Week 6: poor Jacques
Door: Tineke
24 Juli 2011 | Canada, Ottawa
VOORAF: ZIE WWW.TINEKEMIKE.NL VOOR FOTO'S EN FILMS!!!
Zondag 17 juli 2011
St. Anne Des Monts > Percé: 400 km
Quebec
132
We vervolgden onze weg over de 132 en reden steeds meer langs het St. Lawrenceriver. We zagen geen waterleven, maar er stak wel een dikke bever net voor de Mustang over met een stuk plastic in zijn bek. Gelukkig zagen we hem op tijd en bracht hij het er beter af dan de eerste eekhoorn….
De mensen hier zijn erg creatief en je ziet dan ook de leukste dingen in hun tuinen, bv. een boot met een zeemanspop erin die staat te vissen, allerlei leuke/gekke hoofden op palen of allerlei uitgesneden eenden. Het meeste is gemaakt van hout en meestal zie je de boomstammen er nog in terug.
Verder zagen we ook nog Jacques. Helaas was het “poorJacques”. Meestal verstaan we het Frans niet zo goed, maar dit keer begrepen we het snel. Jacques (een klein hondje) lag n.l. plat op de weg. Zo’n 80-km weg uit Nederland, waar je 90 mag en waar ze gemiddeld 110 rijden. Ook dikke vrachtwagens. Met fietsers en voetgangers op de weg. Plots midden op zo’n weg (nabij enige huizen) een vrouw zwaaiend met haar armen in de lucht en huilend, roepende “poor Jacques!” (goed te verstaan dankzij dak van auto naar beneden), onderwijl kijkende naar een platgereden middelgroot hondje, liggende ongeveer op de middenstreep. Gelukkig kwam een kennelijke buurtbewoner haar te hulp met plastic handschoentjes en een trike (soort scooter met 3wielen) (anders had Mike moeten helpen). Jacques was duidelijk dood, geen twijfel mogelijk, hij had zich deels verspreid.
Met dit voorval op ons netvlies reden we vervolgens door het Forillon National Park en bij de St. Lawrence Bay zagen we Minke whales en Humpback whales vanaf de kant!
In Percé vonden we gemakkelijk ons hotel: Riotel. Een mooi hotel aan het water. We bekeken het dorpje lopend en zochten zo meteen de plek waar we de volgende dag moesten zijn voor de whale-watch. En dit laatste was maar goed. Er waren n.l. 4 verschillende kantoren met dezelfde naam. Ze stuurden ons steeds naar een ander, want we moesten ons wel melden op de plek die op de voucher stond….
Maandag 18 juli 2011
Nog een dag in Percé
Quebec
Om 09.50 hoefden we ons pas te melden voor een whale-watch. We konden ons dus nog een keer extra omdraaien… Het weer was niet optimaal, maar we gingen toch de boot op. Wel namen we een pilletje tegen zeeziekte. Onderweg nam de wind toe en de golven werden hoger en hoger, maar we werden gelukkig (net) niet ziek.
We moesten meer dan een uur varen (rechtuit, de St. Lawrencebay in) voor we op een plek van bultrug-walvissen waren. Er zaten er zeker 15 bij elkaar. En hier en daar zwom er een Minke walvis tussendoor. Maar…we hadden maar 20 minuten om te kijken (op zware zee). We moesten immers weer op tijd terug zijn in de haven (en dus weer een uur terugvaren….). Dat was wel jammer, zeker als je bedenkt dat een walvis regelmatig voor 10 minuten of meer onder kan duiken. Bovendien was de gids van het bedrijf Cloutier “lui”. Hij vertelde amper wat (eigenlijk niks!) over de walvissen enz. Wel stond er een bakje voor fooi…..
Toen we weer aan land waren, aten we een boterham en zouden eigenlijk nog een boottocht rond het vogeleiland doen, maar het begon heel hard te onweren. We maakten maar gauw dat we op de kamer kwamen (en onderweg naar de kamer zagen we weer een marmot scharrelen!)!
Behalve de kustlijn valt het hier ook wat tegen. Percé is een aaneenschakeling van winkels met prullaria en walviskaartverkopers die je ook telkens hinderlijk aanspreken (in het Frans).
Morgen gelukkig weer rijden. We zien hier trouwens tot onze verbazing niet alleen veel Mazda mx5’s maar ook Mustangs en (oude) Corvettes.
