Week 2: v/d Pacific naar de bergen en terug....
Door: Tineke
24 Juni 2011 | Verenigde Staten, Los Angeles
VOORAF: ZIE WWW.TINEKEMIKE.NL VOOR FOTO'S EN FILMS!!!
Zondag 19 juni 2011
Pismo Beach > Tulare: 300 km
101, 41, 46, 41, 137
We reden nog een klein stukje langs de kust over de 101 en gingen daarna het binnenland in. We waren nog maar net over de bergen of het mooie weer sloeg toe. Eerst reden we met de ramen open, maar al snel deden we de ramen dicht en de airco aan. We reden door een heuvelachtig landschap met gouden korenvelden, weinig verkeer, veel bochten, strakke blauwe lucht en mooie boerderijen. Anders gezegd we kachelden op ons gemak, op de automaat over de 41….
Onderweg zagen we een coyote scharrelen over de dorre velden en we zagen het tweede hert van deze reis (het eerste zagen we op de golfbaan bij Carmel). We genoten van de mooie (soms weidse) vergezichten en rondzwevende condors. Dit zijn grote, zwarte vogels met een rode kop en grote snavel. Vorig jaar zagen we die nog voor gieren aan.
Helaas hield dit relaxte rijden na een tijdje op en moesten we de snelweg op, de 46. Het was een 2-baans weg met erg veel hard rijdend verkeer. Onderweg kwamen we wel langs de gedenkplaats van James Dean. Op deze plaats zou hij verongelukt zijn met zijn auto. De gedenksteen was als een soort hek rond een boom gebouwd en zag er wel aardig uit, maar de rest van de omgeving was droog en stoffig. Mike vond het niet gedenkwaardig genoeg!
In de loop van de middag kwamen we op de eindbestemming: Best Western in Tulare. We hadden inmiddels ook uitgevonden dat je met het “never lost” systeem van Hertz (tom-tom) ook de dichtstbijzijnde Walmart (supermarkt), Subway enz. kunt vinden, zonder dat je het
adres weet!!
Maandag 20 juni 2011
Tulare > Sequoia Park > Kings Canyon > Tulare: 400 km
63, 198, 180, 245, 65
We bleven 2 nachten in Tulare (ongeveer in het midden van Californië) en vanuit hier konden we een mooi rondje rijden in de omgeving. We bekeken de Sequoia bomen in het Sequoia National Park. In 2009 hadden we de general Sherman (grootste boom ter wereld) al gezien en vele wandelingen gemaakt (en toen ook beren gezien). Nu liepen we de Big Trees route van ongeveer 3 km. De bomen maakten weer grote indruk door hun hoogte, maar vooral ook door hun omvang. Ze kunnen wel zo breed worden als 3 rijbanen naast elkaar! Toen we verder het donkere bos in reden, kwamen we langs een Christelijk Jongeren Kamp. Hier liepen wel zo’n 1000 kinderen (12 – 18 jaar) met behoorlijk wat volwassen oppassers. We keken onze ogen uit (evenals de oudere jongens deden naar onze Mustang).
Vervolgens naar Kings Canyon National Park. We reden tussen de rotsen (van zeker 1000 m hoog), langs ruw water (heel warm weer, veel smeltwater) en dus was ook hier de omgeving erg mooi. Er stond een bordje dat er actieve beren rond zouden lopen, maar die hebben we helaas niet gezien….
Toen we weer terug op de route waren, reden we over de 245. We hebben nog nooit een weg gereden met zoveel (scherpe) bochten en lastige “heuveltjes” (die waarvan je maag omdraait…..). De Mustang heeft op de voorklep een extra verhoging omdat anders het motorblok er niet in past….. en als je dan over zo’n heuveltje moet, zie je dus echt niet wat er achter dat heuveltje is! Dat is dan best wel spannend!!
Verder zagen we op de route (rond Viasalia en Tulare) heel veel koeienstallen met heel, heel veel koeien. Het zielige hier was dat er nergens grasland was, waar de koeien konden grazen. Het waren dus een soort “koeienbatterijen”. En stinken…….We waren rond 21.00 uur weer terug in Tulare en hadden een deels mooie dag gehad.
