27 juni t/m 07 juli: Oost Australië 2

VOORAF: ZIE WWW.TINEKEMIKE.NL VOOR FOTO'S EN FILMS!!!

HOCUS, POCUS, PLATYPUS, CASSOWARY EN PLEITOS

Zondag 27 juni 2010
Rockhampton > Eungella: 350 km
Vannacht werden we flink gestoord door (een bepaald type) motorrijders. Zij kwamen laat aan (1.00 uur) en gingen vroeg in de ochtend (ongeveer 5 uur) weer weg met veel motorlawaai. Daar werd je hartstikke wakker van. Soms schaam je je dan dat je ook motorrijder bent! Wij bleven toch liggen tot 7.45…. Na het ontbijt keken we even bij de rivier voor het hotel, maar er was weinig te zien. Het was erg mistig.
We gingen de weg weer op: de A1 via MacKay naar Finch Hatton (stukje binnenland in). De mist trok weg en het werd zelfs lekker warm. We reden hele stukken met de ramen open en zonnebrand op. Het uitzicht was mooi en het was (eindelijk) minder druk met verkeer. We namen natuurlijk ook weer tussendoor wegen en reden zo heel vaak tussen de suikerrietvelden/plantages. Dit riet heeft een hoge stengel met een zacht lila pluim. Hier en daar was een stuk vrij gehouden om een huis te bouwen, wat vaak hele mooie (dure?) huizen waren…..
Onderweg wilden we op een mooie parkeerplaats onze eigen koffie drinken, maar er stonden weer vrijwilligers van “Veilig Rijden” met gratis koffie (om mensen aan te sporen om op tijd te pauzeren i.v.m. de vele aanrijdingen). Die namen we dus maar eerst en later dronken we (onze eigen) koffie aan het strand…..
Zo kwamen we in Eungella bij het Broken River Mountain Resort. Hier hadden we een mooie kamer en je zou in de rivier platypus kunnen zien. We gingen direct op zoek! De platypus is een heel bijzonder dier. Hij heeft een eendenbek, zijpoten als vinnen van een vis en een staart van een bever. De ogen zijn ook heel apart en die heeft hij van zichzelf… Na een tijdje rustig aan het water te hebben gestaan, zagen we een paar schildpadden zwemmen en hadden we geluk: er doken verschillende platypussen op. Het was heel leuk om te zien hoe ze zich voortbewogen in het water: zwemmend als een hond en duikend als een zeehond, zie het filmpje.
Toen we terug liepen naar de kamer vlogen er zeker meer dan honderd witte kaketoes over met heel, heel veel gekrijs. Hitchcock zou er jaloers op zijn!! Morgenochtend doen we weer een vogelwandeling met een gids en misschien horen we dan waar ze allemaal vandaan kwamen en waar ze naar toe gingen.

Maandag 28 juni 2010
Eungella > Airlie Beach: 167 km
Vandaag hoeven we niet zoveel kilometers te maken, dus hadden we tijd voor een ochtendwandeling met een vogelkenner. We stonden keurig om 8.30 op de afgesproken plaats, maar moesten nog zo’n 10 minuten op de gids wachten. Dit schijnt hier gewoon te zijn, want hij was de zoveelste gids die te laat kwam. Gelukkig was het wel een heel prettig mens en de wandeling was gezellig, alhoewel we bijna geen vogel zagen. Wel vertelde hij dat de grote groep kaketoes hier bij een grote boerderij voedsel komen zoeken (wat de boer liet ‘slingeren’). Nu zat er sinds een jaar een nieuwe boer en die werkte veel ‘schoner’ en zag je de kaketoes veel minder. Maar….een paar weken geleden was er een cycloon en heeft veel van de nieuwe voedselbronnen van de kaketoes vernietigd. Daarom kwamen ze nu waarschijnlijk terug, zoekend naar hun oude voedselbron.
Tijdens de wandeling zag je ook goed waar de cycloon huis had gehouden, want de bomen die nog overeind stonden, hadden veel minder takken en de zon kon zo tot de bodem schijnen. Dit is een natuurlijk proces in het regenwoud: goed voor nieuwe bomen (regeneratie).
Rond 10.30 gingen we richting Airlie Beach. Ook nu reden we weer tussen zeeën van suikerriet en omdat het geen zondag was, werd er veel meer gewerkt op de velden. En er reden veel meer treintjes waarmee het gemaaide riet naar de fabriek werd gebracht. Zo was je echt “onder de bevolking” en dat was een goed gevoel. Beter dan de drukte van de stad.
Onderweg stopten we in een dorpje bij een telefooncel om de komende boottrip te bevestigen en zagen we een boom vol met allerlei gekleurde papagaaien. Als je een beetje oplet, hoor je aan de geluiden welke vogels er in de buurt zitten….
Zo kwamen we bij ons hotel: een Best Western met….gratis internet (ook hier in Australië bij iedere Best Western)!!

