14-08 t/m 23-08: roadtrip Canada - Alaska

VOORAF: ZIE WWW.TINEKEMIKE.NL VOOR FOTO'S EN FILMS!!!

EEN WOLF, LYNX, CARIBOU, BELUGA’S EN NOG VEEL MEER

Zondag 15 augustus 2010
Fairbanks > North Pole > Denali: 150 km
Om 8.30 uur zaten we in de auto richting North Pole (20 km van Fairbanks) en het was al 22 graden! Zaterdag kwamen we ook door dit dorp en zagen we het Santa Claus House. Dit wilden we graag wat dichterbij bekijken en dat deden we dus deze ochtend. We waren er nogal vroeg en daardoor ook bijna de eerste! De buitenkant zag er erg leuk uit. Het hele huis was betegeld met tekeningen van Kerst en ook de vorm van het huis was speels. Buiten stond de (kunststof) grootste Kerstman van de wereld. Binnen was het ook zeker de moeite waard. Je kon zitten op de stoel van de Kerstman (zie de foto), een speciale brief versturen of leuke spullen kopen. Het was n.l. meer een winkel waar je het hele jaar Kerstinkopen kunt doen, dan een huis. We kochten wat kleine dingetjes en gingen verder naar Fairbanks. Het was erg leuk om in het Santa Claus House te zijn geweest!
Eigenlijk zouden we deze dag de Dalton opgaan, maar dat deden we toch niet. Het weer was niet al te best (veel regen) en de verhalen van de plaatselijke bevolking waren ook niet zo positief. Er rijden n.l. per dag zo’n 180 vrachtwagens per dag op deze gravelweg en ze rijden zeker niet zachtjes. Je loopt dus dikke kans meermalen een “stenenregen” over je auto heen te krijgen. Dat dekt onze verzekering niet volledig (nieuwe en dure auto……), dus……we zagen er maar van af.
Om 12.00 uur keken we weer op de temperatuurmeter en zagen dat het 27 graden was en om 13.00 uur zelfs 30 graden!! Het dak én de ramen bleven dus open!
We vonden een slaapplaats in het Denali Park Hotel waarvan de receptie in een oude treincoupe was gebouwd. Even voor het hotel zagen we een bosbrand (met vlammen), nogal dicht bij de weg. De brandweer was er ook, dus dat was oké.
Daarna reden we naar het Denali ‘Park’ (zo groot als NL en geen hekken eromheen) en bezochten het Visitor Centre. We besloten een bustocht te maken om wildlife te zien. Je mag niet met je eigen auto het ‘park’ in en dat is maar goed ook. Het zou dan veel te druk worden. De weg is n.l. erg smal en de zijkanten gaan stijl naar beneden. Hoe meer auto’s, hoe meer kans op een groot ongeluk….. Je kunt tot het einde van de Parkweg gaan. Dat is 90 mile en overdag erg druk met bussen. Wij gingen tot Toklat. Dat was ongeveer 53 mile en duurde 6 uren. We vertrokken om 17.00 uur en er zaten slechts 18 mensen in de bus en dus hadden we een goed uitzicht (we zaten voorin). De chauffeur was rustig, maar deed zijn werk prima. Wij moesten goed op de beesten letten en STOP roepen als we wat zagen. Dan stopte hij meteen en konden we foto’s maken en filmen. We zagen elanden, caribous, een beer, een konijn, dall sheeps (berggeiten), 3 grote mannetjes elanden, een moeder eland met een kind, een vos die zijn prooi ving en achter/naast de bus opat en….een mooie wolf!! Hij kwam ons tegemoet lopen en het enige wat ik dacht was ”knippen, knippen, knippen!” Het mocht niet zo gaan als met de cougar: dat we geen foto hadden. Gelukkig ging het goed (we hadden nu dus wel direct gehandeld) en we hebben leuke foto’s en film gemaakt én weer een dier gezien wat we nog op ons verlanglijstje hadden staan!

