Week 4: verder naar het oosten
Door: Tineke
09 Juli 2011 | Verenigde Staten, Washington, D. C.
VOORAF: ZIE WWW.TINEKEMIKE.NL VOOR FOTO'S EN FILMS!!!
Maandag 4 juli 2011
Billings > Dickinson (Montana > North Dakota): 500 km
90, 94
We moesten dezelfde snelweg op als gister. Deze was niet moeilijk te vinden, want hij lag slechts 400 meter van ons hotel vandaan. Het was de Interstate Highway 90 en werd later de 94. Ondanks (of dankzij?) de nationale feestdag (viering onafhankelijkheid) was er bijna geen verkeer op de weg. Het leek wel op een ouderwetse autoloze zondag in Nederland, zo rustig.
Mike deed de cruisecontrol aan op 130 km, ging onderuit zitten, hield de auto in de juiste baan, genoot van het golvende groene landschap en stopte dit alles pas na twee en een half uur om te tanken. De weg was alleen maar (ongeveer) rechtdoor en we dronken zelfs koffie tijdens het rijden (heel voorzichtig)! Wel hadden we het dak dicht tegen de zon en het lawaai van de wind.
Zo reden we dus door de cowboystaat Montana (en later door North Dakota). Deze staat is ongeveer twee en een half keer zo groot als Nederland en er wonen slechts 900.000 mensen. Dat is dus dun bevolkt en dat zie je ook aan de grote stukken land die de boeren bezitten. Ook de Nederlanders die zich hier hebben gevestigd hebben een grote Ranch opgebouwd. Veel boerderijen hebben zelfs een eigen afrit vanaf de snelweg om bij hun ‘landgoed’ te kunnen komen. Kortom: ruimte dus!
Op de snelweg zagen we 3x een (lange afstands) fietser rijden. Ook dat kan en mag hier. Én er stak een hert over. Gelukkig zag Mike het op tijd, want met 130 km per uur geeft dat anders een aardige klap....we moeten dus blijven opletten!! Ondertussen hebben we wel de bergen achter ons gelaten….
Onze tweede stop was in Buffalo Gap. We dachten een leuk dorpje in te rijden, maar het was alleen maar een soort cowboylodge voor paardenliefhebbers. We dronken er toch maar even onze eigen koffie en maakte een praatje met de eigenaresse. Zij vertelde dat ze hier slechts 3 maanden zomer hebben en 8 maanden winter met sneeuw tot aan de dakgoot. Je kunt je dat nu niet voorstellen, want je zweet bijna uit je auto. Vandaag was het ook weer rond de 85 graden F.
Verder maakten we een rondje door het Rooseveld National Park. Hier zag je mooi gekleurde rotsen en vooral veel prairiedogs en wat buffels. En we stopten in Medora om naar de Cowboy Hall of Fame te gaan en om naar een (cowboy) optocht te kijken. Deze werd gehouden omdat het Onafhankelijkheidsdag was. Ze strooiden flink met snoep en Mike rende links en rechts over straat om het op te rapen. Was het daar maar bij gebleven, want ‘s avonds lag hij met buikpijn op bed…..(opmerking Mike: teneinde een goed gesprek te voorkomen).
Vanuit ons bed konden we genieten van het vuurwerk wat ter afsluiting van de vierde juli werd afgestoken.
Dinsdag 5 juli 2011
Dickinson > Fargo (North Dakota): 400 km
94
Gelukkig zat Mike ook vandaag achter de computer en bekeek hoe het met de wegen was gesteld. Zo wisten we dat de 20 afgesloten was. De boel stond onder water. We zouden deze weg eigenlijk volgen om een toeristische ‘loop’ te kunnen rijden, maar dat ging dus niet door. Uit een klein stadje waar we doorheen zouden moeten rijden, waren al 11.000 mensen geëvacueerd. Duizenden huizen stonden onder water. En zo zijn er nog veel meer plaatsen en dorpen waar de rivieren overstromen hier in North-Dakota (veel regen geweest maar met name veel smeltwater).