Dinsdag 21 juni 2011
Tulare > Sonora: 550 km
99, 41, 140, 120, Tiogapas, 395 en 108 (Sonorapas)
Vandaag gingen we op weg naar Yosemite National Park. We reden door Fresno. Dit zag er allemaal erg dor, droog en vervuild uit. Aan de horizon zag je constant een bruine rand in de lucht hangen. Bovendien stonk het er vandaag hevig naar o.m. urine (koeien??). Niet fijn om te wonen… Hoe dichter we bij de ingang van Yosemite kwamen, hoe drukker het werd. In het park was het echt een gekkenhuis van auto’s, mensen, campings, files, enz. maar geen beesten. We wisten het al van de vorige jaren (maar we wilden graag de Tiogapas rijden). Duidelijk de laatste keer dat we hier geweest zijn… Het was ondertussen ook erg warm geworden en de ramen stonden dan ook weer helemaal open. Zo snel mogelijk het centrale deel van Yosemite verlaten en naar de Tiogapas. We reden daar op een hoogte van 5000 tot bijna 10.000 feet (1500 – 3000 meter) en toch was het 67 graden F (18 graden C). De mensen zeiden dan ook dat het een extreem hete dag was. Door de hitte kwam er ook veel smeltwater uit de bergen over de weg naar beneden. Toen we ergens langs de route koffie dronken, zagen we in de diepte eindelijk 2 herten…. De Tiogapas is nog steeds de moeite waard (ook niet te druk). En vervolgens (nieuw voor ons) de Sonorapas, waarvan vooral de 1e 50 km erg ruig was met veel smeltende sneeuw. We reden op 9945 ft. hoogte (ongeveer 3000 m) en het was nog steeds 60 Amerikaanse graden!
Toen we van huis gingen, had ik last van mijn keel. M’n stem was weg. Dat is nu bijna hersteld, maar nu heb ik erge last van “klappende trommelvliezen”. Vooral als we op een pas naar beneden rijden met de ramen open, word ik steeds dover en hoor ik niet wat Mike zegt (ook al zit hij constant erg dicht bij me…..) en hoorde ik vannacht niet dat het onze wekker was die (op een verkeerd tijdstip) afging!
Woensdag 22 juni 2011
Sonora en omgeving: 350 km
49, 4, 89, 88 (‘Kit Carson Pass’), 26 en railroad flat, 4, 49
Vanaf vandaag mag ook ik (Tineke) in de VS en Canada eten met korting (gelet op mijn nu bereikte leeftijd)! Mike had dat voorrecht al enige tijd…. In de ochtend de bagage en de boeken bijgewerkt. Ook de nodige telefoontjes naar Nederland gepleegd (want ik wilde wel graag gefeliciteerd worden) en vervolgens gingen we de auto weer in. Toen we de autodeur open deden, kwam er een muur van hitte naar buiten. Het was ondertussen tegen het middaguur en de auto stond in de volle zon (33 graden). Gauw rijden dus (met airco moeten we bekennen, maar ik had ook nog stevig last van mijn oren: waarschijnlijk mede door het rijden met de ramen open)!
Zo gingen we de snelweg op om later af te slaan naar de Ebbets Pass. Dit was een goede keuze, want het was een schitterende route, het weer was stralend helder; heel weinig verkeer; veel sneeuw (soms meters hoog) in de bermen; mooie, grote, statige bomen; veel smeltend water over de weg; het geluid van smeltend ijs/sneeuw en watervallen, maar helaas absoluut geen wildlife (behalve vogels en een enkele eekhoorn)! Daardoor verlangen we allebei behoorlijk naar Montana, Wyoming, Canada en Alaska.
Op de terugweg reden we nog een pas en halverwege wisselden we van bestuurder. Ik werd de bijrijder en moest mijn stoel nog verzetten, terwijl Mike al wegreed. Dit is nooit een probleem, maar vandaag gaf hij zoveel gas terwijl ik net mijn rugleuning los had, dat ik bijna op de achterbank terecht kwam!! Je kunt je voorstellen hoe ik schrok (en gilde!!!).
Verder maakte we er vandaag een snoepdag van, want in het eerste dorp waar we stopten (Columbia, een historisch dorp met oude winkeltjes e.d.), kochten we Engelse drop en kokindjes. Bij de benzinepomp kregen we i.p.v. geld, bazooka kauwgom terug! We vonden dat best, want dat was én snoepen én nostalgie. Vroeger kregen we dit ook af en toe. De verpakking had een ander kleurtje, maar de smaak was nog hetzelfde (en het stripverhaaltje ook ongeveer)! En….aan het eind van de dag, na de Subway, aten we nog een caramel-Sunday-ijsje met extra nootjes bij Mc Donald (1 dollar: 70 eurocent). De kilo’s zitten er dus wel weer aan (maar je bent maar 1x jarig p/j)..