Maandag 16 augustus 2010
Denali > Anchorage > Girdwood: 400 km
Omdat we gisteravond laat in bed lagen, sliepen we eerst lekker uit. Later reden we over de 3 en de 1 richting Anchorage. We zagen geen leven langs de weg. Wel stoere jagers in quads met legerkleding en een groot geweer om de nek. Eigenlijk is het geen kunst om een eland, een beer of iets dergelijks te schieten, want het beest blijft eerst staan, kijkt wat er aan de hand is en rent dan pas weg. Een geweer heeft zijn werk dan natuurlijk al gedaan…..
In Anchorage vonden we geen geschikte slaapplaats (druk en duur) en reden door richting Cooper Landing. Zo kwamen we langs de Turnagain Arm. Toen we hier een paar jaar geleden met Jeroen waren, zagen we Beluga’s zwemmen. We letten nu dus extra goed op en……ja hoor, daar waren ze weer. Heel dicht bij de kant! Je kon ze bijna niet zien, want het waaide heel hard. Toen we de auto hadden gestopt op een parkeerplaats, ging hij gewoon op en neer. Het was bijna eng! En die wind gaf heel ruw water en golven. Opeens zagen we toch wat extra wits!! Dat waren ze dus: een school Beluga’s!! Op soms maar 3 meter uit de kust.
Een man en een vrouw die ook stonden te kijken, vroegen wat wij allemaal aan het fotograferen waren. De Beluga’s dus! Niemand had ze nog gezien!! Zie de foto’s.
Uitgewaaid (nog net niet weggewaaid!) vonden we een B&B in Girdwood…..

Dinsdag 17 augustus 2010
Girdwood > Hope > Homer: 275 km
Eerst reden we terug naar Beluga Point (richting Anchorage). Je weet maar nooit of de witte walvissen er nog zijn…. De wind was gaan liggen en het water was rustiger, maar helaas waren de Beluga’s verdwenen.
Daarom reden we nu richting Homer over de Seward Highway. Eerst moesten we nog even langs de B&B in Girdwood, want we hadden de sleutels van de kamer meegenomen….
We namen de afslag naar Hope. Dit was een doodlopende weg van zo’n 16 mile met veel frisgroene bomen en struiken. We zagen geen wild langs de weg, maar wel aan het einde van de rit. Daar zat de zalm (en veel vissers) en waarschijnlijk een rivierotter. We konden de otter door de afstand niet heel goed zien en we wilden er ook niet helemaal heen lopen, want je werd daar heel erg vies. Het was eb en waar je liep, was het heel erg modderig. Het dorp was klein, maar zag er wel gezellig en opgeruimd uit.
We reden verder over de Sterling Highway via Cooper Landing. Hier kochten we bearspray, want we wilden graag bij de zalmriviertjes kijken en daar zitten vaak ook de beren. Met zo’n spray voel je je toch ietsje veiliger. We kwamen bij de Russian River. Hier hadden ze een soort boardwalk gemaakt voor de vissers, maar zo kwamen wij ook makkelijk bij de rivier. We zagen enkele vissers, heel heel veel rode zalm en een gewonde beer. Hij had gevochten met een andere beer en die had een flinke hap uit zijn vel genomen….(zie de foto). We hadden al wel veel zalm gezien, maar nog nooit zoveel rode bij elkaar!! Het waren net hele grote goudvissen!! De vissers mochten ze niet meer vangen (vanaf 12 juli), maar wel de zilverkleurige die er hier en daar nog tussen zaten. Je snapt dat de rode ook regelmatig aan de haak zaten!
Het weer was trouwens wisselvallig vandaag. Zo scheen de zon en zo regende het weer en zakte de temperatuur naar 13 graden. Toch hadden we regelmatig het schuifdak van de auto open. Zo reden we verder langs de Cook Inlett (inham van de Golf van Alaska) en zagen aan de overkant de “Ring of Fire”. Dit is een vulkanenreeks met o.a. de Mount Redoubt. Daar het redelijk helder was, konden we de meeste bergtoppen, bedekt met sneeuw, goed zien.
Onderweg zagen we regelmatig een waarschuwingsbordje voor overstekende elanden, maar wij kwamen er geen tegen. Wel een ander bord waarop stond dat er vanaf 1 juli al 174 dood gereden waren….. We dachten dat ze daardoor “op” waren, maar in de B&B hoorden we, dat komende vrijdag het jachtseizoen werd geopend en de elanden daarom alvast vertrokken waren!!