We bleven dus op de snelweg, maar ook hier zag je dat er overal veel (smelt)water stond. Op 2 plaatsen op de snelweg hadden ze zelfs zandzakken neergelegd en mocht je maar 25 ml rijden (water stond deels op de snelweg). Ze denken dat het water niet meer zal stijgen, maar het zal waarschijnlijk nog wel een maand duren voor alles weer gezakt is!
Vandaag zagen we dus niet veel meer dan weilanden/akkerbouw tot aan de horizon, hier en daar een boerderij, plukjes herten en ontiegelijk grote vrachtwagens met (i.p.v. bomen) stukken van enorm grote windmolens… Het was dan ook minder rustig op de weg dan gisteren (maar nog steeds geen vergelijk met Nederland).
We waren weer door een tijdzone gegaan en dus was het wéér een uur later. Zo was het ongeveer half 3 toen we in de Best Western in Fargo aankwamen. Dat het nog lekker vroeg was, kwam eigenlijk wel goed uit, want er moest aan de boeken gewerkt worden!
Woensdag 6 juli 2011
Fargo > Ashland (North Dakota > Minnesota > Wisconsin): 500 km
94, 34, 10, 210, 13
Ook deze dag reden we door een golvend groen landschap. Bossen, akkers en weilanden wisselden elkaar af. Het deed denken aan de Achterhoek, maar dan met tig meertjes.
Verder zagen we veel houten huizen in alle formaten. En in de tuinen van de huizen stonden opvallend veel oude auto’s te koop. Rond de huizen en in de bermen is het hier erg schoon. Er ligt nergens zwerfvuil of i.d. En ook vandaag viel de leegte/de ruimte erg op.
Zo reden we dus door Minnesota, over de 34 op de Lake Country Scenic Byway. We reden ook een stuk langs de Mississippi (een van de grootste rivieren ter wereld). Het water in deze rivier stond echt heel hoog. Telkens weer zag je bomen, struiken, reclame borden, hooischuren enz. in het water staan.
We stopten bij een picknickplaats langs de Mississippi om koffie te drinken, maar hier zaten zoveel muggen! Voor dat de koffie in de beker zat, had Mike er al zeker 10 bulten bij!! We waren hier dus zo weer (rennend naar auto) weg!
Verder scoorden we onderweg weer aardbeien voor het avondeten en zagen we langs de snelweg een hert met jonkie, een rare eend, schildpadden en er stak een coyote over! Die laatste ging zo snel. Je vroeg je af of je het wel echt gezien had!!
Zo kwamen we bij Lake Superior. Dit meer is zo groot als Nederland! Het is ongeveer 350 x 125 mile (ongeveer 600 x 200 km). En dan liggen er nóg 3 van die grote meren. Je zou bijna denken dat het de oceaan is en naar walvissen en dolfijnen gaan zoeken….
Donderdag 7 juli 2011
Ashland > Munising (Michigan): 400 km
94, 28
Het was een wat saaie dag. Het was bewolkt, regende een beetje en we reden vnl. tussen de bomen in een overwegend vlak landschap. We hadden dus (weer) weinig uitzicht. We stopten 2x bij een picknickplaats om koffie te drinken en de tweede keer liepen we naar een waterval (die daar toevallig ook was!).
Onderweg zagen we een ontzettend grote, oude, zwarte trein met 1 gele kar staan. Dat moesten we even van dichtbij bekijken. Het was de 255 Verder postten we een t-shirt voor Erik. Dat was het enige spannende van vandaag (omdat we niet wisten hoeveel dat zou kosten….).
Het laatste stuk van de 28 werd aardig druk met verkeer en er kwam wéér een uur bij door een nieuwe tijdzone. Toch waren we rond 4 uur op de kamer: Comfort Inn in Munising. De auto haalde vandaag 1 op 16 (niet slecht voor een zescilinder!