Dinsdag 29 juni 2010
Nog een dag in Airlie Beach
Om 7.10 werden we opgehaald door een shuttlebusje om naar de haven gebracht te worden. Hier stapten we op een catamaran (een boot van ruim 25 meter lang en waarvan een deel van het dek een soort net is waar je doorheen kunt kijken) om een dag te zeilen rond de Withsunday eilanden. Gelukkig had de boot ook een motor, want anders waren we niet ver gekomen. Er stond niet veel wind. Het was een stralende dag met heel veel zon. Zonnebrand smeren dus! We “zeilden” om verschillende eilanden en snorkelden onderweg in het Great Barriere Reef en gingen aan land bij White Haven Beach (héééél wit zand).
Bij het snorkelen zagen we wel vis maar niet veel (tientallen i.p.v. honderden), totdat er een kleiner bootje kwam met “gasten” en de vissen ging voeren. Meteen kwamen er van alle kanten allerlei grote scholen vissen aan. Je kon ze zo aanraken!! Dit was echt fantastisch om te zien, we waren omcirkeld door tig vis! Het water was overigens wel troebel door het zand en de stromingen.
De Withsunday eilanden zijn ontdekt in 1770 door (alweer) Captain Cook. De waterwegen en de zandstranden rond de eilanden behoren nu tot het Great Barrier Reef World Heritage Area. En dit laatste is maar goed ook, want (ook al zit er niet veel wildlife) het is een heel mooi gebied wat zeker bewaard moet blijven.
Onderweg zagen we één keer een groepje dolfijnen, geen walvissen, heel weinig vogels en geen schelpen op het strand. Het eten op de boot was lekker en al het drinken was gratis. Dat was dus allemaal goed geregeld. Wat opviel, was dat ook hier veel jonge mensen aan de tocht deelnamen (dat zou je niet echt verwachten), maar ook oudere (van 76 bijv.). Wij hingen er een beetje tussenin…..

Woensdag 30 juni 2010
Airlie Beach > Townsville: 328 km
Na een rustige nacht in het Best Western Hotel gingen we weer op pad. De kamer die we in dit hotel hadden, was…de honeymoon suite!! Toilet, badkamer, keuken, huiskamer en slaapkamer waren allemaal apart. En….natuurlijk een knus (klein) bed!!
Ook hadden we er een balkon. Vanaf hier keek je in het zwembad. En wat zwom daar vrolijk in rond…een hele dikke pad!!
Ook vandaag gingen we af en toe de snelweg af (waar trouwens ook gewoon fietsers op rijden, terwijl er bijna nergens een vluchtstrook of iets dergelijks is!!) om het drukke verkeer te omzeilen en om wat meer van de omgeving te zien. Toch was het een saaie dag, want er was niet veel te zien. Gelukkig was het wel prachtig weer (nee…we gaan niet klagen over te warm enzo!) en hebben we op het strand een keer koffie gedronken en een keer een tukkie gedaan. We moesten nu wel oppassen dat we niet verbrandden.
We kwamen ook langs Woodstock. Dat leek ons leuk om even te bekijken, maar…verder dan een bordje kwamen we niet. Er was echt geen dorp te vinden (alleen enkele huisjes).
Door de omschrijvingen in boeken, borden langs de weg, folders enz. krijg je steeds weer hoge verwachtingen van de stranden, maar het valt steeds enorm tegen. Mike begint net zo’n gevoel te krijgen als wanneer je op zoek zou zijn naar de pot met goud onderaan de regenboog. Die is ook niet te vinden……. (wel de regenbogen).
Dat het erg druk is op de smalle snelwegen hier hebben we al een paar keer geschreven. Maar vandaag zagen we de eerste truck met 3 karren erachter. Het schijnt dat er zelfs wel 12 achter kunnen hangen. We laten het weten wanneer we dat tegenkomen.
Ook zagen we vandaag een bijna-ongeluk vlak voor onze neus. Iedereen wilde aan alle kanten campers inhalen, maar de auto voor ons die ging inhalen, vergat over zijn schouder te kijken. We werden al ingehaald!! Gelukkig reageerde de inhaler alert en ging de berm in met zijn 4wheel drive en hield zijn auto in bedwang. Voor hetzelfde geld was het allemaal heel anders afgelopen…
Daar we op tijd op de kamer (Mercure Inn) waren, dacht Mike nog wat aan zijn boeken te werken m.b.v. internet. Hij informeerde hoeveel het dit keer ging kosten. Je zult het niet geloven, maar het was 12 dollar 95 per uur!!! Daarom gingen we toch maar weer naar Mac Donald want die lag op loopafstand en daar was het nog steeds gratis….