Dinsdag 19 juli 2011
Percé > Caraquet: 500 km
Quebec > New Brunswick
132, 234, 11
Ook vandaag kwamen we langs verschillende wegwerkzaamheden en soms geeft een man/vrouw d.m.v. een bord in zijn hand aan of je moet stoppen of niet. Uiteraard blijven we altijd zelf ook goed uitkijken en dat was maar goed ook, want de man met het bord stond te zwaaien van “rij maar door”, terwijl er een hele rij tegenliggers aankwam. Hij was nog niet goed wakker! Doordat wij bleven staan, keek hij toch maar even de andere kant op en schrok zich natuurlijk rot. Hij heeft ons niet meer aangekeken…..
Het valt op dat bijna alle kerktorens hier zilverkleurig zijn. Dit glimt enorm in de zon en vooral de kerk in Boneventura werd hierdoor erg “fotogeniek”. En alle kerkklokken staan een uur later dan ons horloge. We zitten weer in een andere tijdzone en in Nederland is het nu nog maar 5 uren later.
Verder was het een saaie rit. Daarom kochten we in het dorp maar weer eens verse aardbeien en vers brood…..
’s Avonds reden we op advies van de receptioniste nog een stille weg in de buurt. Hier zouden we misschien beesten kunnen zien, maar helaas. We zagen slechts 1 hert (wel met gras in zijn bek)….
Woensdag 20 juli 2011
Caraquet > Alberton 500 km
11, 117, 11, 15, 1, 1a, 2, 152 (en ’s avonds de 12, 14, 153, 153)
New Brunswick, Pr. Edward Island
Het is eindelijk gelukt. De filmpjes van de walvissen in Tadoussac staan op You Tube (via onze site terug te vinden)!!
We gingen weer op weg en volgden de “rode-zeester-route”. Dit was de 11 maar werd steeds aangegeven met een opvallend rood bord met een witte zeester. Dit bord zag je tenminste duidelijk. Met de overige wegwijsborden was dat wel anders! Ze stonden vaak over de kruising, waren klein, onopvallend van kleur of zo verstopt dat je ze echt moest zoeken.
Door deze route te volgen, kwamen we ook over de langste brug ter wereld die is gebouwd over water wat ’s winters helemaal dicht vriest. Als je je dat bedenkt, is het wel bijzonder om er over te rijden. De brug gaat van New Brunswick naar Pr. Edward Island en is ruim 13 km lang. Verder het bekende landschap: golvend boerenlandschap met mooie en bouwvallige huizen en veel golfbanen. En wat opviel was dat er bij de huizen erg veel krabbenfuiken lagen. Allemaal netjes opgestapeld met de boeien erbij. Dat was een mooi gezicht en zeker een foto waard.
We vonden onze B&B in Alberton en aten hier in de tuin ons avondeten. Mike scharrelde wat door de tuin en zag een enorme wasbeer. Helaas had hij net zijn camera weggelegd…. Toen ook ik ging kijken, was hij natuurlijk nergens meer te vinden. Wasberen en stinkdieren zijn trouwens zo ongeveer de enige ‘landdieren’ die je hier kunt zien. Er zitten geen herten, elanden of walvissen. Wel wat vogels. Het verlangen naar echt wildlife neemt toe…….
Na het diner gingen we nog een stukje rijden, want we wilden graag de punt van dit eiland zien: de North Cape (dit doet aan Noorwegen denken, maar het lijkt er in de verste verte niet op). Hier stonden veel van die moderne windmolens en in een klein museumpje kon je uitleg over de molens krijgen. Dit bekeken we niet, maar we aten wel een super lekker ijsje in het restaurant. Het was een dun pannenkoekje met ijs en (voor Mike met) aardbeien of (voor mij) caramel. We zaten bij het raam en toen zag Mike opeens heel veel zeehonden aankomen. Het was een vreemd gezicht: al die kopjes boven het water die naar de kust zwommen (waar het zand trouwens rood is)! Natuurlijk gingen we snel naar buiten om te filmen/fotograferen. Het was ondertussen flink gaan waaien en het was moeilijk om de camera’s stil te houden. Later begon het te regenen en toen we weer op de kamer waren, werd ook deze dag afgesloten met een lekkere, frisse onweersbui!!