Vrijdag 8 juli
Munising > Sudbury (Michigan > Ontario (Canada)): 500 km
28, 17
Het eerste deel van de rit (de 28 in de VS) was er weinig uitzicht, want we reden door een vrijwel vlak landschap tussen de bomen/bossen. Het was bewolkt met af en toe een buitje. We reden tussen Lake Superior en Lake Hurion (van die aardrijkskundelessen) via een paar mooie en hoge bruggen (tol) door naar boven de grens over: naar Canada (bij Sault Ste Marie). Het waren lange bruggen en in tegengestelde richting stond een enorme file. Er was maar 1 rijstrook en de vertraging was daar zo’n anderhalf uur volgens de Canadese douanier. Bij ons ging het gelukkig allemaal vrij snel en gemakkelijk.
Kort na de grensovergang dronken we koffie aan het water met uitzicht op de bruggen (met file).
Daarna moesten we verder door de stad (Sault Ste Marie) om weer op de snelweg te komen (de 17) en zagen we een soort stekelvarken. Deze deed zijn naam echt eer aan. Hij was bijna echt zo groot als een varken. In Nederland kunnen we het stekelvarken beter stekelrat gaan noemen! De bermen waren hier wel veel breder en daardoor voelde je je niet zo “opgesloten”.
Ook zagen we de 1e bald eagle en heel veel andere roofvogels, ook op nesten met jong.
De verkeersborden zijn nu 2talig en alles gaat weer in kilometers. Dat rijdt wel een stuk sneller!!
Helaas was het laatste stuk wel erg druk, vooral met vrachtwagens. Toch waren we rond 17.00 uur in ons hotel: weer een Best Western (in Sudbury)! We aten ons dagelijks brood, werkten aan de “administratie” en liepen een rondje door het centrum van de stad (zoals gebruikelijk niet veel aan).
Zaterdag 9 juli 2011
Sudbury > Algonguin (Ontario): 300 km
69, 518, 11, 60
Net buiten Sudbury zagen we langs de weg een staande zwarte beer in het gras. Het leek of hij stond te kijken wat er allemaal om hem heen gebeurde. Helaas lag het fototoestel nog niet klaar en de filmcamera stond op de verkeerde stand….Ook dit keer dus geen beelden.
Verder zagen we een overstekende schildpad. Die heeft (met zijn tempo) echt supergeluk wanneer hij levend de overkant haalt!
Het landschap was erg mooi: heuvelachtig, rotsen, tig meren en rivieren, bos (met veel verschillende boomsoorten), blauwe lucht (22 graden C) en hele brede bermen. Er was veel verkeer, maar te doen. Wel rijden ze hier weer erg hard. Je mag 90 km, maar ze rijden zeker 120. En dat op een weg waar je in Nederland 60 of 80 zou mogen rijden!
De 518 was rustig en we kwamen door paradijselijke dorpjes, zoals bv. Oreville. Deze weg slingerden zo’n 23 km door het mooie landschap. Er reden vandaag veel motorrijders op, want er was een toertocht georganiseerd en wij…wij hadden het dak open!
Vanaf 9 juli zitten we (3 dagen) in het Comfort Inn Hotel in Huntsville (vlakbij het Algonquin National Park). Mike moet zijn boeken afmaken…. ’s Avonds gingen we op zoek naar beesten. We zitten ongeveer 40 minuten rijden van het voornoemde National Park en daar zou het een en ander aan wild moeten zitten. We reden er heen en zagen (met enige moeite: 200 km gereden) 3 elanden en een vos. Die laatste liet zich van zijn beste kant zien, want hij had een konijntje of iets dergelijks in zijn bek en rende mee naast de auto!! na een tijdje besloot hij ook nog om voor de auto over te steken en dat konijn maar bungelen…. Helaas was het al bijna donker en dus moeilijk te filmen, maar het was weer fantastisch om te zien (fot van film op site, film volgt later).