Donderdag 1 juli 2010
Townsville > Mission Beach: 237 km
Het begin van deze dag was zoals de voorgaande dagen. Het weer was goed, veel drukte op de smalle snelwegen, veel suikerrietvelden en saaie stranden waar je het water niet in kunt door de hoge golven, de sterke stromingen, kwallen, stingrays en/of de haaien. Toch dronken we koffie op een picknickplaats met uitzicht op de oceaan, want je weet maar nooit. We zagen ook vandaag geen walvissen of dolfijnen, maar wel een dongong. Dit is een soort zeekoe, maar met een walvisachtige staart. De zeekoeien die we vorig jaar op Hawaii zagen, hadden een heel andere staart. Deze dongong zwom heel dicht bij de kant en we dachten eerst dat het een haai was. Hij zwom n.l. op zijn zijkant met een punt van zijn staart boven water……een paar meter van een wandelaar verwijderd (die niets in de gaten had).
Eigenlijk is de oceaan van hier als het bos van west Canada: je kunt er niet zo maar in gaan!!
Verder zagen we vandaag veel termietenhopen in de velden. Dit was ook weer apart om te zien. Helaas konden we ze niet filmen/fotograferen, omdat er geen goede/veilige plek was om te stoppen. En….elke dag zien we nieuwe vogelsoorten. Hoe ze allemaal heten, weten we natuurlijk niet en het zijn er ook te veel om allemaal te omschrijven, maar rond 17.00 uur (we waren bijna op de plaats van bestemming) zagen we de Cassowary! Deze vogel is iets kleiner dan een struisvogel. Hij is zwart met een prachtig blauwe kop, met een harde stevige kam, een rode “baardlel” en stevige 3(?) tenige poten (zie de foto’s en film). Zo weggelopen uit Jurassic Park (dinosaurussentijdperk). Een echt zeldzame vogel en wij hadden dus weer geluk (zie de film). Dongong én Cassowary maakten ook deze dag weer zeer de moeite waard.