Zo kwamen we met behulp van het never lost systeem (de tom-tom) weer bij ons hotel, gelegen aan de Hess (!!) Avenue in Sonora en maakten ons op voor de volgende dag.
Donderdag 23 juni 2011
Sonora > Moro Beach: 600 km
46, 181, J14, J16, 1
Gisteravond namen we de beslissing om niet terug naar Los Angeles te rijden door het binnenland, maar via de kust. Dit omdat de route door het binnenland druk, heet en deels smerig is! Nadat we van de snelweg af waren (de 46) bleek dat we er goed aan hadden gedaan. Het verkeer was minder druk, de hitte werd minder en we voelden ons lekker.
Rond Modesto op de J14 zagen en roken we weer intensieve veeteelt, maar dit keer kregen de beesten een douche ter afkoeling….
Zo reden we de San Joaquin Valley in en zagen we veel fruitteelt. Vooral veel sinaasappelboomgaarden! Bij een kraampje langs de weg kochten we aardbeien voor op brood. De rest van het fruit zag er ook verleidelijk uit, maar we hadden nog het een en ander in de auto liggen en dat moet eerst op. Over 2 dagen moeten we immers het vliegtuig weer in en dan kan het niet mee!
Bij Turloch waren we (letterlijk) even de weg kwijt, maar de tom tom bracht ons weer op de goede weg: de snelweg. Bij een afdalende weg van rechts kwam een lange vrachtwagen naar beneden. We vonden dat hij veel te hard ging en dat klopte ook. Hij moest zo hard remmen, dat de truck de achterkant (die veel zwaarder was) niet kon houden. Daardoor schaarde het hele boeltje in elkaar. Gelukkig kwam hij niet de snelweg op, maar veel auto’s waren al wel uitgeweken!
Zo kwamen we (toch veilig) over de 1 bij de oceaan. We reden nog wat door Carmel en genoten van de ongelooflijk frisse zeelucht (eigenlijk dus oceaanlucht!) en kwamen bij het Julia Pfeiffer State Park. Hier kon je een stuk lopen langs de oceaan en kreeg je uitzicht op een waterval. De 1 is echt een prachtige weg om te rijden en een streling voor alle zintuigen: uitzichten, kruiden, dennennaalden, zee, gras, leer van de Mustang…..
Tot slot reden we nog even door Cambria en zagen daar nu wel herten in het dorp! We zochten ons hotel op in Morro Bay (hetzelfde als vorige keer) en aten de aardbeien! Morgen verder langs de kust naar LA.
Vrijdag 24 juni 2011
Morro Bay > Los Angeles: 400 km
Highway 1 (Pacific Coast Highway)
Afgelopen nacht had het geregend of het kwam door de mist, maar de auto was goed nat. Zo ook de achterruit. Ik gebruikte de ruitenwisser voor het voorraam, maar….waar was die voor de achterkant?? Mike liet mij rustig zoeken en zei pas na een tijdje dat een auto als deze (een “race-car”) nooit een achterruitenwisser heeft!! Wist ik veel. Dat is zeker stoer…
De Mustang GT rijdt gemiddeld 1 op 9 á 10. Dit schijnt voor een 8 cilinder heel netjes te zijn, vooral als je door de bergen scheurt, zoals wij deden!
Vandaag ging het er weer rustig aan toe. Onderweg stopten we vaak langs de oceaan (Highway 1: Pacific Coast ighway) om koffie te drinken en om het water af te speuren naar walvissen, zeehonden of dolfijnen. Nou die laatste hebben we gezien! Honderden!! Gewoon langs de kust en vooral bij Seacliff langs de 1. Weer een pauze genomen op de pier in Santa Monica (mensen kijken).
Bij Los Angeles kwamen we (helaas) in een dikke file terecht. Eigenlijk hadden we dat wel verwacht, want het is hier altijd al druk en nu was het ook nog tegen 17.00 uur. Maar…ook vandaag bracht de tom tom uitkomst en reden we in één keer goed naar het hotel (2 km vanaf het vliegveld). Dit is de laatste Best Western (Suites hotel) hier in het zuiden. Morgen vliegen we naar San Francisco, pakken bij Hertz een Mustang convertible op en dan eerst langs de kust naar het noorden en vervolgens door Oregon, Idaho, Montana, enz. naar de Oostkust van Canada (Newfoundland, Novia Scotia, enz.) én terug…. Volgende week daarover het eerste verslag.