Over drie dagen gaan we via Montreal (2 nachten) naar Tadouassac (3 nachten) om te whale-watchen. Daarna meer avontuur: Newfoundland en Nova Scotia!!
Maandag 4 juli 2011
Billings > Dickinson (Montana > North Dakota): 500 km
90, 94
We moesten dezelfde snelweg op als gister. Deze was niet moeilijk te vinden, want hij lag slechts 400 meter van ons hotel vandaan. Het was de Interstate Highway 90 en werd later de 94. Ondanks (of dankzij?) de nationale feestdag (viering onafhankelijkheid) was er bijna geen verkeer op de weg. Het leek wel op een ouderwetse autoloze zondag in Nederland, zo rustig.
Mike deed de cruisecontrol aan op 130 km, ging onderuit zitten, hield de auto in de juiste baan, genoot van het golvende groene landschap en stopte dit alles pas na twee en een half uur om te tanken. De weg was alleen maar (ongeveer) rechtdoor en we dronken zelfs koffie tijdens het rijden (heel voorzichtig)! Wel hadden we het dak dicht tegen de zon en het lawaai van de wind.
Zo reden we dus door de cowboystaat Montana (en later door North Dakota). Deze staat is ongeveer twee en een half keer zo groot als Nederland en er wonen slechts 900.000 mensen. Dat is dus dun bevolkt en dat zie je ook aan de grote stukken land die de boeren bezitten. Ook de Nederlanders die zich hier hebben gevestigd hebben een grote Ranch opgebouwd. Veel boerderijen hebben zelfs een eigen afrit vanaf de snelweg om bij hun ‘landgoed’ te kunnen komen. Kortom: ruimte dus!
Op de snelweg zagen we 3x een (lange afstands) fietser rijden. Ook dat kan en mag hier. Én er stak een hert over. Gelukkig zag Mike het op tijd, want met 130 km per uur geeft dat anders een aardige klap....we moeten dus blijven opletten!! Ondertussen hebben we wel de bergen achter ons gelaten….
Onze tweede stop was in Buffalo Gap. We dachten een leuk dorpje in te rijden, maar het was alleen maar een soort cowboylodge voor paardenliefhebbers. We dronken er toch maar even onze eigen koffie en maakte een praatje met de eigenaresse. Zij vertelde dat ze hier slechts 3 maanden zomer hebben en 8 maanden winter met sneeuw tot aan de dakgoot. Je kunt je dat nu niet voorstellen, want je zweet bijna uit je auto. Vandaag was het ook weer rond de 85 graden F.
Verder maakten we een rondje door het Rooseveld National Park. Hier zag je mooi gekleurde rotsen en vooral veel prairiedogs en wat buffels. En we stopten in Medora om naar de Cowboy Hall of Fame te gaan en om naar een (cowboy) optocht te kijken. Deze werd gehouden omdat het Onafhankelijkheidsdag was. Ze strooiden flink met snoep en Mike rende links en rechts over straat om het op te rapen. Was het daar maar bij gebleven, want ‘s avonds lag hij met buikpijn op bed…..(opmerking Mike: teneinde een goed gesprek te voorkomen).
Vanuit ons bed konden we genieten van het vuurwerk wat ter afsluiting van de vierde juli werd afgestoken.
Dinsdag 5 juli 2011
Dickinson > Fargo (North Dakota): 400 km
94
Gelukkig zat Mike ook vandaag achter de computer en bekeek hoe het met de wegen was gesteld. Zo wisten we dat de 20 afgesloten was. De boel stond onder water. We zouden deze weg eigenlijk volgen om een toeristische ‘loop’ te kunnen rijden, maar dat ging dus niet door. Uit een klein stadje waar we doorheen zouden moeten rijden, waren al 11.000 mensen geëvacueerd. Duizenden huizen stonden onder water. En zo zijn er nog veel meer plaatsen en dorpen waar de rivieren overstromen hier in North-Dakota (veel regen geweest maar met name veel smeltwater).