Vrijdag 2 juli 2010
Mission Beach > Atherton Tablelands: 155 km
Dat we inmiddels in tropisch gebied zitten, is goed te merken aan de lichaamstemperatuur. Bij de minste geringste inspanning zweet je al behoorlijk. Ook vandaag rijden we door World Heritage Rainforest en Nationale Parken. Helaas zijn het steeds maar kleine stukjes en ben je er doorheen voor je het weet. Dat komt doordat onze voorouders tig bos hebben gekapt voor veelteelt (weilanden) en houtverkoop. Gelukkig zijn ze nu zuiniger en proberen ze het een en ander weer te herstellen/herplanten. Voorlopig zie je nu veel weilanden met koeien, boerderijen en fruitteelt. Ze hebben hier veel mangoos, sinaasappelen, bananen en rockmelons (die gaan we vanavond proeven).
Onze eindbestemming was het Eden House Retreat Mountain Spa in Yungaburra. Dat klonk sjiek en dat was het ook. We moesten met onze koffer/tas op wieltjes door een net geharkt grindpad. Dit trok een enorm spoor. Mike wilde niet dat men kon zien dat wij het pad zo slordig hadden gemaakt en liep daarom door naar kamer nummer 10, tilde daar zijn koffer op en droeg hem terug naar onze kamer (nummer 9)! Zo leek het dus of de buren zo’n diep spoor hadden getrokken. Tineke lag in een deuk, maar volgde zijn voorbeeld wel….
De kamer was mooi en ook de boel rond het hotel zag er keurig uit. Het regende hier wel veel en het was mistig, maar toch niet koud (ongeveer 18 tot 24 graden). We maakten (met regenjassen aan) een wandeling van 1 uur langs een rivier. Je kon hier de platypus zien en een boomkangoeroe. We deden ons best: kregen een stijve nek van het omhoog kijken, werden behoorlijk nat van de regen, maar de speciale kangoeroe of platypus zagen we niet. Wel wat (kleine) schildpadden in de rivier en een slang van zo’n 35 cm. De meeste slangen hier zijn giftig, maar de kans dat je gebeten wordt, is erg klein. Ze zeggen dat je meer kans hebt om door de bliksem getroffen te worden……
Onderweg (eerder op de dag dus) bij Malanda hadden we ook al “gezocht” naar de tree kangaroo, maar ook op deze wandeling zagen we hem niet. De man in het Visitor Centre hier vertelde dat er 2 dagen geleden nog een voor zijn deur had gezeten (maar dan wel in een boom). Helaas vertelde hij ook dat het hier al 8 weken regende en dat het regelmatig mistig was. Dat waren dus geen goede vooruitzichten…. Wat wel fijn was, was dat het pas rond 6 uur donker werd (het was 5 uur).
Verder deden we de boardwalk naar de Curtain Fig Tree. Dit was een kort rondje langs 3 bomen die tot 1 boom vergroeid waren door de omlaag groeiende wortels van de “gasten” die in de bomen groeien. Eén van de 3 was ook nog omgevallen en opgevangen door de andere 2. De omlaag groeiende wortels vormen als het ware een gordijn om de andere bomen heen. Dit was heel mooi/kunstig om te zien.
Ook liepen we nog een stuk door het regenwoud om een vulkaanmeer te zien. Dit was een diep gat en vanaf de uitkijkplek keek je 60 meter stijl naar beneden. Je moest dus geen hoogtevrees (maar dan andersom??) hebben.

Zaterdag 3 juli 2010
Nog een dag in Yungaburra.
Hier in de buurt liggen verschillende kratermeren in het regenwoud. Vandaag gingen we er een paar bekijken. Bij een maakten we een wandeling van een uur en het was echt verbazingwekkend hoeveel vogels je hoorde (en soms zag). Steeds weer hoorde je nieuwe geluiden. Er was ook een plant die je af en toe even tegenhied. Die plant had veel kleine naaldjes en je zat er meteen aan vast. Hij wordt dan ook de “wait a while” (wacht eventjes) genoemd. Een andere giftige steekplant was de “Ouch”. Die lijkt op onze “berenklauw”.
Ook bij onze kamer hoorden we een nieuw geluid. Het was een soort tikken. Eerst dachten we aan de kalkoenachtige vogels die je hier overal ziet lopen, maar die was nergens te vinden.
Omdat er ook een vijver lag, dachten we dat het misschien een tijdklok was voor de pomp.
Het tikken ging precies om de zoveel tellen…..Daarom haalden we de juffrouw van de receptie erbij. Het was vooral ’s nachts nogal irritant en misschien kon zij het uitzetten. Zij luisterde en rommelde tussen de planten. Toen was het weg. Ze lachte wat en zei: “we hebben hier kikkers die kwaken als het ritme van de klok”. Zaten we er toch niet zo ver naast met onze tijdklok……
Verder maakten we onderweg nog wat korte wandelingen (welke hier wel goed bewegwijzerd waren) en één ervan ging naar 2 grote Kauri bomen van 1000 jaar oud (zusjes van die uit Nieuw Zeeland).
Het mooiste om te doen vinden we toch nog steeds om gewoon rond te rijden en je ogen goed de kost te geven. Dan zie je meer van de plaatselijke bevolking (hoe ze leven en werken) en wildlife op onverwachte plekken. We hebben dan ook veel kleine wegen gereden en rondgekeken/gelopen.