Zondag 19 juni 2011
Pismo Beach > Tulare: 300 km
101, 41, 46, 41, 137
We reden nog een klein stukje langs de kust over de 101 en gingen daarna het binnenland in. We waren nog maar net over de bergen of het mooie weer sloeg toe. Eerst reden we met de ramen open, maar al snel deden we de ramen dicht en de airco aan. We reden door een heuvelachtig landschap met gouden korenvelden, weinig verkeer, veel bochten, strakke blauwe lucht en mooie boerderijen. Anders gezegd we kachelden op ons gemak, op de automaat over de 41….
Onderweg zagen we een coyote scharrelen over de dorre velden en we zagen het tweede hert van deze reis (het eerste zagen we op de golfbaan bij Carmel). We genoten van de mooie (soms weidse) vergezichten en rondzwevende condors. Dit zijn grote, zwarte vogels met een rode kop en grote snavel. Vorig jaar zagen we die nog voor gieren aan.
Helaas hield dit relaxte rijden na een tijdje op en moesten we de snelweg op, de 46. Het was een 2-baans weg met erg veel hard rijdend verkeer. Onderweg kwamen we wel langs de gedenkplaats van James Dean. Op deze plaats zou hij verongelukt zijn met zijn auto. De gedenksteen was als een soort hek rond een boom gebouwd en zag er wel aardig uit, maar de rest van de omgeving was droog en stoffig. Mike vond het niet gedenkwaardig genoeg!
In de loop van de middag kwamen we op de eindbestemming: Best Western in Tulare. We hadden inmiddels ook uitgevonden dat je met het “never lost” systeem van Hertz (tom-tom) ook de dichtstbijzijnde Walmart (supermarkt), Subway enz. kunt vinden, zonder dat je het
adres weet!!
Maandag 20 juni 2011
Tulare > Sequoia Park > Kings Canyon > Tulare: 400 km
63, 198, 180, 245, 65
We bleven 2 nachten in Tulare (ongeveer in het midden van Californië) en vanuit hier konden we een mooi rondje rijden in de omgeving. We bekeken de Sequoia bomen in het Sequoia National Park. In 2009 hadden we de general Sherman (grootste boom ter wereld) al gezien en vele wandelingen gemaakt (en toen ook beren gezien). Nu liepen we de Big Trees route van ongeveer 3 km. De bomen maakten weer grote indruk door hun hoogte, maar vooral ook door hun omvang. Ze kunnen wel zo breed worden als 3 rijbanen naast elkaar! Toen we verder het donkere bos in reden, kwamen we langs een Christelijk Jongeren Kamp. Hier liepen wel zo’n 1000 kinderen (12 – 18 jaar) met behoorlijk wat volwassen oppassers. We keken onze ogen uit (evenals de oudere jongens deden naar onze Mustang).
Vervolgens naar Kings Canyon National Park. We reden tussen de rotsen (van zeker 1000 m hoog), langs ruw water (heel warm weer, veel smeltwater) en dus was ook hier de omgeving erg mooi. Er stond een bordje dat er actieve beren rond zouden lopen, maar die hebben we helaas niet gezien….
Toen we weer terug op de route waren, reden we over de 245. We hebben nog nooit een weg gereden met zoveel (scherpe) bochten en lastige “heuveltjes” (die waarvan je maag omdraait…..). De Mustang heeft op de voorklep een extra verhoging omdat anders het motorblok er niet in past….. en als je dan over zo’n heuveltje moet, zie je dus echt niet wat er achter dat heuveltje is! Dat is dan best wel spannend!!
Verder zagen we op de route (rond Viasalia en Tulare) heel veel koeienstallen met heel, heel veel koeien. Het zielige hier was dat er nergens grasland was, waar de koeien konden grazen. Het waren dus een soort “koeienbatterijen”. En stinken…….We waren rond 21.00 uur weer terug in Tulare en hadden een deels mooie dag gehad.