We bleven dus op de snelweg, maar ook hier zag je dat er overal veel (smelt)water stond. Op 2 plaatsen op de snelweg hadden ze zelfs zandzakken neergelegd en mocht je maar 25 ml rijden (water stond deels op de snelweg). Ze denken dat het water niet meer zal stijgen, maar het zal waarschijnlijk nog wel een maand duren voor alles weer gezakt is!
Vandaag zagen we dus niet veel meer dan weilanden/akkerbouw tot aan de horizon, hier en daar een boerderij, plukjes herten en ontiegelijk grote vrachtwagens met (i.p.v. bomen) stukken van enorm grote windmolens… Het was dan ook minder rustig op de weg dan gisteren (maar nog steeds geen vergelijk met Nederland).
We waren weer door een tijdzone gegaan en dus was het wéér een uur later. Zo was het ongeveer half 3 toen we in de Best Western in Fargo aankwamen. Dat het nog lekker vroeg was, kwam eigenlijk wel goed uit, want er moest aan de boeken gewerkt worden!
Woensdag 6 juli 2011
Fargo > Ashland (North Dakota > Minnesota > Wisconsin): 500 km
94, 34, 10, 210, 13
Ook deze dag reden we door een golvend groen landschap. Bossen, akkers en weilanden wisselden elkaar af. Het deed denken aan de Achterhoek, maar dan met tig meertjes.
Verder zagen we veel houten huizen in alle formaten. En in de tuinen van de huizen stonden opvallend veel oude auto’s te koop. Rond de huizen en in de bermen is het hier erg schoon. Er ligt nergens zwerfvuil of i.d. En ook vandaag viel de leegte/de ruimte erg op.
Zo reden we dus door Minnesota, over de 34 op de Lake Country Scenic Byway. We reden ook een stuk langs de Mississippi (een van de grootste rivieren ter wereld). Het water in deze rivier stond echt heel hoog. Telkens weer zag je bomen, struiken, reclame borden, hooischuren enz. in het water staan.
We stopten bij een picknickplaats langs de Mississippi om koffie te drinken, maar hier zaten zoveel muggen! Voor dat de koffie in de beker zat, had Mike er al zeker 10 bulten bij!! We waren hier dus zo weer (rennend naar auto) weg!
Verder scoorden we onderweg weer aardbeien voor het avondeten en zagen we langs de snelweg een hert met jonkie, een rare eend, schildpadden en er stak een coyote over! Die laatste ging zo snel. Je vroeg je af of je het wel echt gezien had!!
Zo kwamen we bij Lake Superior. Dit meer is zo groot als Nederland! Het is ongeveer 350 x 125 mile (ongeveer 600 x 200 km). En dan liggen er nóg 3 van die grote meren. Je zou bijna denken dat het de oceaan is en naar walvissen en dolfijnen gaan zoeken….
Donderdag 7 juli 2011
Ashland > Munising (Michigan): 400 km
94, 28
Het was een wat saaie dag. Het was bewolkt, regende een beetje en we reden vnl. tussen de bomen in een overwegend vlak landschap. We hadden dus (weer) weinig uitzicht. We stopten 2x bij een picknickplaats om koffie te drinken en de tweede keer liepen we naar een waterval (die daar toevallig ook was!).
Onderweg zagen we een ontzettend grote, oude, zwarte trein met 1 gele kar staan. Dat moesten we even van dichtbij bekijken. Het was de 255 Verder postten we een t-shirt voor Erik. Dat was het enige spannende van vandaag (omdat we niet wisten hoeveel dat zou kosten….).
Het laatste stuk van de 28 werd aardig druk met verkeer en er kwam wéér een uur bij door een nieuwe tijdzone. Toch waren we rond 4 uur op de kamer: Comfort Inn in Munising. De auto haalde vandaag 1 op 16 (niet slecht voor een zescilinder!