Donderdag 21 juli 2011
Alberton > Charlottetown
150, 2, 20, 6, 2, 313, 4, 3, 1
Pr. Edward Island
Ook vandaag veel hetzelfde landschap: boerenakkers en vaak uitzicht op de Golf van St. Lawrence en een aaneenschakeling van huizen (cottages), motels en B&B’s en golfbanen. Het is eigenlijk maximaal ingericht voor toeristen! We reden langs de noordkust van het Prins Edward Island (Cavendish, zeer toeristisch gebied, maar duidelijk niet voor ons). We namen niet de kortste weg naar Charlottetown, maar pakten heel veel binnendoor wegen. Ook het weer was hetzelfde: soms wind, regelmatig wat regen maar toch een goede temperatuur (ongeveer 20 graden). We reden dus wel de hele dag met “the top down”.
Onderweg maakten we een wandeling van zo’n anderhalf uur in het National Park (waar echt niets te zien was, behalve bos, duinen en struikgewas!) en ’s avonds liepen we nog een rondje door het centrum van Charlottetown. Zo hadden we ook vandaag weer wat beweging.
We sliepen in het Heritage House Inn. Dit lijkt op een bed & breakfast, maar dan met veel meer kamers, waardoor het ook op een hotel lijkt. Het was er bijzonder schoon en de mensen erg vriendelijk. En….de koffie stond klaar!!
Vrijdag 22 juli 2011
Charlottetown > Margaree Valley: 300 km
1, 16, 366, 6, 104, 105
Pr. Edward Island, New Brunswick, Nova Scotia
De vakantie is hier in Canada duidelijk begonnen. We zagen vandaag n.l. behoorlijk wat campers (van die hele grote vakantiebussen) rondrijden en we zagen de eerst (echte) bus met gevuld met toeristen! Vooral de 104 was erg druk en we hadden pech dat de brug net open ging (maar gelukkig ging hij ook weer dicht!). Het was een draaibrug en dat is altijd wel leuk om te zien.
Verder was het een dag zoals de voorgaande. We sliepen op cottage (landgoed) Normaway Inn in een eigen “huisje”. Er zat geen keukentje in, maar wel een allesbrander. Die hebben we maar niet gebruikt, want we smolten zo al aardig weg….
’s Avonds liepen we op advies van de cottagemensen eerst een stuk van een wandelroute in de buurt, maar het was nogal smal en dicht begroeid. Daardoor was het behoorlijk donker. Bovendien had Mike voor de veiligheid een wandelstok meegekregen van de baas van het hotel (we konden wel eens elanden, beren of coyotes tegenkomen) en dat stemde ook tot nadenken!. We kijken al dagen uit naar deze beesten en hebben ze nog steeds niet gevonden, maar op dat moment wilden we ze ook niet zien…..
Omdat het na het lopen nog te vroeg was om naar bed te gaan, reden we nog een stuk met de auto. Ook nu zagen we geen beesten. Wel werd het steeds donkerder en begon het te regenen.
En later zelfs wéér hele heftige onweer. Dat was de derde avond op rij dat we op bed lagen en door het raam naar de flitsen keken!
Zaterdag 23 juli 2011
Margaree Valley > Sidney: 300 km
Cabot Trail
Vandaag reden we vnl. door het Cape Breton Highlands National Park over de Cabot Trail (in het bovenste deel van Nova Scotia). Bij de meeste parken moet je toegang betalen, maar we hebben bij een vorig park al een jaarpas gekocht. Die is geldig voor alle parken in Canada. Nu konden we dus gewoon doorrijden. Af en toe had je mooie uitzichten tussen de bergen door op de Lawrence Bay of de Atlantische Oceaan. We zijn nu zover in het oosten dat we de echte oceaan weer kunnen zien, maar ook hier (helaas) geen walvissen of dolfijnen.
In het park deden we een wandeling van bijna 10 km: de Skyline Trail. Hier zouden behoorlijk wat elanden moeten zitten, maar het enige wat we zagen, waren wat “moosebullits” (elandenkeutels dus) en veel insecten en vlinders. Wel lag er later toen we weer met de auto reden een dikke eland in de berm (levend!).
Op één van de uitkijkplekken langs de weg keek een motorrijder wel erg naar ons. Toen we uitstapten vroeg hij of we de verkeerde afslag hadden genomen. Op de kentekenplaat kon hij dat zien. Daar staat met dikke letters California op geschreven. We krijgen wel meer van dat soort reacties: of we dat hele stuk gereden hebben…. (inmiddels ruim 10.000 km). Deze vraag deed ons ook aan de rit van 2 jaar geleden naar Alaska denken. Toen vroeg iemand dit ook aan ons.
