31-07 t/m 14-08: roadtrip Canada - Alaska

VOORAF: ZIE WWW.TINEKEMIKE.NL VOOR FOTO'S EN FILMS!!!

BEREN, ELANDEN, HERTEN, EEN VOS, BEVER, EN EEN PUMA

De voorafgaande 7 nachten (van 31 juli t/m 7 aug.) verbleven we in Port Hardy.
Deze week zaten we “vast” omdat Mike zijn boeken moest afschrijven en inleveren. Dat was een hoop werk en hij had dan ook een goede internetverbinding nodig. In het hotel (Glenn Lion) was dat oké. Ondertussen keek ik het een en ander na, deed de was, verstuurde de tussendoor gemaakte dvd’s met film van onze vakantie en verzorgde lekkere broodjes…
Op internet lazen we een verslag van de whale-watch van Mc Kay gemaakt door Jeroen (!!) én de site van Joke en Michel (nichtje met vriend) vanuit Costa Rica (www.jokemichel.waarbenjijnu.nl).
Vanaf onze kamer keken we (dus) uit over de haven en het achter/naast gelegen water. Door eb en vloed viel dat dagelijks voor een groot deel droog. Hier zag je van alles gebeuren: vissende zeemeeuwen en arenden, krijsende kraaien en raven, geduldige blauwe reigers, groepen ganzen, af en toe een kingfisher, zo nu en dan zelfs een rivierotter, 2 relaxte zeehonden, 1x een zwarte beer en verder heel, heel veel springende zalm die zich aan het verzamelen was om de rivier op te gaan. Je bleef dus kijken, zelfs na 7 dagen……

Zaterdag 7 augustus 2010
Port Hardy > Vancouver > Kamloops: 450 km (zonder vliegen)
Weer een vliegreisje voor de boeg, maar nu een hele korte (slechts 1 uur). We vlogen (om 8.00 uur) van Port Hardy naar Vancouver met een heel klein vliegtuigje. Je kon binnen zelfs niet rechtop staan….
In Vancouver gingen we van het vliegveld met een shuttlebusje naar Hertz en daar haalden we “onze” tank…ehhh…auto op: weer een Jeep met schuifdak! En verder: groot, zwaar en slurpend, maar wel prima voor de onverharde wegen die we later gaan rijden!!
We wilden de richting van Pemberton nemen, maar op het vliegveld was de tv aan en daar hoorden we dat er een grote slide van de berg naar beneden was gekomen in deze plaats. Er zouden mensen geëvacueerd worden en kampeerders zouden vast zitten. Daarom reden we de andere kant op, langs de Fraser River, door de Fraser Valley en Hells Canyon. Het was een mooie weg, maar wel met behoorlijk wat (hard rijdend) verkeer. Dit kwam misschien ook, omdat meer mensen Pemberton wilden vermijden.
Voor de rest van onze vakantie hebben we bijna geen hotel besproken. We doen dit of de avond ervoor of we rijden totdat we een leuke plek zien. Vandaag was dit het City Centre Hotel in Kamloops. Niet omdat het zo’n perfecte plek was, maar gewoon omdat we moe waren! Dit hotel lag nogal in het centrum en daarom gingen we wel nog even boodschappen doen: etenswaren, maar ook klapstoeltjes, een koelbox en een waterkoker. Nu kan de Roadtrip écht beginnen!!

Zondag 8 augustus 2010
Kamloops > Jasper > Prince George: 650 km
We reden over de 1 en later over de 5. Hoe verder we reden, hoe mooier de weg werd door o.a. de bergen met sneeuw. Wel viel het op dat er veel bomen bruin waren door de “keverziekte”. Later, zo vlak voor Clearwater, werd dit minder en zag het er weer veel groener uit.
Nadat we door McBride waren gereden, zagen we een bordje met de tekst: volgende benzinestation 202 km. We dachten dat we genoeg hadden en reden rustig door. Nou….gelukkig was het ook zo!!
Wel was het een beetje een teleurstelling dat we geen wild langs de weg zagen, want het was volgens ons wel een uitdagende omgeving voor beren en elanden. Wat we wel zagen, waren hele dikke insecten (op de voorruit!).
Onderweg gedroegen we ons als echte bermtoeristen: we zochten een leuk plekje, klapten de stoeltjes uit en dronken koffie (met een koekje) in de zon!! Vandaag was n.l. de eerste dag dat we de hele tijd in ons
t-shirt konden lopen.