Woensdag 18 augustus 2010
Nog een dag in Homer
De kamer van de Bed & Breakfast was prima: goed bed en gezellig ingericht, maar…’s ochtends om 6.30 begon de eigenaar al te rammelen met de potten en pannen. Dat was minder, want we hadden hier een rustdag gepland en daar hoort natuurlijk uitslapen bij.
Na het ontbijt van 8.00 uur gingen we aan het werk: film, verslag en boeken met tussendoor een “koffiestop”!
Dan moeten we nog even een foutje van Mike vermelden. Ergens onderweg moest hij naar het toilet. Daar we altijd de camera paraat houden, had hij hem ook nu om zijn nek hangen. Je snapt hoe dat op het toilet ging, toen hij naast iemand anders stond met de camera om z’n nek zijdelings naar beneden gericht ……. Liep allemaal goed af.
De uitzichten vanuit de gezamenlijke ruimte van de Bed en Breakfast (Timber Bay) was echt heel erg mooi! Je keek uit op de bergen met sneeuw en er tussen de gletsjers. We hadden geluk met het weer, want het was heel erg helder. Af en toe kwam er wel een klein wolkje voorbij drijven, maar dat was alleen maar mooi om te zien. Je ziet ze dan voor, over of op de bergen. Aan de achterkant van het huis keek je uit op groene vlakten en tuinen. Het was een goede plek om te verblijven…..

Donderdag 19 augustus 2010
Homer > Kenai > Girdwood: 320 km
De eigenaar van de B&B (Timber Bay) in Homer had gehoord (van Mike natuurlijk) dat het gerammel met de potten en pannen wel erg “jammer” was voor onze nachtrust. Daarom at hij met de vroege gasten een verdieping lager. Dit betekende wel dat hij en zijn vrouw heel wat keertjes de trap op en af moesten lopen….. maar wij vonden het wel heel fijn!!
De weg naar Homer loopt dood en dus moesten we dezelfde weg weer terug. In het dorp bekeken we eerst nog even de pier (Spit) en de haven. Aan het einde van de spit konden we lekker aan het water zitten en onze koffie drinken. Op het water zaten heel veel meeuwen (en misschien andere vogels, maar dat konden we niet zien…) en het was er (op het geluid van de meeuwen na) rustig en stil. Dus een prima plek om te relaxen.
We deden boodschappen bij de Safe Way en reden verder over de Sterling Highway. Vooral bij mooi weer is deze weg zeker de moeite waard! Je hebt prachtige uitzichten en er zijn leuke zijwegen om te bekijken. Wij deden dat ook en zochten dan vooral de zalmriviertjes. Of je stopt bij de Cook Inlett en je kijkt naar de vulkanen…het gevoel wat je daar krijgt, is echt onbeschrijflijk (groots)!!
Eerder vertelden we al over de verkeersborden die hier in de VS vaak doorzeefd zijn met kogelgaten. Nu kwamen we een plaatsnaambordje tegen van“Happy Valley Creek” voorzien van de nodige gaten (zie de foto)! Voor ons niet zo’n happy gevoel.
We namen de zijweg naar Kenai en Nikiski (Kenai Spur Highway), welke 60 km lang is en ook doodlopend. Viel grotendeels erg tegen. Wel zagen we een elandmoeder met jong de weg oversteken!
We kwamen weer op de Sterling Hwy en dus ook weer langs de Russian River. We waren wel wat laat (17.00 uur), maar we wilden toch nog graag even bij de zalmen (en misschien beren) kijken. We namen de afslag naar de parkeerplaats. Ik pakte alvast de portemonnee om 11 dollar uit te tellen. Remt Mike opeens!! Er zat een kat op de weg, maar….geen gewone. Het was een Lynx!!! We hadden de camera’s in de aanslag, maar toch vergeet je bijna weer te knippen! Gelukkig bleef hij ietsje langer staan en konden we nog net filmen en fotograferen. Totdat er een auto (op z’n Amerikaans fors gorgelend) stevig voorbij reed en hem weg jaagde. Wij dachten dat het voorbij was, maar…hij kwam terug en keek ons brutaal aan. Gelukkig stonden we nog te wachten!! Kijk maar op de site wat het geworden is……
Bij de rivier zagen we weer de vele rode zalm (redsock salmon) en een andere (niet gewonde) grizzly beer. Volgende keer gaan we hier zeker weer een kijkje nemen en dan lopen we waarschijnlijk de hele rivier af. Je kunt er n.l. zo’n 2 mile langs lopen.
Eenmaal weer in Girdwood reden we nog even langs de Turnagain Arm om te zien of de Beluga’s er waren. Ze waren er inderdaad. Eerst ver uit de kust en kon je ze slecht zien. Later zwommen ze weer dichterbij de kant in de sterke stroming. Door het zonlicht en de stroming kon je ze ook nu niet heel goed zien. Wel zagen we ook nog een eland met jong in het veld aan de andere kant van de weg.