We hebben nu dus de rit van oceaan naar oceaan (van de Pacific naar de Atlantic) voltooid. Nu op weg naar de meest oostelijke punt: Newfoundland (morgen op de ferry).
Zondag 17 juli 2011
St. Anne Des Monts > Percé: 400 km
Quebec
132
We vervolgden onze weg over de 132 en reden steeds meer langs het St. Lawrenceriver. We zagen geen waterleven, maar er stak wel een dikke bever net voor de Mustang over met een stuk plastic in zijn bek. Gelukkig zagen we hem op tijd en bracht hij het er beter af dan de eerste eekhoorn….
De mensen hier zijn erg creatief en je ziet dan ook de leukste dingen in hun tuinen, bv. een boot met een zeemanspop erin die staat te vissen, allerlei leuke/gekke hoofden op palen of allerlei uitgesneden eenden. Het meeste is gemaakt van hout en meestal zie je de boomstammen er nog in terug.
Verder zagen we ook nog Jacques. Helaas was het “poorJacques”. Meestal verstaan we het Frans niet zo goed, maar dit keer begrepen we het snel. Jacques (een klein hondje) lag n.l. plat op de weg. Zo’n 80-km weg uit Nederland, waar je 90 mag en waar ze gemiddeld 110 rijden. Ook dikke vrachtwagens. Met fietsers en voetgangers op de weg. Plots midden op zo’n weg (nabij enige huizen) een vrouw zwaaiend met haar armen in de lucht en huilend, roepende “poor Jacques!” (goed te verstaan dankzij dak van auto naar beneden), onderwijl kijkende naar een platgereden middelgroot hondje, liggende ongeveer op de middenstreep. Gelukkig kwam een kennelijke buurtbewoner haar te hulp met plastic handschoentjes en een trike (soort scooter met 3wielen) (anders had Mike moeten helpen). Jacques was duidelijk dood, geen twijfel mogelijk, hij had zich deels verspreid.
Met dit voorval op ons netvlies reden we vervolgens door het Forillon National Park en bij de St. Lawrence Bay zagen we Minke whales en Humpback whales vanaf de kant!
In Percé vonden we gemakkelijk ons hotel: Riotel. Een mooi hotel aan het water. We bekeken het dorpje lopend en zochten zo meteen de plek waar we de volgende dag moesten zijn voor de whale-watch. En dit laatste was maar goed. Er waren n.l. 4 verschillende kantoren met dezelfde naam. Ze stuurden ons steeds naar een ander, want we moesten ons wel melden op de plek die op de voucher stond….
Maandag 18 juli 2011
Nog een dag in Percé
Quebec
Om 09.50 hoefden we ons pas te melden voor een whale-watch. We konden ons dus nog een keer extra omdraaien… Het weer was niet optimaal, maar we gingen toch de boot op. Wel namen we een pilletje tegen zeeziekte. Onderweg nam de wind toe en de golven werden hoger en hoger, maar we werden gelukkig (net) niet ziek.
We moesten meer dan een uur varen (rechtuit, de St. Lawrencebay in) voor we op een plek van bultrug-walvissen waren. Er zaten er zeker 15 bij elkaar. En hier en daar zwom er een Minke walvis tussendoor. Maar…we hadden maar 20 minuten om te kijken (op zware zee). We moesten immers weer op tijd terug zijn in de haven (en dus weer een uur terugvaren….). Dat was wel jammer, zeker als je bedenkt dat een walvis regelmatig voor 10 minuten of meer onder kan duiken. Bovendien was de gids van het bedrijf Cloutier “lui”. Hij vertelde amper wat (eigenlijk niks!) over de walvissen enz. Wel stond er een bakje voor fooi…..
Toen we weer aan land waren, aten we een boterham en zouden eigenlijk nog een boottocht rond het vogeleiland doen, maar het begon heel hard te onweren. We maakten maar gauw dat we op de kamer kwamen (en onderweg naar de kamer zagen we weer een marmot scharrelen!)!
Behalve de kustlijn valt het hier ook wat tegen. Percé is een aaneenschakeling van winkels met prullaria en walviskaartverkopers die je ook telkens hinderlijk aanspreken (in het Frans).
Morgen gelukkig weer rijden. We zien hier trouwens tot onze verbazing niet alleen veel Mazda mx5’s maar ook Mustangs en (oude) Corvettes.