Maandag 9 augustus 2010
Prince George > Fort St. John: 450 km
Vol goede moed stapten we vandaag in de auto. Eerst gingen we naar “Canadian Tire” om bandenplakspullen (pomp, spray, vulpluggen en plakkers) te kopen. We willen n.l. over een paar weken de Dalton Highway en de Dempster Highway rijden en daar heb je dikke kans op een lekke band (of een gebroken voorruit). Een deel van het gravel is gemaakt/gemixt met scherpe rotsblokstukjes. Zo zijn we tenminste goed voorbereid!
De “Canadian Tire” was een hele grote winkel waar ze heel veel soorten banden en andere autospullen verkochten (maar ook campingspullen, visspullen enz.) en we werden goed en vriendelijk geholpen door Ron. Zo kwam ook ter sprake dat we vandaag richting de Cassiar Highway (de 37) wilden rijden. Ron zei ons dat dit waarschijnlijk niet kon i.v.m. bosbranden. Na informatie bij het Visitor Centre bleek dit zo te zijn. De weg zat al 6 dagen dicht! We moesten dus een andere route nemen en ons hotel in Stewart (voor over 2 dagen) afzeggen. Nu gingen we via de 97 en de 29 (langs de Peace River) naar de Alaska Highway.
Het was een mooie rit (met in het begin wel veel vrachtauto’s) en we zagen verschillende herten en een eland met jong! Helaas waren we net te laat voor een close-up, maar we zagen ze wegrennen over een open vlakte…..
Al met al was het toch weer een volle dag en waren we blij dat we weer een hotel vonden: de Coachman Inn.

Dinsdag 10 augustus 2010
Fort St. John > Muncho Lake: 700km
Vandaag gingen we weer de Alaska Highway op, want we willen ten slotte uitkomen in Alaska! De eerste uren was het druk met vooral vrachtauto’s en door wegwerkzaamheden. De uitzichten waren aardig, alhoewel je door de bossen heen wel overal industrie/fabrieken zag. Na Fort Nelson werd het dan ook pas écht mooi. Daar kwamen de bergen steeds meer in het zicht en er was bijna geen verkeer meer. Waarschijnlijk hadden ze hier ook (nog) geen last van de “keverziekte” in de dennenbomen, want het zag er allemaal mooi groen uit.
Met het wild zat het vandaag redelijk goed. We zagen bij Summit Lake 4 berggeiten en daarna nog 4 caribous, een eland en een bever!

Woensdag 11 augustus 2010
Muncho Lake > White Horse: 750 km
Wat een GELUK!! We waren nog geen 20 minuten onderweg, zien we even voorbij Muncho Lake een COUGAR (ook wel bergleeuw, poema of panter genoemd: ziet eruit als een vrouwtjesleeuw maar dan een slag kleiner)!! Dat zijn de beesten die wij ooit nog eens hoopten tegen te komen (liefst inderdaad vanuit de auto), maar eigenlijk weet je dat dat nooit zal gebeuren. En nu stak hij zo maar de weg over (vlak voor de auto)!! Helaas hadden we de camera’s nog niet genoeg paraat. Maar omdat er een greppel langs de weg lag en verder gras tot het bos dachten we hem nog wel te zien. Wij wachtten met de apparatuur op scherp (de auto durfden we niet uit). Helaas: er bleek ook nog een greppel het bos in te lopen en die had het beest waarschijnlijk genomen. Dus staat hij niet op de film of foto, maar toch….we zagen hem allebei heel duidelijk en daar ging het om!!! We zagen dezelfde dag ok een opgezette Cougar in Watson Lake en die hebben we als troost maar gefotografeerd-gefilmd….
Later zagen we nog een zwarte beer (bij “onze” koffieplek), een zwarte beer met jong, heel veel bizons (ook met jonkies), herten en een zwerm vogeltjes met een rode borst. De dag kon dus echt niet meer stuk!!

Donderdag 12 augustus 2010
White Horse > Tok: 750 km (nog steeds de Alaska Highway)
We reden dus door de Yukon richting Alaska en toen we eenmaal White Horse uit waren, werd het verkeer steeds rustiger. Soms zag je minuten lang geen auto, het weer was goed (ongeveer 18 graden) en de uitzichten werden ook steeds mooier. We hadden het dus weer naar ons zin…. Vooral bij Kluane is het landschap prachtig: veel vergezichten, bergen met sneeuw en mooie luchten/wolken.
Op een gegeven moment gaven ze aan dat de weg nogal slecht zou zijn (Mike had het ook al gehoord van andere reizigers), maar dat het zo slecht zou zijn, hadden we niet gedacht. Vooral waren er veel van die “heuveltjes” waar je overheen “vliegt” en waar je maag dan van in je keel gaat zitten! En heel veel gaten en gewone hobbels. En dat maar liefst 200 km lang!! Dat was dus een vermoeiend stukje en vooral voor auto’s met aanhangers erg vervelend. Maar…gelukkig ging het bij de grens heel snel. Nadat we onze appels en sinaasappels hadden ingeleverd (het meeste fruit mag niet over de grens en vooral niet als het uit Nieuw Zeeland komt), konden we zo doorrijden! Wel 20 meter. Toen moesten we op de volgauto wachten, want we moesten langs wegwerkzaamheden. Nou je snapt wat die aan het doen waren….. (gaten vullen en hobbels weghalen).
Eenmaal in Tok (ligt dicht bij Chicken) vonden we snel een kamer en konden we lekker languit gaan liggen!