Dinsdag 21 juni 2011
Tulare > Sonora: 550 km
99, 41, 140, 120, Tiogapas, 395 en 108 (Sonorapas)
Vandaag gingen we op weg naar Yosemite National Park. We reden door Fresno. Dit zag er allemaal erg dor, droog en vervuild uit. Aan de horizon zag je constant een bruine rand in de lucht hangen. Bovendien stonk het er vandaag hevig naar o.m. urine (koeien??). Niet fijn om te wonen… Hoe dichter we bij de ingang van Yosemite kwamen, hoe drukker het werd. In het park was het echt een gekkenhuis van auto’s, mensen, campings, files, enz. maar geen beesten. We wisten het al van de vorige jaren (maar we wilden graag de Tiogapas rijden). Duidelijk de laatste keer dat we hier geweest zijn… Het was ondertussen ook erg warm geworden en de ramen stonden dan ook weer helemaal open. Zo snel mogelijk het centrale deel van Yosemite verlaten en naar de Tiogapas. We reden daar op een hoogte van 5000 tot bijna 10.000 feet (1500 – 3000 meter) en toch was het 67 graden F (18 graden C). De mensen zeiden dan ook dat het een extreem hete dag was. Door de hitte kwam er ook veel smeltwater uit de bergen over de weg naar beneden. Toen we ergens langs de route koffie dronken, zagen we in de diepte eindelijk 2 herten…. De Tiogapas is nog steeds de moeite waard (ook niet te druk). En vervolgens (nieuw voor ons) de Sonorapas, waarvan vooral de 1e 50 km erg ruig was met veel smeltende sneeuw. We reden op 9945 ft. hoogte (ongeveer 3000 m) en het was nog steeds 60 Amerikaanse graden!
Toen we van huis gingen, had ik last van mijn keel. M’n stem was weg. Dat is nu bijna hersteld, maar nu heb ik erge last van “klappende trommelvliezen”. Vooral als we op een pas naar beneden rijden met de ramen open, word ik steeds dover en hoor ik niet wat Mike zegt (ook al zit hij constant erg dicht bij me…..) en hoorde ik vannacht niet dat het onze wekker was die (op een verkeerd tijdstip) afging!
Woensdag 22 juni 2011
Sonora en omgeving: 350 km
49, 4, 89, 88 (‘Kit Carson Pass’), 26 en railroad flat, 4, 49
Vanaf vandaag mag ook ik (Tineke) in de VS en Canada eten met korting (gelet op mijn nu bereikte leeftijd)! Mike had dat voorrecht al enige tijd…. In de ochtend de bagage en de boeken bijgewerkt. Ook de nodige telefoontjes naar Nederland gepleegd (want ik wilde wel graag gefeliciteerd worden) en vervolgens gingen we de auto weer in. Toen we de autodeur open deden, kwam er een muur van hitte naar buiten. Het was ondertussen tegen het middaguur en de auto stond in de volle zon (33 graden). Gauw rijden dus (met airco moeten we bekennen, maar ik had ook nog stevig last van mijn oren: waarschijnlijk mede door het rijden met de ramen open)!
Zo gingen we de snelweg op om later af te slaan naar de Ebbets Pass. Dit was een goede keuze, want het was een schitterende route, het weer was stralend helder; heel weinig verkeer; veel sneeuw (soms meters hoog) in de bermen; mooie, grote, statige bomen; veel smeltend water over de weg; het geluid van smeltend ijs/sneeuw en watervallen, maar helaas absoluut geen wildlife (behalve vogels en een enkele eekhoorn)! Daardoor verlangen we allebei behoorlijk naar Montana, Wyoming, Canada en Alaska.
Op de terugweg reden we nog een pas en halverwege wisselden we van bestuurder. Ik werd de bijrijder en moest mijn stoel nog verzetten, terwijl Mike al wegreed. Dit is nooit een probleem, maar vandaag gaf hij zoveel gas terwijl ik net mijn rugleuning los had, dat ik bijna op de achterbank terecht kwam!! Je kunt je voorstellen hoe ik schrok (en gilde!!!).
Verder maakte we er vandaag een snoepdag van, want in het eerste dorp waar we stopten (Columbia, een historisch dorp met oude winkeltjes e.d.), kochten we Engelse drop en kokindjes. Bij de benzinepomp kregen we i.p.v. geld, bazooka kauwgom terug! We vonden dat best, want dat was én snoepen én nostalgie. Vroeger kregen we dit ook af en toe. De verpakking had een ander kleurtje, maar de smaak was nog hetzelfde (en het stripverhaaltje ook ongeveer)! En….aan het eind van de dag, na de Subway, aten we nog een caramel-Sunday-ijsje met extra nootjes bij Mc Donald (1 dollar: 70 eurocent). De kilo’s zitten er dus wel weer aan (maar je bent maar 1x jarig p/j)..
