zullen we zeker weer iets meenemen.
Er zijn al heel wat motorrijders onderweg (volgens ons naar Alaska). Ze zitten allemaal goed ingepakt en het doet Mike natuurlijk denken aan zijn motorritten met Erik.
Onderweg dronken we warme chocomelk bij de Bel Lodge. Toen Mike wat rond keek bij de te huren kamers, zag hij een voederplaats voor kolibri’s. Wat een mooi gekleurde, snelle vogeltjes zijn dat!
De Cassiar Highway is een 750 km lange, deels kronkelende, weg. Door ‘weilanden’, langs grote rivieren, (deels bevroren) meren en door de bergen die bijna allemaal nog fors met sneeuw bedekt waren. Altijd ook met veel bergen op de achtergrond, weinig tot geen huizen en veel ruimte. Het lijkt wel of je in een poster rijdt……