Zondag 4 juli 2010
Atherton > Daintree: 154 km
Zoals we al een paar keer hebben geschreven, zijn we nu in het tropische regenwoud van Australië. Dit regenwoud is zeker 100 miljoen jaar oud. En ter vergelijking: het Amazone gebied is “slechts” 10 miljoen jaar oud (en Mike pas 55!).
Vandaag reden we een weg met zo’n 600 bochten! Daar krijg je wel spierballen van en zweet op je rug (van de auto’s die aan je bumper hangen). Het was een weg met uitzichten over diepe dalen met bergen op de achtergrond en uiteindelijk over de oceaan. Vanuit de auto heel mooi dus. We stopten dan ook om koffie te drinken bij de oceaan, maar het waaide nogal hard. De koffie bleef maar net in de beker en door de golven was er niets te zien dan bruin water van het meegespoelde zand….we gingen dus maar snel weer verder. Op deze weg zagen we heel veel motorrijders. Die konden lekker hun bochtjes draaien!
Zo kwamen we bij Cairns: een stad met 120.000 inwoners. Hier was het extra druk, maar dat kwam waarschijnlijk omdat het aan zee ligt en het zondag was. Iedereen ging een dagje naar het strand of shoppen, want alle winkels zijn hier ook op zondag gewoon open. Alleen de postkantoren zijn dicht. Je moet voor een stranddag trouwens wel de getijden in de gaten houden, want bij eb staat de boel droog en is het een grote blubbertroep. Wel zagen we zo heel veel krabben en zowaar enkele ‘zeevogels’.
Later reden we door Port Douglas en daar was het hetzelfde laken en pak: druk, hoge hotels veel wind en zand in het water. Dat zand is vrij normaal, aldus 2 strandwachten.
Rond 15.00 uur waren we op onze kamer bij Daintree Village: Daintree Eco Lodge en Spa. Het was weer een huisje op palen met balkon, maar nu was het balkon helemaal dicht gemaakt met horrengaas….
Om 17.00 waren we uitgenodigd voor een drankje in het restaurant. We zaten daar rustig van ons colaatje te genieten, ziet Mike opeens een heel speciaal vogeltje: de Azure Kingfisher. Deze komt oorspronkelijk uit Nieuw Guinea, heeft een knal oranje borst en de rest is vnl. hel blauw. Dat was dus weer een gelukstreffer….(zie de foto).
’s Avonds aten we pasta met bospaddenstoelen in het restaurant van de Lodge en namen ook een superlekker toetje: bananencake met caramelsaus en vanille ijs of kokosnoot met pudding en caramel!!

Maandag 5 juli 2010
We zouden 3 nachten in de Daintree Lodge verblijven. We hadden dus tijd genoeg om de omgeving te verkennen. We bekeken wat folders bij de receptie en kozen voor een dagje aan de overkant van de rivier (met de veerboot overgevaren voor 21 dollar = retourtje). Hier kon je allerlei wandelingen in het tropisch regenwoud lopen en misschien de cassowary zien (die zeldzame grote vogel, zie de foto’s). We reden heel rustig, want de weg was erg smal en ook hier weer erg druk. We lieten veel auto’s passeren en…..ja hoor, we zagen er weer één. Maar door de drukte rende hij snel het bos in (zouden wij ook doen bij zoveel autoverkeer!). Mike kon nog wel net zijn achterkant filmen….
Zo reden we de hele weg af tot Cape Tribulation en zelfs een stukje van de “dirtroad” aan het einde (richting Cooktown). Dit was niet zo’n goed idee, want het regende zo’n beetje de hele dag en dus was die weg behoorlijk modderig en glad. Na ongeveer 10 minuten keerden we dan ook maar weer om. Inmiddels hadden we begrepen dat een mooie tocht naar het Great Barierre Reef er niet in zat: storm en daarom een erg ruwe (zeeziekmakende) en door zand vertroebelde oceaan.
Op de terugweg besloten we om de volgende dag weer terug te gaan richting Cape Tribulation en een georganiseerde dagtocht te doen. Misschien zouden we dan meer beesten zien.
De Lodge waarin we verbleven maakte overigens reclame voor de natuurlijke geluiden van vogels, water en andere dieren in en rond je kamer en frisse schone lucht, maar…de hoofdweg van Cairns naar Daintree ligt nog geen100 meter verderop. Je hoort dus ook de auto- en motorgeluiden. Dat is niet echt natuurlijk.