Dinsdag 19 juli 2011
Percé > Caraquet: 500 km
Quebec > New Brunswick
132, 234, 11
Ook vandaag kwamen we langs verschillende wegwerkzaamheden en soms geeft een man/vrouw d.m.v. een bord in zijn hand aan of je moet stoppen of niet. Uiteraard blijven we altijd zelf ook goed uitkijken en dat was maar goed ook, want de man met het bord stond te zwaaien van “rij maar door”, terwijl er een hele rij tegenliggers aankwam. Hij was nog niet goed wakker! Doordat wij bleven staan, keek hij toch maar even de andere kant op en schrok zich natuurlijk rot. Hij heeft ons niet meer aangekeken…..
Het valt op dat bijna alle kerktorens hier zilverkleurig zijn. Dit glimt enorm in de zon en vooral de kerk in Boneventura werd hierdoor erg “fotogeniek”. En alle kerkklokken staan een uur later dan ons horloge. We zitten weer in een andere tijdzone en in Nederland is het nu nog maar 5 uren later.
Verder was het een saaie rit. Daarom kochten we in het dorp maar weer eens verse aardbeien en vers brood…..
’s Avonds reden we op advies van de receptioniste nog een stille weg in de buurt. Hier zouden we misschien beesten kunnen zien, maar helaas. We zagen slechts 1 hert (wel met gras in zijn bek)….
Woensdag 20 juli 2011
Caraquet > Alberton 500 km
11, 117, 11, 15, 1, 1a, 2, 152 (en ’s avonds de 12, 14, 153, 153)
New Brunswick, Pr. Edward Island
Het is eindelijk gelukt. De filmpjes van de walvissen in Tadoussac staan op You Tube (via onze site terug te vinden)!!
We gingen weer op weg en volgden de “rode-zeester-route”. Dit was de 11 maar werd steeds aangegeven met een opvallend rood bord met een witte zeester. Dit bord zag je tenminste duidelijk. Met de overige wegwijsborden was dat wel anders! Ze stonden vaak over de kruising, waren klein, onopvallend van kleur of zo verstopt dat je ze echt moest zoeken.
Door deze route te volgen, kwamen we ook over de langste brug ter wereld die is gebouwd over water wat ’s winters helemaal dicht vriest. Als je je dat bedenkt, is het wel bijzonder om er over te rijden. De brug gaat van New Brunswick naar Pr. Edward Island en is ruim 13 km lang. Verder het bekende landschap: golvend boerenlandschap met mooie en bouwvallige huizen en veel golfbanen. En wat opviel was dat er bij de huizen erg veel krabbenfuiken lagen. Allemaal netjes opgestapeld met de boeien erbij. Dat was een mooi gezicht en zeker een foto waard.
We vonden onze B&B in Alberton en aten hier in de tuin ons avondeten. Mike scharrelde wat door de tuin en zag een enorme wasbeer. Helaas had hij net zijn camera weggelegd…. Toen ook ik ging kijken, was hij natuurlijk nergens meer te vinden. Wasberen en stinkdieren zijn trouwens zo ongeveer de enige ‘landdieren’ die je hier kunt zien. Er zitten geen herten, elanden of walvissen. Wel wat vogels. Het verlangen naar echt wildlife neemt toe…….
Na het diner gingen we nog een stukje rijden, want we wilden graag de punt van dit eiland zien: de North Cape (dit doet aan Noorwegen denken, maar het lijkt er in de verste verte niet op). Hier stonden veel van die moderne windmolens en in een klein museumpje kon je uitleg over de molens krijgen. Dit bekeken we niet, maar we aten wel een super lekker ijsje in het restaurant. Het was een dun pannenkoekje met ijs en (voor Mike met) aardbeien of (voor mij) caramel. We zaten bij het raam en toen zag Mike opeens heel veel zeehonden aankomen. Het was een vreemd gezicht: al die kopjes boven het water die naar de kust zwommen (waar het zand trouwens rood is)! Natuurlijk gingen we snel naar buiten om te filmen/fotograferen. Het was ondertussen flink gaan waaien en het was moeilijk om de camera’s stil te houden. Later begon het te regenen en toen we weer op de kamer waren, werd ook deze dag afgesloten met een lekkere, frisse onweersbui!!
Donderdag 21 juli 2011
Alberton > Charlottetown
150, 2, 20, 6, 2, 313, 4, 3, 1
Pr. Edward Island
Ook vandaag veel hetzelfde landschap: boerenakkers en vaak uitzicht op de Golf van St. Lawrence en een aaneenschakeling van huizen (cottages), motels en B&B’s en golfbanen. Het is eigenlijk maximaal ingericht voor toeristen! We reden langs de noordkust van het Prins Edward Island (Cavendish, zeer toeristisch gebied, maar duidelijk niet voor ons). We namen niet de kortste weg naar Charlottetown, maar pakten heel veel binnendoor wegen. Ook het weer was hetzelfde: soms wind, regelmatig wat regen maar toch een goede temperatuur (ongeveer 20 graden). We reden dus wel de hele dag met “the top down”.