Vrijdag 20 augustus 2010
Girdwood > Anchorage > Valdez: 500 km
Na het ontbijt, met een gekookt ei, reden we weer langs de Turnagain Arm. En…we zagen ze weer (de beluga’s)! Het was eb en dat betekende heel veel zandbanken langs de kust én in het midden, maar ze zwommen toch weer redelijk aan de kust. Het blijven leuke beesten om te zien…. In de Turnagain Arm is het verschil tussen eb en vloed zo’n 9 meter in hoogte. Dit is het op 4 na hoogste verschil van de wereld en er kan een vloedgolf van 2 meter ontstaan bij springtij. Dit gaat dan met zo’n 25 meter per uur!! Kan je bedenken wat een krachten dat zijn!!
Na Anchorage en Palmer gingen we de 1 op: de Glenn Highway en daarna de Richardson Highway. Deze laatste is één van mooiste weg die we ooit hebben gereden (grofweg het eerste en laatste deel). Je reed (de eerste 120 mile) langs en tussen de bergen met ongelooflijk mooie vergezichten, gletsjers en wilde rivieren!! Magnifiek gewoon!! Helaas was er geen wildlife te zien (jagers??) (op een platgereden wolverine na) maar toch…….
We sliepen in Valdez in het Key-Stone Hotel. Goedkoop, dat wel, maar dus niet geweldig……

21/22/23 augustus 2010
Valdez, maar nu in de L&L Bed en Breakfast.
We wilden graag wat rustdagen/werkdagen en daarom bleven we wat hangen in Valdez. Dit is een gezellig groot dorp/kleine stad waar het (in de omgeving) goed zwarte beren kijken is.
Zaterdag gingen we naar de zalm-hatchery aan de Deyville Road (net buiten het dorp). Hier zit ongelooflijk veel zalm. En dus komen er ook beren. Vooral zwarte beren. We waren er om ongeveer 10.00 uur en zagen na even geduld te hebben geoefend een zwarte beer die (op een makkelijke manier) zalm kwam eten en een moeder rivierotter met 3 kleintjes! Dat was dus weer dubbel geluk!
Het wachten hadden we gecombineerd met het koffie drinken en dus was het goed te doen…
Verder langs dit water (Valdez Arm) zagen we wat arenden, zeeleeuwen, zeehonden, zeeotters en heel veel zeemeeuwen en veel, heel veel (stinkende) zalm!
Op de terugweg zagen we een jonge zwarte beer langs de weg. Hij wilde oversteken, maar door het geraas van de auto’s bedacht hij zich en ging terug het bos in.
De andere dagen (zondag en maandag) deden we eigenlijk hetzelfde als zaterdag. Alleen bekeken we ook de rest van het dorp, de haven en de buitenwijken. Overal is het opgeruimd en schoon en je voelt je hier (dus) lekker. De beren schijnen soms in het dorp te komen, maar dat hebben wij gelukkig nog niet gezien. Dat zou immers voor de beren niet goed zijn: ze komen dan te dicht bij de mens en hun vuilnis en worden dan meestal gedood!!
Bijzonder bij het “berenkijken” was toen er op de valreep van de duisternis (de nacht dus) een moeder met 3 jonkies langs kwam! Je kon ze door de duisternis nog maar net zien…..en ze waren ook meteen weer verdwenen…. We snapten er niets van. Zo snel ging het. Er was wel nog een andere zwarte beer en we dachten dat ze daardoor waren weggejaagd. De volgende dag echter bleek (op een plek verderop) dat moederbeer haar jonkies in de boom liet klimmen en zelf op zalmenjacht ging. Zo waren haar jonkies veilig! We hadden ’s avonds waarschijnlijk niet goed genoeg opgelet!! Helaas niet te filmen/fotograferen: te donker.

Inmiddels veel berichten over afgesloten wegen in Canada door veel grote bosbranden. Dat zou onze voorgenomen route over 2 weken route onmogelijk maken (Cassiar Highway afgesloten). Ook in Alaska is de Taylor Highway bij Chicken naar de Top of the World Highway (Dawson City in Canada/Yukon) wisselend afgesloten door wash-outs (weggespoeld wegdek) en herstelwerkzaamheden. We zijn benieuwd wat de komende weken gaat brengen, u hoort nog van ons.