Dinsdag 6 juli 2010
Nog een dag in Daintree.
Vandaag moesten we vroeg op om met de veerboot naar de overkant te gaan en de dagtrip te doen in “Cooper Creek Wilderness”. Dit stuk regenwoud is privébezit. We hadden ons erop verheugd, maar eigenlijk viel het tegen. De gids was een aardige man (met een lange witte baard), maar zijn verhaal over de bomen en de mangrove hadden we al zo vaak gehoord. Mike weet nu overigens wel hoe cassowarypoep er uit ziet: hij stond er midden in! Na ongeveer 2 uur bracht de gids ons naar de rivier (zonder koffie of id.) om een tochtje te maken over de rivier. Hier zouden we krokodillen zien. Nou, met heel veel moeite vonden we er 3 en weer kregen we het verhaal over bomen in de mangrove, wat nog zeer slecht te verstaan was ook. Tot slot bracht de gids ons naar de lunch. We hadden onze eigen auto opgehaald en zouden achter de gids aanrijden. We waren net op de hoofdweg of we zagen een cassowary. Wij stopten om te kijken en te filmen (wat weer niet lukte) maar de gids reed door. Gelukkig stond hij later ergens te wachten…. De lunch was lekker en bij een gezellige tent (Linc-Haven), wat deze trip nog een beetje goed maakte.
We waren op tijd terug in de Lodge om uit te checken, want de receptie ging om 17.00 uur dicht (bij de meeste hotels trouwens) en we moesten de volgende dag vroeg naar het vliegveld. Toen we alles geregeld hadden, gingen we nog even naar het dorp om naar Erik te bellen en om te kijken of daar nog iets te doen was. We hadden n.l. gehoord dat de Electric Boot Rivertours (over de Daintreerivier) erg goed moest zijn. We vonden de boot bij de rivier en gingen mee. Dat was een goede keus, want de gids was erg goed en gezellig. Hij liet ons 2 grote en een hele kleine krokodil zien, een hagedis, een geel/bruine slang, een bijzonder mierennest en veel vogels. Dat was nog eens een gids met een goed oog én hart voor de zaak!! Dus…als je ooit hier een goede riviertocht wilt maken, zou ik deze kiezen!!
Terug op de kamer pakten we onze koffers in en gingen slapen. Morgen gaan we naar Nieuw Zeeland en dan….naar Canada!!!!!!!

Woensdag 7 juli 2010
Goed nieuws: Nederland naar de finale. Wij gevlogen naar New Zealand. Dit is slechts 4 uur vliegen en het was er 2 uur later. We moesten 1 nacht midden in het centrum van Auckland slapen. Dat is niet echt leuk, want we houden niet van de stad en we waren liever meteen doorgevlogen (wat volgens ons ook mogelijk zou zijn geweest). Nu moesten we weer uitvinden hoe bij ons hotel te komen in het centrum van de stad (met de bus). Bovendien vliegen we morgen pas om 20.00 uur. Dat wordt dus weer een hoop wachten. Dus de boeken bijgewerkt en dit verslag afgemaakt.

Het volgende verslag zal er pas over een dag of tien zijn. We vliegen morgen naar Vancouver en een dag later naar Prince Rupert (Canada). Weer een dag later stappen we op de boot voor een 9 daagse bootreis (10 toeristen) langs de kust van Alaska, op zoek naar o.m. walvissen en beren. Voor de liefhebbers: zie http://www.bluewateradventures.ca/ en dan Alaska. Even geen internet (en telefoon) meer…….. U hoort nog van ons.