Vrijdag 13 augustus 2010
Tok > Fairbanks: 350 km
Vandaag reden we dus weer in Amerika (Alaska). Dit was zoals gebruikelijkweer te zien aan de verkeersborden: er zaten overal kogelgaten in! Toch is het hier mooi rijden, want meestal heb je prachtige uitzichten. Alhoewel we vandaag ook een paar keer op een (d.m.v. een bord) aangegeven uitzichtspunt stonden met alleen maar bomen vlak voor je neus. Het was dus meer een gewone parkeerplaats….
Het wild was vandaag rustig: we zagen slechts 1 zilvervos (en dan ook nog ver weg).
Omdat we gisteren aan de grens met Canada onze appels en sinaasappels in moesten leveren, kochten we vandaag nieuwe. Maar waar kwamen die vandaan?? Juist ja…uit Nieuw Zeeland!! Dat vonden we dus wel vreemd en als we weer de grens over gaan (naar Canada) zullen we zeker om uitleg vragen.
Eenmaal in Fairbanks aten we bij de Thai (erg lekker!) en gingen naar onze Bed & Breakfast om de dag af te ronden…. Het was vandaag vrijdag de 13e, maar daar hebben we gelukkig niets van gemerkt!

Zaterdag 14 augustus 2010
Fairbanks > Circle > Fairbanks: 520 km
We bleven nog een nacht in de B&B in Fairbanks. Zo konden we vandaag rustig de Steese Highway rijden. Dit is een doodlopende (en voor tweederde een) onverharde weg en aan het einde ligt het plaatsje Circle aan de Yukon rivier. De naam van het dorp hadden ze gekozen (in 1893), omdat ze dachten dat het op de Arctic Circle lag. Later bleek dat niet zo te zijn, het lag 80 km zuidelijker, maar de naam stond toen al vast.
De Yukon is een hele brede, snel stromende rivier. Op zo’n 20 km voor het eindpunt van de weg kun je met je kano te water gaan in een andere rivier (Birch Creek) en peddelen naar de Yukon. Dit is dan wel een stuk van zo’n 230 km !! Je gaat via een grote omweg door privé gebied en door het Yukon Flats National Wildlife Refuge.
De Steese Highway was 260 km lang. Na ongeveer 80 km begon het gravel. Er zat gelukkig weinig verkeer op de weg. Zo konden we rustig ons eigen tempo rijden. Helaas zagen we ook geen wild. Wel werd het steeds stiller en stiller…. Er waren geen huizen, geen fabrieken, nauwelijks nog auto’s of iets dergelijks. Totdat er opeens weer asfalt op de weg lag! We waren in het dorp Central! Echt in de “middle of nowhere”, maar er was wel een school, zwaaiende mensen en een keurig postkantoor!! Na het dorp hield het asfalt weer op en gingen we verder op het gravel.
Ze maken de wegen hier met opzet van gravel, omdat de ondergrond constant bevroren is (perma-frost). Leg je hier asfalt op dan blijf je aan het herstellen. De ondergrond smelt steeds en dan vallen er gaten in de weg. Met gravel kun je zo’n gat makkelijker dicht gooien…. Wanneer het niet regent, is de weg wel erg droog en dus stoffig! Als je in je achteruitkijkspiegel keek, zag je dan ook niets…..
De laatste 30 km zag je weer goed dat je in Amerika was: hier en daar een huis en er omheen heel veel troep. Vooral afgedankte auto’s!
Na Central werd de weg echt slecht en smal. Rustig rijden dus.
Aan het einde lag het dorp Circle. Dit was redelijk opgeruimd, maar er woonde bijna niemand meer. Je zag veel dichtgetimmerde houten huisjes en er stond zelfs een zo goed als nieuw heel groot dichtgetimmerd gebouw (leek wel een hotel). Het zag eruit alsof het nooit gebruikt was. Dat vonden we heel vreemd. Na nog wat rond gelopen te hebben in het dorpje begonnen we aan de terugweg. We wisten dat we nog zo’n 5 uur moesten rijden. Gelukkig zagen we nu (bijna bij Fairbanks) wel wild: een konijn!!
En het weer was heerlijk: om 17.30 was het nog 26 graden!

Tot nu toe vinden we het 'wild' wat tegenvallen, we hopen dat dit de komende dagen veranderd.