Onderweg maakten we een wandeling van zo’n anderhalf uur in het National Park (waar echt niets te zien was, behalve bos, duinen en struikgewas!) en ’s avonds liepen we nog een rondje door het centrum van Charlottetown. Zo hadden we ook vandaag weer wat beweging.
We sliepen in het Heritage House Inn. Dit lijkt op een bed & breakfast, maar dan met veel meer kamers, waardoor het ook op een hotel lijkt. Het was er bijzonder schoon en de mensen erg vriendelijk. En….de koffie stond klaar!!
Vrijdag 22 juli 2011
Charlottetown > Margaree Valley: 300 km
1, 16, 366, 6, 104, 105
Pr. Edward Island, New Brunswick, Nova Scotia
De vakantie is hier in Canada duidelijk begonnen. We zagen vandaag n.l. behoorlijk wat campers (van die hele grote vakantiebussen) rondrijden en we zagen de eerst (echte) bus met gevuld met toeristen! Vooral de 104 was erg druk en we hadden pech dat de brug net open ging (maar gelukkig ging hij ook weer dicht!). Het was een draaibrug en dat is altijd wel leuk om te zien.
Verder was het een dag zoals de voorgaande. We sliepen op cottage (landgoed) Normaway Inn in een eigen “huisje”. Er zat geen keukentje in, maar wel een allesbrander. Die hebben we maar niet gebruikt, want we smolten zo al aardig weg….
’s Avonds liepen we op advies van de cottagemensen eerst een stuk van een wandelroute in de buurt, maar het was nogal smal en dicht begroeid. Daardoor was het behoorlijk donker. Bovendien had Mike voor de veiligheid een wandelstok meegekregen van de baas van het hotel (we konden wel eens elanden, beren of coyotes tegenkomen) en dat stemde ook tot nadenken!. We kijken al dagen uit naar deze beesten en hebben ze nog steeds niet gevonden, maar op dat moment wilden we ze ook niet zien…..
Omdat het na het lopen nog te vroeg was om naar bed te gaan, reden we nog een stuk met de auto. Ook nu zagen we geen beesten. Wel werd het steeds donkerder en begon het te regenen.
En later zelfs wéér hele heftige onweer. Dat was de derde avond op rij dat we op bed lagen en door het raam naar de flitsen keken!
Zaterdag 23 juli 2011
Margaree Valley > Sidney: 300 km
Cabot Trail
Vandaag reden we vnl. door het Cape Breton Highlands National Park over de Cabot Trail (in het bovenste deel van Nova Scotia). Bij de meeste parken moet je toegang betalen, maar we hebben bij een vorig park al een jaarpas gekocht. Die is geldig voor alle parken in Canada. Nu konden we dus gewoon doorrijden. Af en toe had je mooie uitzichten tussen de bergen door op de Lawrence Bay of de Atlantische Oceaan. We zijn nu zover in het oosten dat we de echte oceaan weer kunnen zien, maar ook hier (helaas) geen walvissen of dolfijnen.
In het park deden we een wandeling van bijna 10 km: de Skyline Trail. Hier zouden behoorlijk wat elanden moeten zitten, maar het enige wat we zagen, waren wat “moosebullits” (elandenkeutels dus) en veel insecten en vlinders. Wel lag er later toen we weer met de auto reden een dikke eland in de berm (levend!).
Op één van de uitkijkplekken langs de weg keek een motorrijder wel erg naar ons. Toen we uitstapten vroeg hij of we de verkeerde afslag hadden genomen. Op de kentekenplaat kon hij dat zien. Daar staat met dikke letters California op geschreven. We krijgen wel meer van dat soort reacties: of we dat hele stuk gereden hebben…. (inmiddels ruim 10.000 km). Deze vraag deed ons ook aan de rit van 2 jaar geleden naar Alaska denken. Toen vroeg iemand dit ook aan ons.
We hebben nu dus de rit van oceaan naar oceaan (van de Pacific naar de Atlantic) voltooid. Nu op weg naar de meest oostelijke punt: Newfoundland (morgen op de ferry).
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