Zo kwamen we met behulp van het never lost systeem (de tom-tom) weer bij ons hotel, gelegen aan de Hess (!!) Avenue in Sonora en maakten ons op voor de volgende dag.
Donderdag 23 juni 2011
Sonora > Moro Beach: 600 km
46, 181, J14, J16, 1
Gisteravond namen we de beslissing om niet terug naar Los Angeles te rijden door het binnenland, maar via de kust. Dit omdat de route door het binnenland druk, heet en deels smerig is! Nadat we van de snelweg af waren (de 46) bleek dat we er goed aan hadden gedaan. Het verkeer was minder druk, de hitte werd minder en we voelden ons lekker.
Rond Modesto op de J14 zagen en roken we weer intensieve veeteelt, maar dit keer kregen de beesten een douche ter afkoeling….
Zo reden we de San Joaquin Valley in en zagen we veel fruitteelt. Vooral veel sinaasappelboomgaarden! Bij een kraampje langs de weg kochten we aardbeien voor op brood. De rest van het fruit zag er ook verleidelijk uit, maar we hadden nog het een en ander in de auto liggen en dat moet eerst op. Over 2 dagen moeten we immers het vliegtuig weer in en dan kan het niet mee!
Bij Turloch waren we (letterlijk) even de weg kwijt, maar de tom tom bracht ons weer op de goede weg: de snelweg. Bij een afdalende weg van rechts kwam een lange vrachtwagen naar beneden. We vonden dat hij veel te hard ging en dat klopte ook. Hij moest zo hard remmen, dat de truck de achterkant (die veel zwaarder was) niet kon houden. Daardoor schaarde het hele boeltje in elkaar. Gelukkig kwam hij niet de snelweg op, maar veel auto’s waren al wel uitgeweken!
Zo kwamen we (toch veilig) over de 1 bij de oceaan. We reden nog wat door Carmel en genoten van de ongelooflijk frisse zeelucht (eigenlijk dus oceaanlucht!) en kwamen bij het Julia Pfeiffer State Park. Hier kon je een stuk lopen langs de oceaan en kreeg je uitzicht op een waterval. De 1 is echt een prachtige weg om te rijden en een streling voor alle zintuigen: uitzichten, kruiden, dennennaalden, zee, gras, leer van de Mustang…..
Tot slot reden we nog even door Cambria en zagen daar nu wel herten in het dorp! We zochten ons hotel op in Morro Bay (hetzelfde als vorige keer) en aten de aardbeien! Morgen verder langs de kust naar LA.
Vrijdag 24 juni 2011
Morro Bay > Los Angeles: 400 km
Highway 1 (Pacific Coast Highway)
Afgelopen nacht had het geregend of het kwam door de mist, maar de auto was goed nat. Zo ook de achterruit. Ik gebruikte de ruitenwisser voor het voorraam, maar….waar was die voor de achterkant?? Mike liet mij rustig zoeken en zei pas na een tijdje dat een auto als deze (een “race-car”) nooit een achterruitenwisser heeft!! Wist ik veel. Dat is zeker stoer…
De Mustang GT rijdt gemiddeld 1 op 9 á 10. Dit schijnt voor een 8 cilinder heel netjes te zijn, vooral als je door de bergen scheurt, zoals wij deden!
Vandaag ging het er weer rustig aan toe. Onderweg stopten we vaak langs de oceaan (Highway 1: Pacific Coast ighway) om koffie te drinken en om het water af te speuren naar walvissen, zeehonden of dolfijnen. Nou die laatste hebben we gezien! Honderden!! Gewoon langs de kust en vooral bij Seacliff langs de 1. Weer een pauze genomen op de pier in Santa Monica (mensen kijken).
Bij Los Angeles kwamen we (helaas) in een dikke file terecht. Eigenlijk hadden we dat wel verwacht, want het is hier altijd al druk en nu was het ook nog tegen 17.00 uur. Maar…ook vandaag bracht de tom tom uitkomst en reden we in één keer goed naar het hotel (2 km vanaf het vliegveld). Dit is de laatste Best Western (Suites hotel) hier in het zuiden. Morgen vliegen we naar San Francisco, pakken bij Hertz een Mustang convertible op en dan eerst langs de kust naar het noorden en vervolgens door Oregon, Idaho, Montana, enz. naar de Oostkust van Canada (Newfoundland, Novia Scotia, enz.) én terug…. Volgende week daarover het eerste verslag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