Vrijdag 8 juli
Munising > Sudbury (Michigan > Ontario (Canada)): 500 km
28, 17
Het eerste deel van de rit (de 28 in de VS) was er weinig uitzicht, want we reden door een vrijwel vlak landschap tussen de bomen/bossen. Het was bewolkt met af en toe een buitje. We reden tussen Lake Superior en Lake Hurion (van die aardrijkskundelessen) via een paar mooie en hoge bruggen (tol) door naar boven de grens over: naar Canada (bij Sault Ste Marie). Het waren lange bruggen en in tegengestelde richting stond een enorme file. Er was maar 1 rijstrook en de vertraging was daar zo’n anderhalf uur volgens de Canadese douanier. Bij ons ging het gelukkig allemaal vrij snel en gemakkelijk.
Kort na de grensovergang dronken we koffie aan het water met uitzicht op de bruggen (met file).
Daarna moesten we verder door de stad (Sault Ste Marie) om weer op de snelweg te komen (de 17) en zagen we een soort stekelvarken. Deze deed zijn naam echt eer aan. Hij was bijna echt zo groot als een varken. In Nederland kunnen we het stekelvarken beter stekelrat gaan noemen! De bermen waren hier wel veel breder en daardoor voelde je je niet zo “opgesloten”.
Ook zagen we de 1e bald eagle en heel veel andere roofvogels, ook op nesten met jong.
De verkeersborden zijn nu 2talig en alles gaat weer in kilometers. Dat rijdt wel een stuk sneller!!
Helaas was het laatste stuk wel erg druk, vooral met vrachtwagens. Toch waren we rond 17.00 uur in ons hotel: weer een Best Western (in Sudbury)! We aten ons dagelijks brood, werkten aan de “administratie” en liepen een rondje door het centrum van de stad (zoals gebruikelijk niet veel aan).
Zaterdag 9 juli 2011
Sudbury > Algonguin (Ontario): 300 km
69, 518, 11, 60
Net buiten Sudbury zagen we langs de weg een staande zwarte beer in het gras. Het leek of hij stond te kijken wat er allemaal om hem heen gebeurde. Helaas lag het fototoestel nog niet klaar en de filmcamera stond op de verkeerde stand….Ook dit keer dus geen beelden.
Verder zagen we een overstekende schildpad. Die heeft (met zijn tempo) echt supergeluk wanneer hij levend de overkant haalt!
Het landschap was erg mooi: heuvelachtig, rotsen, tig meren en rivieren, bos (met veel verschillende boomsoorten), blauwe lucht (22 graden C) en hele brede bermen. Er was veel verkeer, maar te doen. Wel rijden ze hier weer erg hard. Je mag 90 km, maar ze rijden zeker 120. En dat op een weg waar je in Nederland 60 of 80 zou mogen rijden!
De 518 was rustig en we kwamen door paradijselijke dorpjes, zoals bv. Oreville. Deze weg slingerden zo’n 23 km door het mooie landschap. Er reden vandaag veel motorrijders op, want er was een toertocht georganiseerd en wij…wij hadden het dak open!
Vanaf 9 juli zitten we (3 dagen) in het Comfort Inn Hotel in Huntsville (vlakbij het Algonquin National Park). Mike moet zijn boeken afmaken…. ’s Avonds gingen we op zoek naar beesten. We zitten ongeveer 40 minuten rijden van het voornoemde National Park en daar zou het een en ander aan wild moeten zitten. We reden er heen en zagen (met enige moeite: 200 km gereden) 3 elanden en een vos. Die laatste liet zich van zijn beste kant zien, want hij had een konijntje of iets dergelijks in zijn bek en rende mee naast de auto!! na een tijdje besloot hij ook nog om voor de auto over te steken en dat konijn maar bungelen…. Helaas was het al bijna donker en dus moeilijk te filmen, maar het was weer fantastisch om te zien (fot van film op site, film volgt later).
Over drie dagen gaan we via Montreal (2 nachten) naar Tadouassac (3 nachten) om te whale-watchen. Daarna meer avontuur: Newfoundland en Nova Scotia!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
